کتاب فلسفه به وقت سه صبح

اين كتاب مشتمل بر مصاحبه‌هاي «ريچارد مارشال» در نشريه اينترنتي «تري . اي . ام» يا «سه صبح» با فيلسوفان معاصر مانند «رابرت استالينكر»، «تيموتي ويليامسن»، «كيت فاين»، «جيسن استنلي»، «سوزانا سيگل»، «برايان لاتير» و ... درباره فلسفه تحليلي، فلسفه زبان، فلسفه سياسي و معرفت شناختي، رمانتيسيسم و ... است.

خارپشتِ جهان‌های ممکن مصاحبه با رابرت استالنیکر -چرا فیلسوف شدید؟ شما بازیگر بزرگی در بسیاری از شاخه‌های فلسفه بوده‌اید که می‌تواند بدین معنا باشد که مانند یک روباه پرسش‌های متعددِ مستقلی ذهن شما را به خود درگیر کرده است؛ یا می‌تواند به این معنا باشد که اگر بخواهید به پاسخِ یک پرسشِ بزرگ برسید، نیاز دارید مانند یک خارپشت از زوایای متعددی به آن نگاه کنید. شما خارپشت هستید یا روباه؟ *پرسش جالبی است. مسلماً من کار خود را به عنوان یک روباه آغاز کردم و به چیزهای مختلفی که می‌خواندم واکنش نشان می‌‌دادم. ابتدا در دبیرستان به پرسش‌هایی درباره‌ی ماهیت ریاضیات علاقه‌مند شدم که به‌خاطر مطالعاتِ جسته و گریخته‌ای بود که البته چیزهای کمی از آن‌ها می‌فهمیدم. افلاطون‌گرایی ریاضیاتی به نظرم دیدگاه احمقانه‌ای می‌رسید و مقالاتی از ارنست نیگل و کارل همپل (که بعدها در دوره‌ی دکتری استادم بود) در آن زمان برایم حقیقت محض بود. وقتی به کالج رفتم و در یک کلاس یک ساله‌ی تاریخ فلسفه شرکت کردم، جهانِ فکریِ جدیدی را کشف کردم و شوق و علاقه‌ام به تحصل‌گرایی منطقی از بین رفت. استادم طرفدارِ هر فیلسوفی بود که می‌خواندیم و من از پرداختن به روش‌های مختلفِ اندیشیدن لذت می‌بردم. قدیس آگوستین فیلسوف مورد علاقه‌ام بود. اسپینوزا هم یکی دیگر از شخصیت‌های مورد علاقه‌ام بود. من به این نتیجه رسیدم که تحصل‌گرایی که در دوره‌ی دبیرستان مرا به خود جذب کرده بود، کوته‌بینانه و سطحی است. وقتی در کالج بیشتر فلسفه خواندم، در اندیشه‌ام درباره‌ی رویکردهای بازتر و بسته‌تر جلو و عقب می‌رفتم، تردیدی که هنوز هم با من است. در کالج تحت تأثیر معلمی فوق‌العاده، لوئیس مینک، به فلسفه‌ی تاریخ علاقه‌مند شدم که بعداً موضوع پایان‌نامه‌ام شد؛ اما بعدها به موضوعاتی عام‌تر در فلسفه‌ی زبان و ذهن پرداختم. سول کریپکی، در ترم آخرِ دوره‌ی دکتری من، به پرینستون آمد و یک درس تدریس کرد. او تأثیر فوق‌العاده‌ای بر من گذاشت. آن درس رسماً درباره‌ی نظر ویتگنشتاین درباره‌ی تبعیت از قاعده بود، اما ایده‌هایی هم در آن مطرح می‌شد که بعداً تبدیل به کتابِ نامیدن و ضرورت شد. آن ایده‌ها برای من قانع‌کننده بود، هم به‌خاطر نکات قابل‌توجهِ آن و هم به‌خاطر قوت تفکرات کریپکی. من وقتی پایان‌نامه‌ام را تمام می‌کردم، ایده‌هایی درباره‌ی شرطی‌های خلاف واقع داشتم و ایده‌هایی که کریپکی درباره‌ی جهان‌های ممکن داشت کمک کرد تا آن‌ها را دقیق‌تر کنم. اولین کار من، بعد از فارغ‌التحصیلی، در یِیل بود که اعضای هیئت علمی آن ملغمه‌ای بودند از پدیدارشناسانِ جورواجور، متافیزیسین‌های وایتهدی، آدم‌هایی با عقاید عجایب و غریب و منطق‌دانان. من به منطق‌دانان جذب شدم و با ریچ تامسن، در بسط معناشناسیِ شرطی‌ها، همکاری کردم.