کتاب زن دوم

ماری کوبیکا / مترجم فرشاد شالچیان / ۴۶۰ صفحه / چاپ دوم / ۳۴۵۰۰۰ تومان

سیدی و ویل فوست به تازگی خانواده ی خود را از شیکاگوی پرهیاهو به شهر کوچکی در مین منتقل کرده اند و حالا جنازه ی همسایه مورگان بینز در خانه اش پیدا شده است. قتل جزیره ی کوچک آنها را تکان داده اما هیچ کس بیشتر از سیدی متلاطم نشده است و هنگامی که نگاههای اتهام آمیز به خانواده ی تازه وارد خیره میگردد سیدی خود را غرق شده در ماجرای آن شب تاریک و مرموز می بیند. اما او باید مراقب باشد چرا که با هر چه بیشتر فاش شدن حقایق درباره ی قتل مورگان، سیدی در می یابد که ممکن است زندگی خود و خانواده اش بیشتر از آن چه انتظار داشت در خطر باشد.

عصر همان روز، هوا گزنده است. دما به‌سرعت افت می‌کند. ماشینم را از پارکینگ برمی‌دارم و به خانه می‌روم. به خاطر می‌آورم که ویل و تیت امشب به لگوبازی رفته‌اند. فکر کردن به نبود ویل که به عنوان فیلتری میان من و ایموجن قرار بگیرد، نگرانم می‌کند.

حین رانندگی سعی می‌کنم نگذارم این افکار بر من مسلط شوند. من برای خودم زنی هستم؛ خودم می‌توانم از پسش بربیایم. در ضمن، من و ویل سرپرستاران ایموجن هستیم. این وظیفه‌ی قانونی ماست که تا رسیدن او به هجده سالگی مراقبش باشیم. اگر بخواهم وسایلش را بگردم، این حق مسلم من است که این کار را بکنم. با توجه به این، سؤال‌هایی است که برایشان جواب می‌خواهم. مثلاً مرد توی عکس که صورتش به دست ایموجن نابود شده، کیست؟ آیا او همان شخصی است که آن نامه را -که در جیب سوئیشرتش پیدا کردم- برای ایموجن نوشته؟ آن‌طور که متوجه شدم، نامه‌ی ختم رابطه بود. اشاره‌ی نویسنده به زندگی دوگانه برای من به این معنی بود که ایموجن زن دوم بوده است. شاید آن مرد متأهل بوده و دل ایموجن را شکسته است. اما او کیست؟

جلوی گاراژ توقف می‌کنم و ماشین را در وضعیت پارک قرار می‌دهم. پیش از آنکه فضای امن خودروی دربسته را ترک کنم، نگاهی به اطراف می‌اندازم تا مطمئن شوم که تنها هستم. اما بیرون تاریک و تقریباً سیاه است. واقعاً می‌توانم مطمئن باشم؟

سریع از ماشین پیاده می‌شوم. شتابان به امنیت خانه پناه می‌برم و در را پشت سرم می‌بندم و قفل می‌کنم. دوباره دستگیره را می‌کشم تا خیالم از بسته بودنش راحت شود.

به آشپزخانه می‌روم. روی اجاق، یک کاسرول که رویش با ورق فویل پوشیده شده تا گرم بماند، در انتظار من است. رویش یک برگه‌ی یادداشت چسبانده شده که نوشته تقدیم با عشق و امضای ویل پای آن است.

سگ‌ها تنها کسانی هستند که برای استقبال از من به آشپزخانه آمده‌اند. نیش هردویشان باز است و منتظرند تا من اجازه بدهم که به حیاط بروند. در پشتی را برایشان باز می‌کنم. یکراست به گوشه‌ی حیاط می‌دوند تا مشغول حفاری بشوند.

از پله‌های پر سر و صدا بالا می‌روم و به در بسته‌ی اتاق ایموجن می‌رسم. در قطعاً قفل شده تا اگر من خواستم وارد شوم نتوانم. ولی وقتی دقت می‌کنم، می‌بینم قفل جدیدی روی در است؛ یک سیستم جدید -به اضافه‌ی شب‌بند- که روی دستگیره‌ی در سوار شده است. در حالا از بیرون هم قفل می‌شود. ایموجن حتماً این را خودش نصب کرده تا مانع ورود من شود.

اسپیکر بلوتوثی موسیقیِ گروه‌های راکی مانند کورن و دراونینگ پول را پخش می‌کند. صدایش تا بیشترین حد بلند شده و هیچ جای شکی در متن اشعاری که خوانده می‌شود باقی نمی‌ماند؛ جسد مرده مضمون مکرر همه‌ی آهنگ‌هاست. فحاشی جزء لاینفک شعرهاست و نفرت از طریق اسپیکرها به فضای خانه‌ی ما پاشیده می‌شود. اما تیت خانه نیست که این‌ها را بشنود، پس این‌بار اعتراض نمی‌کنم.