کتاب فیل بلفاست

شب هفتم آوریل، هتی ناگهان در نیمه‌شب از خواب پرید. تختش در جای خود تکان می‌خورد، اول فکر کرد که شاید هنوز خواب است و در رؤیایش روی تختی در یک کشتی خوابیده است. صدای باد می‌پیچید. موج‌ها خودشان را به بدنه کشتی می‌کوبیدند و اینجا بود که هتی وحشت‌زده در جای خود نشست. قاب پنجره به خود می‌لرزید و صدای ناله‌ی گربه‌ای از بیرون شنیده می‌شد. بعد در دوردست چیزی صدا داد. انگار که باران شدیدی روی سقف خانه‌شان کوبیده می‌شد. چشمانش را باز و بسته کرد؛ انفجارهای شبح‌واری مانند قاصدکی در برابر چشمانش پرپر شد و بعد این تجسمات شبح‌وار در دل تاریکی اتاقش غیب شدند. صدای بلند تلق‌تلق شبیه به طوفانی سهمگین شنیده شد. در شش ماه گذشته، بیش از بیست آژیر خطر به صدا درآمده بود و هتی باور داشت که این هم یکی دیگر از همان آژیرهای اشتباهی است. اما نمی‌شد اتفاقی که در حال رخ دادن بود را سهل‌انگارانه گرفت: در دوردست صدای ناموزون هواپیماها را شنید. انفجارها شروع شدند و درها و پنجره‌ها به لرزه درآمدند. دقیقاً همین لحظه بود که تازه صدای آژیر حمله هوایی بلند شد که مانند موجی ممتد در راستای افق به هر سو پخش می‌شد. سوگ همه‌جا موج می‌زد. چراغ کنار تختش را روشن کرد و به ساعت نگاهی انداخت. حدود پانزده دقیقه از نیمه‌شب گذشته بود. پاپوشش را پوشید، بالاپوشی روی خودش کشید و بیرون دوید. قرص ماه بدر آسمان شب را روشن کرده بود و اشعه‌های روشن مرواریدی آن سایه‌های بلندی در حیاط آن‌ها ایجاد کرده بود. رشته موهای هتی در باد تکان می‌خوردند. صدای ماشین مانند تلق‌تلق شنیده شد و بعد تعدادی صدای انفجار بلند و پشت هم فضا را پر کرد. صدا هم کرکننده بود و هم از جایی در دوردست شنیده می‌شد. بعضی از انفجارها به صورتی هشداردهنده نزدیک به نظر می‌رسیدند. زمینه‌ای از زرد و نارنجی آسمان بندر و بلفاست شرقی را روشن کرده بود. سگی پارس می‌کرد. چیزی داشت می‌سوخت. همسایه‌ها همدیگر را صدا می‌زدند. رز هم جلوی در پشتی ظاهر شده بود. همان‌طور که نگاه رز به آتش دوردست خیره مانده بود گفت: «این تمرین نیست.» زنجیره‌ای از ضربه‌ها موجب صدای مهیب دیگری شد. همسایه‌هایشان -آقای رینولدز، آقای براون، آقای لیتل و آقای موفیت- با لباس‌های خواب و رداهایشان در میانه خیابان، انگار که در یک بغل تیمی فوتبال باشند، در جای خود ثابت بودند. گردن‌هایشان به سمت رنگ عجیب آسمان خم شده بود. دودگرفته، زرد و سرخ می‌نمود. بعضی‌ها به جلوتر رفتند تا دید بهتری داشته باشند. آقای رینولدز عینکش را روی تیغه نازک بینی‌اش بالا داد و گفت: دارند بندرگاه را بمباران می‌کنند، ببینید، بمب‌ها بندر را طوری روشن کرده‌اند که انگار روز است. یک جایی آن پایین‌ها هم آتش عظیمی باید روشن شده باشد. احتمالاً انبار چوب را هم زده‌اند. هتی دوباره به آسمان نگاه کرد: بر فراز ردیف‌های تیره درختان و