- انسان اساساً موجودی اجتماعی است که موجودیت و هویت خود را در برقراری رابطه با همنوعان خود ارزیابی و بازتعریف می‌کند. از آنجا که ارتباط با همنوعان سنگ بنای جامعه انسانی است و باورهای ما با رفتارهای ما تکمیل می‌شود، دانستن اصولی که ما را در رفتارهای ارتباطی یاری دهد، بسیار حائز اهمیت است؛ چرا که به منظور نیل به اهداف زندگی و برخورداری از سلامت روحی و روانی و حرکت در جاده تکامل فردی و اجتماعی، برقراری رابطه در هر زمینه‌ای یک ضرورت اساسی و گریزناپذیر است و بی‌شک زندگی بدون برقراری ارتباطات سازنده با همنوعان رو به اضمحلال رفته و سرانجام نابود و فنا خواهد شد. همه‌ی ما به نوعی از کم و کیف روابط‌مان با دیگران گله‌مندیم، کمتر خود را قاصر و بیشتر دیگران را در این باره نکوهش و سرزنش می‌کنیم. از همین رو انسان‌ها باید با شناخت هر دو نیمه‌ی خود یعنی «نیمه پیدا» و «نیمه‌ی نهان» در صدد ارائه‌ی مدلی در قالب منشور روابط انسانی باشند تا با آن بتوانند ضمن بازنگری در رفتار، ارتباطات انسانی خود را بهبود وتوسعه بخشند. چرا که معتقدیم؛ پایدارترین ارتباطات و روابط انسانی دارای دو بعد عاطفی و روحانی است و روابطی که بر مبنای منافع مادی و یا همجواری جغرافیایی (مانند روابط دوستی مهاجران در شهرها و کشورهای بیگانه) شکل گیرد چنانچه فاقد بعد عاطفی و معنوی باشد، دوام نخواهد داشت. در نهایت می‌توان گفت دانشمندان مقصود از برقراری ارتباط را شناخت اوضاع و احوال و آشنایی با حوادث و وقایع، ترغیب دیگران به قبول یک فکر و عقیده خاص و اقناع آن و سرگرمی و تفریح می‌دانند.
