کتاب چگونه تصمیم گیری کنیم؟

هواپیمای بوئینگ ۷۳۷ را به سمت فرودگاه بین المللی ناریتای توکیو هدایت می کردم که موتور پشتی آن آتش گرفت در هفت هزار پایی زمین بودیم و مرگی مهیب پیش رویمان، آسمانخراشها از دور می درخشیدند. در عرض چند ثانیه آژیر خطر در کتابین خلبان به صدا در آمد و مرا از وجود نقص در سیستم مولتی پلکس (چندگانه) آگاه کرد. چراغ قرمز همه جا روشن شد. من سعی میکردم با تمرکز بر روی فهرست بازبینی ماشین آتش نشانی خودکار بر ترسم غلبه کنم که فهمیدم باید سوخت را کاهش دهم و بدین وسیله نیروی مناطق تحت تاثیر را تامین کنم سپس هواپیما شیب گرفت، آسمان مغرب تغییر رنگ می داد و من تلاش می کردم هواپیما را صاف نگه دارم. اما نمی توانستم کنترل هواپیما غیر ممکن شده و به یک سمت متمایل شده بود، سعی می کردم آن را در مرکز نگه دارم که ناگهان به سمتی دیگر منحرف شد، گویی با اتمسفر گلاویز شده بودم. ناگهان افتی در ارتفاع احساس کردم باد به آرامی به سمت بال ها حرکت می کرد. قاب فلزی شروع به قیر قیژ کرد صدای دلخراش آهن تسلیم علم فیزیک شد. اگر فورا راهی برای افزایش سرعتم نمی یافتم هواپیما دچار سیر نزولی جاذبه می شد، و مــن بـه پایین سقوط می کردم. نمی دانستم چه باید بکنم. اگر دریچه ی سوخت را زیاد می کردم، می توانستم ارتفاع و سرعت بگیرم و در نتیجه در اطراف باند پرواز چرخ بزنم و هواپیما را ثابت نگه دارم. اما آیا این موتور با قی مانده می توانست اوج بگیرد؟ یا باید زیر فشارهای وارده از کار می افتاد؟ راه حل دیگر این بود که در تلاشی نافرجام برای سرعت گرفتن شیب فرودم را بیشتر کنم؛ شیرجه ای ساختگی زدم تا از انجام شیرجه ی واقعی جلوگیری کنم. شتاب نزولـی بـه مـن امکان جلوگیری از افت ارتفاع و هدایت هواپیما را می داد. البته، در عوض ممکن بود منجر به بروز واقعه ی ناگواری شود. اگر نمی توانستم کنترل را دوباره به دست آورم، در نتیجه طبق گفته ی خلبانان هواپیما به گورستان مارپیچ سقوط می کرد، و نیروی جاذبه به قدری شدید می شد که هواپیما حتی پیش از سقوط به زمین متلاشی می شد. لحظه ی دهشت انگیز تردید بود. عرقی عصبی چشمانم را سوزاند. دستانم از شدت ترس می لرزید. جریان خون را در شقیقه هایم احساس میکردم. سعی می کردم تمرکز کنم اما فرصتی نمانده بود. افت ارتفاع شدیدتر شده بود. اگر آن لحظه کاری نمی کردم هواپیما....

مشتریان را اغوا کند آن وسوسه بسیار هزینه بر خواهد بود. در حقیقت، شواهد نشان می دهد. که وام های بلند مدت برای کسانی که امتیاز اعتباری دارند اغوا کننده می باشد و آنها را برای گرفتن وام های متعارفی که شرایط مالی بهتری دارد، آماده می کنند. در طی بیشینه ی افزایش قیمت مسکن ۵۵ کل وامهای ۲/۲۸ به مالکینی اعطا می شود که می توانند وام های کوتاه مدت بگیرند. گرچه لازم است که در وام های کوتاه مدت با بهره ی کمتر پول زیادی در بلند مدت پرداخت شود این افراد نمی توانند در برابر وسوسه ی قسط های اندک اولیه دوام آورند. احساساتشان آنها را فریب میدهد تا تصمیمات مالی احمقانه ای بگیرند. فراگیر بودن کارت های اعتباری و وام های بلند مدت بیانگر بی منطق بودن بشر است. حتی وقتی که مردم اهداف بلند مدتی در ذهنشان دارند، نظیر پس انداز برای دوران بازنشستگی، وسوسه ای زودگذر آنها را گمراه می کند. هیجانات غریزی انسان را به خرید چیزی مجبور می کند که استطاعت پرداختش را ندارند. همان گونه که افلاطون خاطرنشان کرده اسب ها ارابه ران را به سمتی خلاف خواسته اش هدایت می کنند. درک مدار وسوسه یکی از اهداف اصلی محققانی است که به بررسی فرآیند تصمیم گیری می پردازند. جاناتان کوهن عصب شناس دانشگاه پرینستن پیشرفت های چشمگیری داشته است. او نواحی خاصی را در مغز شناسایی کرد که مسئول جذب بشر به سمت کارت های اعتباری و وامهای بلند مدت بودند. یکی از جدیدترین آزمایشات وی از این قرار بود که شخصی را داخل یک ماشین ام آر آی قرار داد و او را مجبور کرد تا از بین یک کارت هدیه که میتوانست فوراً دریافت کند و کارت هدیه ی بیشتری که می توانست پس از ۲ الی ۴ هفته دریافت کند دست به انتخاب بزند کوهن دریافت که این دو گزینه به طور متفاوتی سیستم عصبی را فعال میکنند هنگامی که شخصی به دریافت کارت هدیه در آینده می اندیشد، بخشهایی از مغزش که با برنامه ریزی در ارتباط است مانند قشر پره فرونتال بیشتر فعال میشود این نواحی قشری شخص را وادار میکند تا صبور باشد و چند هفته ای را در انتظار سود بیشتری بماند گرچه وقتی شخص به دریافت فوری کارت هدیه می اندیشد، بخشهایی از مغزش که با هیجانات در ارتباطند نظیر سیستم دوپامین میان مغز و گره های عصبی فعال میشوند اینها همان سلولهایی هستند که شخص را وادار می کنند وامی بگیرد که استطاعت پرداختش را ندارد یا وقتی که باید وجوهی برای دوران . . .