کتاب ستاره شمالی

بعد از استراحتی دو سه روزه و تماس تلفنی با خانواده خبر رسید که نیروهای اطلاعات ـ عملیات باید در یک گردهمایی که در مقر یکی از لشکرهای سپاه برگزار می شود شرکت کنند. طبق روال همیشگی بچه ها سوار مینی بوس شدند و در مقر لشکر ۵ نصر که در کمربندی اهواز بود گرد هم آمدند. از وقتی به پایگاه شهید بهشتی آمده بودیم توفیق دیدار با برادران املاکی و طوسی را پیدا نکرده بودم. تا اینکه در همان گردهمایی در صفوف فرماندهان ایشان را از دور زیارت کردم. جلسه با سخنرانی بچه های قرارگاه و به صورت کاملاً سری برگزار شد. نتیجۀ مهمی که از سخنرانی ها گرفتیم این بود که هر یک از یگان ها موظف بودند نیروهای اطلاعات عملیات خود را آموزش فشردۀ غواصی دهند و آمادۀ مأموریت های بعدی کنند. بعد از صرف ناهار فوراً به مقرمان برگشتیم. روز بعد بچه های واحد به لباس های غواصی ماسک اکسیژن و جلیقۀ نجات مجهز شدند. شب هنگام هم به همۀ نیروها اعلام شد که به زودی برای آموزش غواصی به محور مجنون اعزام می شوند. بیست روز از آمدن ما به مجنون می گذشت. از فصل بهار سال ۶۳ پانزده روز سپری شده بود. در این بیست روز آموزش غواصی شنا بستن کپسول اکسیژن در زیر آب و تمرین و ماندن در زیر آب را تجربه کردیم و آموختیم. چون شدت جریان آب هور بسیار کم بود و حتی تا حدودی سکون داشت آموزش در آن چندان برای ما سخت نبود. کار آموزش به پایان رسید. در پایان آموزش همۀ برادران در سنگر فرماندهی جمع شدند و برادر طوسی با روی گشاده به بچه ها خسته نباشید گفت و اعلام کرد به زودی در این منطقه عملیات می شود و برادران آموزش دیده به گردان های رزمی ملحق می شوند تا ان شاءالله با معنویت و شجاعتشان برای سایر نیروها سرمشق باشند. وقتی اسمم خوانده شد متوجه شدم به گردان امام حسین (ع) معرفی شده ام گردانی که فرماندهی آن به عهدۀ صمد اسودی بود. همۀ بچه های تیپ خصوصاً آن هایی که با او دمخور بودند او را از صمیم قلب دوست داشتند. او فرماندهی لایق بزرگوار مدیر و مدبر و همچنین آگاه به مسائل نظامی و فنون عملیات بود. هیکل لاغر اما ورزیده اش جذبۀ خاصی داشت اما افسوس که قبل از رسیدنم به گردان اتفاقی افتاد که دیگر نتوانستم صمد عزیز را ببینم. او از جمله فرماندهانی بود که به آموزش اهمیت بسیار می داد و کار آموزش نیروهای رزمی گردان را خود پیگیری می کرد. از آنجا که به او ابلاغ شده بود که گردانش خط شکن است و احتمال داد که فتح یکی از پاسگاه های ترابه یا ابولیله یا ابوذکر را به او واگذار کنند با توجه به آبی ـ خاکی بودن منطقۀ عملیاتی و لزوم فراگیری صحیح نیروهای تحت امر خود را مکلف می دانست که مستقیماً در برنامه های آموزشی وارد شود اما در حین آموزش نارنجکی در دستانش منفجر می شود و قبل از حضور در عملیات جام شهادت را عاشقانه سر می کشد و به دیدار خدایش می رود. برادرش محمدعلی۲۰ در محور یک تبور در واحد اطلاعات عملیات حضور داشت.