کتاب شعر و آینه

سید حسن حسینی ،شاعر، نویسنده محقق و مترجم بود کتابهای بیدل - سپهری و مشت در نمای درشت دو نمونه از پژوهشگری براده ها مثالی برای نویسندگی متفکرانه، نوشداروی طرح ژنریک و گنجشک و جبرئیل دو شیوه از شعرهای اوست.
سروده های حسینی نشان میدهد که او شاعری تجربه گرا و همواره مبتکر بود. این دو مجموعه از دو طبقه آدمی سخن میگویند که در اولی فروتر و در دومی فراتر از انسان اند. تفصیل سخن درباره شعر و نثر سید حسن بر عهده دیگران باشد، اما از آنجا که نگارنده در زمینه ترجمه با او تجربه مشترکی داشته ام در این دیباچه سخنم را در این حیطه مختصر میکنم. ترجمه نیز مانند هر هنر دیگری درصد کمی فن و درصد زیادی تمرین میخواهد. اصول اولیه عبارت اند از تسلط بر زبان مبدا و مقصد آشنایی با فرهنگ زبان مبدأ و تسلط بر موضوع مورد ترجمه اما پیش از اینها ذوق و علاقه و احساس ضرورت و پس از اینها ممارست و حضور مداوم در فضا و مطالعه مستمر همگی پیش زمینه برای ترجمه متن است. در تقسیم بندی ای کلی مترجمان دو گونه اند یکی مترجمان متون علمی و دیگری مترجمان متون ادبی روزگار ما نیز ثابت کرده است مترجمانی که دستی در ادبیات دارند چه به قوه و چه به فعل - ترجمه های بهتر و ماناتری پدید می آورند مانایی این ترجمه ها شاید به این دلیل باشد که ادبیات در دانش نوشتاری نقشی مانند دومیدانی در میان ورزش ها ایفا میکند؛ یعنی هر دو مادر رشته های دیگرند. در ترجمه متون علمی مترجم با حقیقت روبه روست 

قصد این هنر پیشه برانگیختن حس اندوه در تماشاگران باشد و تماشاگران او هم جز با دیدن «عوارض» اندوه غمگین نشوند حرفی نیست اما اگر هنر راهبر حقیقی این هنرپیشه باشد، او از عواطف درونی اش با تعبیراتی که از کلام و حرکات خویش بروز می دهد، پرده بر می دارد و اجازه میدهد که تماشاگر با دیدن این پرده برداری، قادر به کنار زدن پرده های درونی خویش شود در این صورت دیگر اشک ریختن یا نریختن هنر پیشه میزان مهارت یا عدم مهارت او در اجرای نقش نیست. و نظریه سرایت وقت آن رسیده است که برای شناخت ماهیت تعبیر هنری» گامی دیگر برداریم و این مقوله را آن گونه که تولستوی بیان میکند بررسی کنیم. ذکر این نکته لازم است که ما در اینجا دیدگاه تولستوی را از زاویه ارتباطی که با تعبیر هنری دارد، بررسی میکنیم و نه از زاویه تعلق تولستوی به این یا آن مکتب ادبی اگر کروچه و شاگردانش تعبیر را وجه تمایز هنر از غیر هنر می دانند، تولستوی این وجه تمایز را در برخورداری هنر از نیروی سرایت سراغ میکند. دیدگاه تولستوی در زمینه مسری بودن هنر را میتوان به شکل زیر خلاصه کرد: اگر انسان بدون اینکه دست به تلاشی زند یا موضع خود را تغییر دهد، هنگام خواندن یا شنیدن اثر هنری به تجربه یا حالت ذهنی ای برسد که این حالت ذهنی او، هنرمند و دیگرانی را که از آن اثر هنری تأثیر پذیرفته اند، متحد کند، این اثر، یک اثر هنری درست به شمار میرود و اگر آن اثر نتواند این حالت را ایجاد کند هر اندازه هم که شعری و واقعی و لذت بخش باشد، باز اثر هنری نیست. از مهمترین ویژگیهای این احساس که اثر هنری آن را برانگیخته، این است که مخاطب هنر و هنرمند را تا درجه ای متحد میکند که مخاطب، خود را آفریننده آن اثر احساس میکند در این حالت مخاطب هنر حس میکند آنچه را که هنرمند تعبیر کرده، او خود از این پیش اشتیاق درونی تعبیرش را داشته است و هنر صحیح در مخاطب...