کتاب قانون قهرمانان

در طول جنگ ویتنام، بیش از هزار امریکایی اسیر شدند. آن‌ها در دستان فرماندهان ویتنام شمالی اسیر بودند و کاملاً وحشیانه با آن‌ها رفتار می‌شد. سال‌ها در زندان بودند، شکنجه شدند، در انفرادی حبس شدند و گاه از آب و غذا هم محروم بودند. هر سال که می‌گذشت امیدشان به آزادی کمتر می‌شد. بیشترشان فکر می‌کردند که دیگر رنگ آزادی و خانواده‌هایشان را نخواهند دید. این زندانیان فقط همدیگر را داشتند و این همه‌ی دارایی‌شان بود. سال ۱۹۷۰ یکی از واحدهای ویژه‌ی نیروهای ارتش ایالات متحده که به کلاه سبزها مشهور بودند، عملیات نجاتی برای آزادسازی زندانیان در یکی از اردوگاه‌های ویتنام شمالی به نام «سون تای» انجام دادند. اطلاعاتی که جاسوسان فراهم کرده بودند نشان می‌داد که بیش از شصت امریکایی در آن اردوگاه غیرقانونی اسیر هستند و به‌قدری با آن‌ها وحشیانه رفتار می‌شود که نیازمند اقدام سریع است. در ۲۱ نوامبر، کلاه‌سبزها با شش هلی‌کوپتر، بیش از هزار کیلومتر از تایلند به سمت لائوس پرواز کرده و سرانجام از مرز ویتنام شمالی عبور کردند. هنگامی که در اردوگاه فرود آمدند، نگهبان‌های ویتنامی فوراً آن‌ها را زیر آتش گرفتند. بعد از یک درگیری شدید که منجر به کشته شدن چهل و دو نفر از نیروهای دشمن شد، به‌طرز دردناکی مشخص شد که اسیران جنگی منتقل شده‌اند. اطلاعاتی که بعدها به دست آمد مشخص کرد که فرماندهان ویتنام شمالی ماه‌ها قبل زندانیان را جابه‌جا کرده بودند. عملیات نجات یک شکست کامل بود. لااقل سربازان این‌طور فکر می‌کردند، اما دو سال بعد که اسیران آزاد شدند تازه تأثیر آن عملیات نجات فهمیده شد. در آپریل ۱۹۷۳، راس پروت میلیاردر تگزاسی با سخاوت تمام میزبان تمامی این اسرای جنگی شد و کلاه‌سبزهایی که در عملیات نجات شرکت کرده بودند و خانواده‌هایشان را هم دعوت کرد. نیروهایی که به اردوگاه سون تای حمله کرده بودند تا آن روز از شکست آن عملیات، ناراحت بودند، اما اسرا داستان دیگری برای گفتن داشتند. یکی از اسیران جنگی، درحالی‌که چشمانش پر از اشک شده بود، گفت: «ما فهمیدیم که فراموش‌مون نکردن.» دیگری گفت: «این عملیات خیلی به ما روحیه داد.» و یک اسیر جنگی دیگر اضافه کرد: «اون‌ها به ما امید دادن. از اون روز به بعد می‌دونستیم که هر سختی‌ای رو که پیش بیاد می‌تونیم تحمل کنیم.» آن‌ها به ما امید دادند. از آن سال تا امروز این گردهمایی هر ساله به کمک خانواده‌ی پروت برگزار می‌شود و اسیران و خانواده‌هایشان برای ادای احترام به کشته‌شدگان، یعنی کسانی که جان خود را برای آزادی ملت فدا کرده بودند و تشکر از کسانی که برای آزادی آن‌ها خود را به خطر انداخته بودند دور هم جمع می‌شوند. خوشبختانه در سال ۲۰۰۵، من هم توانستم به جمع‌شان بپیوندم و به چشم خود دیدم که اسیران امیدی را که از آن عملیات نجات یافته بودند هنوز فراموش نکرده‌اند. این یورش امیدی ایجاد کرد که تمام امریکایی‌های اسیر در ویتنام را در سیاه‌ترین دوران زندگی‌شان پایدار نگه داشت. امید چیست، به جز اعتقاد به اینکه فردا بهتر خواهد شد: فردا فرزندان‌مان شادتر خواهند بود، فردا سرطان یک بیمار بهبود پیدا می‌کند، فردا کسانی که برای نجات زندانیان آمده بودند دوباره تلاش می‌کنند، فردا کشور ما دیگر گرفتار جنگ نخواهد بود، فردا ایالات متحده و دنیا، جای امن‌تری خواهد بود، اما امید چیزی فراتر از یک آرزوی خیالی است. اگر می‌خواهید امید را به دنیا بیاورید باید آنچه را در آن مهارت دارید پیدا کنید و آن را به دیگران بدهید. مردم تنها در صورتی به امیددهنده‌ها، به دکتر کیتینگ و کلاه‌سبزها اعتماد می‌کنند که بتوانند به قول خود عمل کنند. خبر خوب این است که هریک از ما چیزی داریم که در آن خوب هستیم؛ چیزی که می‌توانیم به دیگران بدهیم تا آن‌ها را امیدوار کنیم؛ استعدادی که افراد دیگر در جهان از آن بی‌بهره هستند. هریک از ما حتماً در چیزی برتری داریم، در مهربانی، سخاوت، شجاعت، ثروت، صداقت و… همه‌ی قهرمانان چیزی دارند که آن‌ها را منحصربه‌فرد می‌کند. باید این استعداد را پیدا کنید و از آن برای الهام بخشیدن به دیگران استفاده کنید، برای امید دادن و ساختن فردایی بهتر. قانون قهرمانان: از استعدادهای منحصربه‌فرد خود برای الهام بخشیدن به دیگران استفاده می‌کنم و به آن‌ها امیدواری می‌دهم که فردا روز بهتری خواهد بود.