کتاب رکود بزرگ و سیاست نو

در سال ۱۹۳۲ اقتصاد ایالات متحده در بدترین وضعیت خود در تاریخ برتری قرار داشت. ارتشی از کهنه سربازان نظامی و بیکار در واشنگتن دی سی جمع شدند و راهپیمایی کردند. بیکاری در حدود ۲۵ درصد بود. در واقع به نظر می رسید که تمام جهان به حالت سکون درآمده است. در مواجهه با این بحران، فرانكلين د. روزولت با پذیرش نامزدی حزب دموکرات برای ریاست جمهوری، در یک سخنرانی خود را متعهد به سیاست نو برای مردم آمریکا» کرد. تنها در آن سخنرانی، عناصر «سیاست نو» شامل افزایش زیرساخت های عمومی، حمایت از قیمت های بخش کشاورزی، ایجاد بازارهای جدید وام مسکن، کوتاه کردن روز و هفته کاری، تنظیم اوراق بهادار، بازسازی تجارت بین الملل، احیای جنگل در حومه شهرها و (قانون معروف) لغو ممنوعیت بود. بعد از در دست گرفتن اداره دولت در سال ۱۹۳۳، روزولت در همکاری با کنگره، قوانین تمامی تدابیر گفته شده و حتی موارد بیشتر را به تصویب رساند: در پایان این دهه، سیاست نو رشد کرده بود و شامل تامین اجتماعی برای سن بالا، بیکاری، ناتوانی، مدیریت آبخیزداری، حمایت از تشکیل اتحادیه ها، بیمه سپرده و یک سیستم فدرال رزرو تقویت شده، همراه با دیگر نوآوری ها می شد. سیاست نو بعضی اوقات شامل مجموعه ای متنوع از اجزای متناقض بود

فصل اول جهان در بدهی تفاسیر متنوعی از رکود بزرگ رشد یافته اند، اما همه آنها در این مفهوم مشترک هستند که جهانی که توسط بحران اواخر دهه ۱۹۲۰ دچار فروپاشی شد، به طور قابل توجهی از جهانی که بیشتر مردم در آن بزرگ شده بودند و با آن آشنایی داشتند، متفاوت گشت. از آنجا که جهان دارای اقتصادی ادغام شده و یکپارچه بود، اخيرا تغییرات عمیقی در نتیجه جنگ جهانی اول در آن رخ داده بود. جنگ حرکت افراد، کالاها و پول در سراسر جهان را سخت تر کرد و همچنین جهت حرکتی را که در آن جریان داشتند تغییر داد. با قرار دادن ایالات متحده در مرکز این سیستم جدید، جنگ آمریکا را نیز تغییر داد و برای یک بار آن را به تفسیر کننده خصوصیات غیر معمول کشورهای جهان جديد پیرامونی تبدیل کرد که از نگرانی های اصلی جهان به شمار می رفت. هیچ یک از این حوادث و پتانسیل آنها برای بحران پدیدار نبودند، تنها در روشنایی دیدگاه گذشته نگرانه، بعضی ناظران آمدن آنها را پیش بینی کردند. پس از پیمان ورسای در سال ۱۹۱۹، جان مینارد کینز، با نگاه به آینده، آنچه را که در انتظار جهان صنعتی بود پیش بینی کرد: «کاهش استاندارد زندگی مردم اروپا تا مرحله ای که به معنای گرسنگی واقعی برای بعضی خواهد بود (مرحله ای که روسیه از قبل به آن رسیده بود و اتریش تقریبا داشت به آن می رسید). انسان ها ... در تنگدستی خود، ممکن است بقایای سازمان را سرنگون سازند و در تلاش های خود برای برآورده ساختن نیازهای مقاومت ناپذیر و بی پایان فرد، تمدن را نابود کنند». کینز در کتاب خود، «پیامدهای اقتصادی صلح»، چنین نوشت: رکود، ناامیدی و نابودی تمدن، نتیجه آن است و اگر چه كينز احتمالا به اشتباه، این فاجعه قریب الوقوع را تا حدی به مفاد و بندهای قید شده در پیمان نسبت داد اما او از موارد نادیده گرفته شده در پیمان نیز انتقاد کرد. رهبران جهان در ورسای می توانستند نظام جهانی را که از حدود سال های ۱۸۷۰ تا ۱۹۱۴ مسلط بود، ساماندهی و بازسازی کنند، نظامی که کینز به عنوان یک «مدینه فاضله اقتصادی» توصیف کرد. اما آنها این شانس را از دست دادند و به جای آن جهانی کاملا بی شباهت با آن مدینه فاضله، ایجاد کردند. قبل از سال ۱۹۱۴، افراد، کالاها و سرمایه با معافیت از زبان و آزادی نسبی از مرزهای کشورها عبور می کردند. در نتیجه، آنها بزرگترین قلمرو ممکن را داشتند تا مکانی را جستجو کنند که در آن، فعالیت و به کارگیری آنها بیشترین سود ممکن را حاصل کند. این حرکت در بین مرزها، به میزان قابل توجهی به معنای صادر کردن مازاد آنها (نیروی کار، سرمایه و کالاها) از اروپای صنعتی بود. بین اواسط قرن نوزدهم و جنگ جهانی اول، در حدود پنجاه و پنج میلیون نفر اروپا را ترک کردند تا بخت و موفقیت خود را در کشورهای جهان جدید پیدا کنند. بیشتر آنها کارگران صنعتی بودند که به دنبال دستمزدهای بالاتر برای نیروی کار خود در یک بازار جهانی می گشتند، که خروج از اروپا عرضه کارگران را در آنجا کاهش داد و باعث بالا رفتن دستمزد برای نیروی کاری شد که آنها جا گذاشته بودند. ورود آنها به کشورهای ثروتمند جهان جدید، به تسریع فرآیند توسعه کمک کرد و باعث شد تا حد ممکن جلو رود. البته این مهاجرت به طور کامل بدون مانع رخ نداد. اگر بازارهای بین المللی قرن نوزدهم را به عنوان بازارهای واقعا جهانی توصیف کنیم کمی اغراق کرده ایم، زیرا کشورهای جهان جدید هنگام ایجاد یک بازار برون مرزی، برای مثال بازار نیروی کار، بعضی بخش های جهان را به بعضی دیگر ترجیح دادند. به ویژه در دهه ۱۸۵۰ دولت های استرالیا شروع به محدود کردن مهاجرت چینی ها کردند و در اوایل قرن بیستم ایالات متحده، کانادا و استرالیا همگی موانع بسیاری را در مقابل مهاجرت از چین و ژاپن ایجاد کرده بودند، ایالات متحده در سال ۱۹۱۷ نه تنها یک قانون مهاجرت تحت عنوان «منطقه ممنوعه» اضافه کرد که مانع از مهاجرت تقریبا تمام کشورهای آسیایی شد بلکه همچنین یک آزمون سنجش سطح سواد برای مهاجران اتخاذ کرد تا تعداد افراد در حال ورود را کاهش دهد. باوجوداین، محدودیت های ذکر شده باعث شد میلیونها مهاجر، مخصوصا از جنوب و شرق اروپا، برای اشتغال بهتر به جهان جدید نقل مکان کنند. در طول همان دوره، به طور کلی امپراتوری بریتانیا از حرکت آزادانه کالاها در مرزها حمایت کرد. عبور نسبتا معاف از مالیات کالاها در تجارت مواد خام و کالاهای نهایی به طور یکسان - بین جهان قدیم و جدید، باعث شد تا هر کشور عمدتا آنچه را که برای ساختن مناسب ترین بود تولید کند. اگرچه کشورهای آن دوره بعضی اوقات اقدام به افزایش موانع در مقابل تجارت کردند همان طور که در برابر مهاجرت نیز همین کار را کردند کشورهای آمریکای لاتین مخصوصا تعرفه های بالایی داشتند اما تجارت بین المللی با آزادی نسبی انجام می گرفت، مخصوصا در مقایسه با دهه ۱۹۲۰، و بریتانیا هم در ترویج تعرفه های پایین تر پیشتاز بود. همان طور که ناظران بیان کردند ثابت شد که تجارت با بریتانیا مخصوصا برای تعداد زیادی از کشورهای در حال توسعه مفید بود. هنگامی که این کشورها در داخل به مناطق دورافتاده و فلاتها گسترش یافتند، بانکهای بریتانیا از سازندگان جاده های کانال ها و راه آهن ها حمایت کردند.