سقف‌هایی که همدیگر را می‌پوشاندند، می‌شد دریا را تا حدودی دید. ستون‌هایی از دود و آتش به سمت آسمان بلند شده بودند. ترس درونش شعله کشید و نفسش بند آمد. نمی‌توانست چیزی که می‌بیند را باور کند. آقای براون گفت: کشتی‌سازی هارلند و ولف و کارخانه هواپیماسازی شورت را دارند بمباران می‌کنند. صدای دوردست حالا خیلی نزدیک‌تر شده بود و ناگهان صدای انفجاری بلند پنجره‌های خانه را لرزاند. ترس و شوکه شدن هتی را به حرکت واداشته بود و شروع به دویدن به سمت جاده آنتریم و باغ‌وحش کرد. آقای براون گفت: صبر کن، کجا می‌روی؟ من اگر جای تو بودم به پناهگاه نمی‌رفتم، در خانه‌هایمان جای امن‌تری نسبت به آن تابوت‌های سیمانی بدبو داریم. هتی سربالایی را دوید و به سمت جاده آنتریم پیش رفت. آن‌قدر دوید تا به جایی رسید که در حاشیه مسیر زمین‌های کریزی بود. همان‌طور که می‌دوید، یاد داستان هشداردهنده مورد نلی اسمیت افتاد که یک سال پیش، وقتی داشته زمان تاریکی در زمین‌های کریزی می‌رفته، کسی که هرگز معلوم نشد چه کسی بوده او را اذیت کرده بود. هیت سریع‌تر دوید. صدای ترکش‌های‌ انفجار در آسمان می‌پیچیدند و بعد آن هم صدای دوردست مسلسل‌ها شنیده می‌شد. قفسه سینه هتی درد گرفته بود و در پهلوی خود درد و سوزش احساس می‌کرد. بالاخره روبه‌رویش توانست تصویر محو ورودی پشتی باغ‌وحش را ببیند. کلیدش را در قفل انداخت و دروازه را باز کرد و مسیر آشنا به سمت خانه فیل‌ها را طی کرد. در مسیر سمی صدایی داد و باله‌هایش را به هم کوبید. یک دسته طوطی جیغ کشیدند و انفجار دیگری آسمان را روشن کرد. یکی از طوطی‌ها فریاد می‌زد: این آخرالزمان است، آخرالزمان، آخرالزمان دارد می‌آید. وقتی به خانه‌ی فیل‌ها نگاه کرد اول نتوانست ویولت را ببیند و لحظه‌ای ترسید که شاید حیوان توانسته به‌گونه‌ای فرار کند. بعد آسمان با یک منور روشن شد و هتی توانست فیل را در انتهای سازه ببیند. دستش را به سمت دروازه پیش برد و با سر و صدا پشت سرش بست. ویولت به حلقه زنجیری که از نرده آویزان بود لگدی زد و صدای خیلی قدرتمندی تولید کرد. هتی از جای خود پرید. پیکر عظیم ویولت در برابر او قرار داشت.

یک زن بی هدف در خیابانها پرسه میزد. به نظر میرسید نوزاد مرده ای را در آغوش گرفته بود. نوزاد به رنگ سایه ای از رنگ اسطو خودوس کم رنگ و چشمانش بی حس و حرکت بود زن با نا امیدی پرسید بطری کسی بطری دارد ؟ من برای بچه ام به یک بطری نیاز دارم.....

فيل بلفاست داستان دختر جوانی است که بنا به اقتضائات فکری و شخصیت مهرطلبش نگهبان باغ وحش شهر شده است. مسئولیت یک بچه فیل به نام ویولت را که قاچاقچیان حیوان مادر او را در سیلان کشته و خودش را با کشتی به بلفاست فرستاده اند بر عهده میگیرد. او با حس انطباق وضعیت ویولت و خودش میتواند بخشی از خلاء ایجاد شده در وجودش را با عشق ورزیدن و حمایت از حیوانات و مشخصا ویولت پر کند.