کتاب قصه های مجید

بی بی گفت: اگر یکی از ژاکت‌های کهنه‌اش بود، از روش می‌بافتم.
این را که گفت رفتم تو فکر به دست آوردن ژاکت کهنه‌ی آقا. به بی بی گفتم: هر جور هست یکی از ژاکت‌هایش را برات می‌آورم. پول نخ‌هایش را هم از استاد دکان نانوایی می‌گیرم و به‌ات می‌دم که ضرر نکنی.
گفت: پولت را بگذار توی جیبت، نمی‌خواهد ولخرجی کنی، فقط ژاکت کهنه‌اش را بیار.
-باشه.
دو سه روز بود که می‌رفتم بالای درخت توت رو به روی خانه‌ی آقا معلم و از آنجا حیاط خانه‌شان را می‌پاییدم که ببینم کی یکی از ژاکت‌هایش را می‌شویند و می‌اندازند روی بند رخت تا ترتیب بردنش را بدهم.

خلاصه، یک روز جمعه دیدم که بله، یکی از ژاکت‌هایش را شسته‌اند و انداخته‌اند روی بند.
همان جور از بالای درخت به ژاکت نگاه کردم تا آقا از خانه بیرون رفت. در خانه‌شان باز بود و کسی توی حیاط نبود. پاورچین پاورچین رفتم تو. فکر کردم که اگر کسی مرا دید بگویم: توپم افتاده توی حیاط، آمدم ببرمش.
به هر حال کسی مرا ندید. ژاکت را از روی بند برداشتم و زیر کتم قایم کردم و پریدم بیرون. تا خانه دویدم. بی بی ژاکت را گرفت و گفت: دو سه روز باید پیش من باشه.
-نمی‌شه. الان باید ببرمش.


قبول نکرد. قرار شد که دو روز ژاکت پیشش بماند تا از روی آن ژاکت نو ببافد. خدا می‌داند که توی آن دو روز چقدر ناراحت بودم. میل‌های بافتنی از دست بی بی نمی‌افتاد.

شب و روز می‌بافت و اندازه می‌گرفت. روز دوم، هرجور بود ژاکت کهنه را از بی بی گرفتم و گذاشتم توی کیفم. درست یادم هست که زیر یکی از آستین‌هایش در رفته بود و نخ‌کش شده بود. بی بی نشست و قشنگ رفویش کرد.
سر کلاس وقتی که ژاکت آقای احمدی توی کیفم بود، ترسیدم که در کیف را باز کنم. فکر می‌کردم که ممکن است کسی چشمش به ژاکت بیفتد و آبروریزی شود.

همه‌اش انتظار می‌کشیدم که ظهر بشود و بروم ژاکت را بیندازم روی بند. حتما آقا ژاکت را لازم داشت.