کتاب نبرد با شیاطین 7 سایه مرگ

نمی‌گذارم فکر فرار حواسم را پرت کند. همچنان روی سپر انرژی متمرکزم. زود خسته می‌شوم، چون اینجا انرژی جاری در هوا کم است. شاید تا دو دقیقه دیگر هم بتوانم سپر را حفظ کنم، ولی در این مدت باید کارمان را…

چیزی قدرتمند، یواشکی از پنجره طبقه اول بیرون می‌آید. هیولا نیست، ولی آدم هم نیست. جانوری است از هر هیولایی خطرناک‌تر. هیولای ناشناس با تشر از کُندایی که پنجره‌ی نور را باز نگه داشته است چیزهایی می‌پرسد و بعد با بلندترین صدایی که می‌تواند از گلویش بیرون بدهد نعره می‌کشد.

فریادش در راهروها و راه‌پله‌ها می‌پیچد و بالا می‌آید. هیولاهایی که با سپر دفاعی سروکله می‌زنند یک لحظه دست از کار می‌کشند تا با جیغ‌های گوش‌خراش‌شان پاسخ آن فریاد را بدهند.

هیولای تازه از راه رسیده و اسرارآمیز از پنجره‌ی شکسته‌ی اتاق بیرون می‌پرد، چنگال‌هایشان را در ضخامت دیوار فرو می‌برد و مثل عنکبوتی که به موتور جت مجهز شده باشد، به‌سرعت از ساختمان بالا می‌آید. دهانم را باز می‌کنم تا برای هشدار دادن به شارمیلا فریاد بکشم، ولی قبل از آنکه کلمه‌ای از دهانم بیرون برود، هیولا خود را از لب بام بالا می‌کشد و با نگاهی شرارت‌بار به ما چشم می‌دوزد.

هیولا شکل یک زن را دارد، ولی پوستش توده آشفته‌ای پر از زخم و تاول است. از ده‌ها بریدگی و سوراخ روی بدن ژله‌مانندش، چرک بیرون می‌زند. دهانش مثل شکافی سرخ و بریده‌بریده است. در صورت مسخره، متعفن و زردش، چشم‌هایش مثل دو تا انگشتانه‌ی سبز به نظر می‌آیند. و فقط روی چند لکه از پوست سرش مو روییده است. تکه پاره‌هایی که به جای لباس پوشیده است انگار بدن پر از کورک و زخمش را به‌شدت آزار می‌دهند.

هیولا به هلیکوپتر اشاره می‌کند که چیزی نمانده است تا فرود بیاید، و کلماتی جادویی را رو به آن فریاد می‌کشد. ملخ‌های هلیکوپتر می‌لرزند و بعد، از حرکت می‌افتند.

هلیکوپتر به‌شدت تکان می‌خورد، چند بار دور خودش می‌چرخد و بعد، از فاصله‌ی چند متری بالای بام، سرنگون می‌شود. هم‌زمان با سقوط هلیکوپتر، صدایی تیز و گوش‌خراش بلند می‌شود. بعد هلیکوپتر به زمین می‌خورد و منفجر می‌شود. صدای انفجار بلندتر و خشن‌تر از هر صدایی است که انتظار داشتم توی فیلم‌های سینمایی بشنوم. شیشه‌ی تمام پنجره‌های اطراف خرد می‌شود. گلوله عظیمی از آتش به هوا بلند می‌شود و آسمانِ پیش از غروب را به رنگ سرخ درمی‌آورد. شارمیلا و کیلان روی زمین پرت می‌شوند و دِرویش بیهوش هم از روی تخت سُر می‌خورد و پایین می‌افتد.

فقط من و آن زن هیولایی سر جایمان ایستاده مانده‌ایم؛ ما با سپری از نیروهای جادو مانند، خود را از ضربه انفجار حفظ کرده‌ایم. احساس می‌کنم سپری که در برابر هیولاهای پشت درِ بام ایجاد کرده‌ام، از بین می‌رود و هیولاها پشت سرم روی بام می‌ریزند؛ ولی دیگر به آن‌ها توجه نمی‌کنم. حالا دشمن خطرناک‌تری دارم که باید با آن بجنگم.