کتاب خاطرات آنائیس نین

امروز دوست و همخانه‌ی هنری، فرد پرل را ملاقات کردم. آدمی ترسو به نظر می‌رسد، هرچه می‌گوید طنین‌انداز و تقلیدی از حرف‌های هنری میلر است. هر سه نفر در آشپزخانه‌ی منزل جدید فرد و هنری نشسته‌ایم. فرد در روزنامه‌ی شیکاگو تریبون کار می‌کند و آپارتمانی ارزان‌قیمت در محله‌ی کارگرنشین یعنی کلیشی اجاره کرده است. آپارتمانی بسیار ساده است. لخت و عور. پله‌ها فرش‌پوش نیست. دیوارهایش آن‌قدر نازک است که صدا به‌راحتی به آن طرف دیوار می‌رود. این آپارتمان دو اتاق و یک آشپزخانه دارد. به‌زحمت می‌شود گفت مبلمانی در این آپارتمان وجود دارد. فقط اسباب و اثاثیه‌ی ضروری و اولیه را دارند، مثل تختخواب و میز و صندلی. در آشپزخانه فقط یک میز گِرد کوچک وجود دارد. وقتی همگی به دور میز می‌نشینیم، دیگر جایی برای راه رفتن نیست. آنچه با خودم آورده‌ام نوعی هدیه برای خانه‌ی جدید هنری است. هنری خطاب به فرد گفت: «این اولین زنی است که می‌توانم با او کاملاً صادق باشم.» فرد رو به من کرد و گفت: «بخند آنائیس. هنری می‌گوید خنده‌های تو را دوست دارد. دوست دارد تو را در حال خندیدن ببیند. هنری می‌گوید تو تنها زنی هستی که رگه‌هایی از شادی را در چهره‌ات می‌توان دید و دارای تأملی خردمندانه هستی.» در آپارتمان آن‌ها اسباب و اثاثیه‌ی چندانی وجود ندارد. چند قابلمه و ماهی‌تابه که از بازار کهنه‌فروشان خریده‌اند. پیراهن‌های کهنه به قاب دستمال آشپزخانه تبدیل شده‌اند. بر دیوار کاغذِ بزرگی نصب شده و روی آن لیستی از کتاب‌هایی است که باید بخرند، لیستی از غذاهایی که دوست دارند در آینده در رستوران بخورند، تکه‌هایی که از روزنامه‌های مختلف بریده‌اند و نقاشی‌های آبرنگ هِنری دیده می‌شود. هنری همچون خدمتکاران هلندی اهل پاکیزگی است و خانه را تمیز نگاه می‌دارد. حتی یک ظرف کثیف در اطراف دیده نمی‌شود. این خانه مثل صومعه می‌مانَد که هیچ نوع تزئیناتی در آن دیده نمی‌شود. سادگی مطلق. دیوارها به رنگ سفید و خاکستری کم‌رنگ هستند. دیروز هنری به خانه من آمد. این هنری که من امروز دیدم، یک هنریِ جدید بود یا بهتر بگویم، یک هنریِ جدید نسبت به آنچه تاکنون شناخته شده، یک هنری جدید که در پسِ نوشته‌هایش پنهان است. این هنری جدید که مسائل را درک می‌کند، هشیار است. به نظر خیلی جدی می‌آمد. خشونت از وجودش پر کشیده بود. زمختی رفتارش به‌طور معجزه‌آسا به قدرت و توانایی تبدیل شده بود. نامه‌ای از جون دریافت کرده بود که با مداد نوشته، خیلی نامتعارف. لحن نامه مثل کودکی است که گریه‌کنان به این طرف و آن طرف می‌دود، به‌خاطر عشقش به هنری میلر. هنری گفت: «چنین نامه‌ای خط بطلان به گذشته می‌کِشد. احساس کردم وقت آن رسیده است که جونِ واقعی را از دیدگاه خودم به هنری نشان دهم. می‌خواهم جون را به او بازگردانم چون با این کار او را بیشتر دوست خواهد داشت.» به او گفتم: «جونِ واقعی زنی است که در درون هم زیباست. قبلاً فکر می‌کردم شاید به حرف‌هایم بخندی، اما امروز چنین احساسی ندارم.»