کتاب دشمن به زانو درآمد جلد 19

زندگینامه داستانی میرزای شیرازی

یکی از روزهای ماه مبارک رمضان سید حسین درحالی که دست میرزا حسن را در دست گرفته بود به طرف مسجد بازار می رفت. میرزا حسن هرچه از او پرسید که به کجا می روند دایی اش پاسخی نمی داد و فقط می گفت «به زودی خواهی فهمید.» وقتی به مسجد رسیدند میرزا حسن با خود فکر کرد که «حتماً در نماز جماعت شرکت کرده و به سخنان خطیب مسجد گوش می دهیم.» اما این اولین باری نبود که او و دایی اش برای خواندن نماز و شنیدن سخنان خطیب به مسجد می رفتند. در این فکر بود که وارد حیاط مسجد شدند و پس از گرفتن وضو به صف نماز پیوستند. سید حسین همراه میرزا در صف اول و پشت سر امام جماعت ایستادند. نماز مغرب و عشا را که خواندند سید حسین خود را به امام جماعت رساند و شروع کرد به صحبت کردن با او. کمی بعد با دست به میرزا اشاره کرد که جلوتر برود. میرزا خود را به امام جماعت رساند. سید حسین رو کرد به امام جماعت و گفت «حاج ابراهیم آقا! این میرزا و این هم شما هر گلی که زدی به سر خودت زدی. مطمئن باش از هوش و ذکاوت هیچ کم وکسری ندارد.» بعد نگاهی به میرزا انداخت و گفت «دایی جان! حاج ابراهیم آقا از دوستان پدر خدابیامرز توست. ایشان از دوستان نزدیک من هم هستند. در ضمن از سخنرانان معروف این دیارند. من امیدوارم که هر چیزی از تو می خواهد به خوبی انجام دهی تا ان شاءالله بتوانی خطیب و سخنور خوبی شوی. از فردا در محضر حاج آقا حاضر می شوی و درس را شروع می کنی.» بعد از آن دیدار سید حسین دست میرزا را گرفت و پس از خداحافظی با حاج ابراهیم آقا از مسجد بیرون آمدند. از فردای آن روز میرزا در کلاس درس حاج ابراهیم آقا حاضر شد و عزم خود را جزم کرد که دستورات استادش را درست انجام دهد. استاد هم از همان جلسه اول متوجه فراست و توانایی شگفت آور میرزا شد. همان روز کتابی را معین کرد و به میرزا گفت که هر روز یک صفحه از آن را حفظ کرده و در مسجد وکیل شیراز برای مردم بازگو کند. گرچه انجام این کار بسیار دشوار بود اما میرزا با علاقه خاصی به این کار تن داد و پس از دو بار مطالعه هر صفحه از کتاب در بین دو نماز مطالب آن را برای حاضران بیان می کرد. هنوز مدت کوتاهی از این ماجرا نگذشته بود که میرزا در سن نه سالگی به خطیبی توانمند تبدیل شد. او به راحتی می توانست با سخنان خود جمعیت داخل مسجد را جذب کند. حاج ابراهیم آقا که پیشرفت فوق العاده میرزا را از نزدیک شاهد بود یکی از روزها میرزا را به گوشه ای از مسجد برد و پس از اظهار رضایت و مسرّت از پیشرفت او نامه ای به او سپرد و گفت «این نامه را فردا از طرف من به کلاس درس آقا شیخ محمدتقی می رسانی و جواب آن را می گیری.» میرزا نامه را گرفت و پس از خداحافظی از مسجد خارج شد. در راه تمام فکرش به محتوای نامه بود. قبل از آن اسم و آوازه شیخ محمدتقی را شنیده بود و می دانست که در کلاس درس او تنها افرادی انگشت شمار شرکت می کنند که از توانمندی ویژه ای برخوردارند. او گرچه حدس می زد که حاج ابراهیم او را برای حضور در کلاس درس شیخ معرفی کرده است اما نمی توانست این موضوع را باور کند. به هرحال بسیار شادمان بود که می تواند به آن کلاس برود و مطالب شیخ را از زبان خودش بشنود. خیلی دلش می خواست که بداند دلیل شهرت و آوازه شیخ چیست.