کتاب رهبر عزیز

کره شمالی یا آن طور که خودشان میگویند جمهوری دموکراتیک خلق کره، به استراتژی پرده آهنین اعتقاد دارد و کیم جونگ ایل دومین رهبر این کشور، گفته بود:

ما باید کشورمان را در مه غلیظی نگه داریم تا دشمنان چیزی در موردمان نفهمند. شاید به همین دلیل است که اتفاقات این کشور برای بسیاری از مردم جالب است؛ البته اظهار نظرهای مسئولان این کشور و همچنین فعالیتهای تحریک آمیزش هم در این مسئله بی تأثیر نبوده است.

در بهار سال ۱۳۹۲، در فضای مجازی تصویر شین دونگ هیوک را دیدم با این توضیح که او اولین و تنها شخصی است که در یک اردوگاه کار کره شمالی به دنیا آمده و توانسته است از آنجا فرار کند. پس از جستجوی بیشتر متوجه شدم بلین هاردن که سالها برای واشینگتن پست در شرق آسیا فعالیت میکرده است، پس از مصاحبه های فراوان با شین دونگ هیوک داستان زندگی او را نوشته و نحوه عملکرد سیستم اردوگاههای کار و همچنین خود کشور کره شمالی را به خوبی توضیح داده است. در گذشته هم کتابهایی درباره اردوگاههای کار نوشته شده بود، از جمله آکواریوم های پیونگ یانگ که به زندگی کانگ چول هوان و ده سال زندانی بودن وی در اردوگاه ۱۵ می پردازد در اردوگاه ۱۵ قسمت بازپروری یا دوباره انقلابی کردن...

هر هفته، مدیر ایم از پیشرفتم در «قصیده ای برای خورشید خندان می پرسید. در نهایت از بهانه آوردن خسته شدم و با درماندگی پایان روزهای کاری را انتظار می کشیدم. هر وقت خودکار را بر می داشتم تا چیزی بنویسم، اشکهای مردم نه رهبر کبیرمان در ذهنم می آمد. بی تاب این بودم که بر اساس دیده هایم شعرهای واقع گرایانه بنویسم، نه شعرهایی و فادارانه بر اساس آنچه گفته بودند ببینیم. از آن جا که نمی توانستم اجازه دهم کسی چنین نوشته هایی را ببیند، شبها در خانه و در خفا شعر مینوشتم بدین ترتیب هر روز، به جای نوشتن شعرهایی در وصف رهبر عزیزمان شعرهایی درباره برنج می نوشتم، ذهنم پر از صحنه هایی بود که در زادگاهم دیده بودم.

این پسر را با آب برنج پرورش داده بودند.

در روز تولدش یک کاسه برنج واقعی به او دادم اما پا به زمین کوفت و ردش کرد. معترضانه گفت: این برنج نیست و از حرفش کوتاه نیامد.

شبی که این شعر را نوشتم تا سحر گریه کردم این شعر بر اساس داستانی بود که یکی از همکارانم در لحظات نادری که اسرارش را با من در میان می گذاشت، درباره خواهر زاده اش برایم تعریف کرد.

چشمانم را به روی فقر در خود پیونگ یانگ باز کردم و می خواستم تا آنجا که می شود درباره اش اطلاعات به دست بیاورم پس از دریافت آسان مجوز از سازمان جبهه متحد برای سفر به پیونگ یانگ و مصاحبه در آنجا به فروشگاه های آنجا سر زدم اما از مسیرم خارج شدم و سراغ کسانی رفتم که هیچ چیز نداشتند. برخلاف زادگاهم ساریون که در آن مردن از گرسنگی و اعدام در ملاعام اتفاقاتی عادی بودند، ساکنان پیونگ یانگ به آرامی درباره مرگ همسایه هایشان صحبت میکردند و با لحنی که انگار یکی از اسرار کشور را فاش میکنند ادامه می دادند که می دانند علت مرگ آنان گرسنگی بوده است. آنان در ترسی شدید زندگی می کردند، چرا که می دانستند ممکن است بر اثر دهن لقی چیزهای زیادی را از دست بدهند از دست دادن امتیاز زندگی در پیونگ یانگ و تبعید شدن به دیگر استانهایی که امتیازات زندگی در پایتخت را ندارند.

در «رهبر عزیز» یکی از ماموران عالی رتبه ضد اطلاعاتی کره شمالی زندگی اش در مقام شاعر درباری کیم جونگ ایل و فرار نفس گیرش به سوی آزادی را شرح میدهد.

جنگ جین سونگ در کره شمالی زندگی شاد و خوبی داشت حتی هنگامی که کشور دچار قحطی بود و آدم های بسیاری از گرسنگی مردند جیره غذایی او قطع نشد مجوز سفر داشت اطلاعات سانسور نشده در اختیارش بود و با شخص کیم جونگ ایل نشست و برخاست می کرد. به نظر می رسید زندگی اش در پیونگ یانگ در امن و امان است. اما این امتیازات و رفاه در استانه نابودی بود چرا که مجله ممنوعه ای را که به دوستش داده بود گم شده بود. حالا جنگ جین سونگ برای نجات جان خودش و خانواده اش چاره ای جز فرار نداشت. تاکنون هیچ کدام از نخبگان کره شمالی چگونگی عملکرد این کشور تمامیت خواه و دستگاه تبلیغاتی اش را توصیف نکرده بود. در داستان نفس گیر فرار جنگ جین سونگ به کره جنوبی افشاگری حیرت انگیزی بیان میشود رهبر عزیز داستان دراماتیک غیر ممکنی است....

یکی از بهترین تصویر پردازی ها و در عین حال کابوس کره شمالی