بر تخت نشستن صفویان و تأکیدشان بر تشیع به‌عنوان ایدئولوژی حاکم، آنان را ملزم می‌ساخت از الگوی «خلافت» فاصله بگیرند، به همان نسبت که با «سلطنت» مرزبندی کرده بودند. هیچ‌یک از شرایط الگوی «امامت» نیز درباره‌ی آنان صادق نبود. آنچه آنان در نظر و عمل ـ توأمان ـ به آن دست یافتند، ترکیبی بود از الگوهای فوق که تا قجریه‌ی اول تداوم یافت. در این کتاب شاخصه‌های سلطنت صفوی و قجری و میزان همخوانی آن با نوع انسان‌شناسی و جهان‌بینی علمای آن عصر و تأثیرات این هماوایی مورد بررسی قرار گرفته است.
تلگرام
واتساپ
کپی لینک