کتاب دین خاطرات بچه های مسجد جزایری اهواز

یکی از روزهای گرم تابستان سال ۱۳۵۵ حبیب الله درویشی پدر غفّار درویشی۱۳ یکی از همسایه های ما فوت کرد. غفار جوانی بلندقامت خوش سیما و محجوب با چشمانی متمایل به سبز بود و آن موقع پانزده سال داشت. خانواده درویشی چهار سالی بود که از استان اصفهان به اهواز آمده بودند و زمین های بایر اطراف سوسنگرد را اجاره می کردند و در آن هندوانه و صیفی جات می کاشتند. فصل برداشت که می شد پدر غفّار برای برکت محصولش تعدادی هندوانه و طالبی خوب به درِ خانه همسایه ها می فرستاد. خبر فوت او همه همسایه ها را متأثر کرد به گونه ای که جمع کثیری از مردم در مراسم تشییع و مجلس ختم او شرکت کردند. من برای شرکت در مراسم و تسلیت گفتن به غفار به خانه آن ها رفتم. علیرضا عصاره پسر همسایه سمت راستی و محسن نوذریان پسر همسایه روبه رویی ما هم به آنجا آمده بودند. سه نفرمان طی دو سه روزی که مراسم طول کشید در کنار غفار بودیم و هم کمک می کردیم و هم به او دلداری می دادیم. یک روز محسن بعد از مراسم گفت «من برای نماز مغرب و عشا به مسجد حاج علوان۱۴ می روم.» علیرضا عصاره به سمت محسن رفت و گفت «من هم می روم.» بعد رو کرد به من و غفار گفت «شما هم بیایید.» من و غفار نگاهی به هم کردیم و با محسن و علیرضا همراه شدیم. مسجد حاج علوان به خانه هایمان نزدیک و تا آنجا حدود سه دقیقه راه بود. هنگام اذان مغرب بود که وارد مسجد شدیم و به وضوخانه رفتیم. وضو گرفتیم و در نماز جماعت شرکت کردیم و نماز خواندیم. از آن شب به بعد بیشتر اوقات در نماز جماعت های مسجد شرکت می کردیم. شب ها بعد از نماز مغرب و عشا که آقای موذن۱۵ اقامه می کرد جلسه قرائت قرآن برپا می شد. یکی از همان شب های اول آقای موذن که با محسن آشنا بود به او گفته بود از ما بخواهد تا در جلسه قرآن شرکت کنیم. وقتی محسن پیشنهاد آقای موذن را به ما گفت همه با گفتن کلمه «برویم؟» اعلام موافقت کردیم و به حلقه بچه های جلسه قرآن که به صورت یک دایره نشسته بودند رفتیم و حلقه آن ها کامل تر شد. از آن شب از اعضای ثابت جلسه قرآن بودیم. گاهی سید محمدرضا حسن زاده۱۶ که منزلشان به فاصله کمی در همسایگی مسجد بود هم در جلسات قرائت قرآن شرکت می کرد. او خیلی خوب قرآن می خواند. من و سید محمدرضا دوران دبستان همکلاس بودیم و در شاگرد اولی کلاس با هم رقابت داشتیم. البته بیشتر او شاگرد اول می شد. کلاس پنجم دبستان یا اول راهنمایی یک معلم کمونیست داشتیم که گاهی حرف های ضد مذهبی می زد. سید در همان سن کم با لحن مودبانه پاسخ او را داد. مدتی که گذشت آن معلم به بچه ها تکلیف سرِ کاری می داد و می رفت کنار نیمکت سید محمدرضا و با او بحث اعتقادی می کرد. گاهی این بحث ها بیست سی دقیقه طول می کشید. من آن موقع راجع به مطالب مورد بحث آن ها اطلاعاتی نداشتم.