کتاب ردپایی بر آسمان

در کنار علاقه ای که به فوتبال داشتم راه مسجد را هم خوب بلد بودم. ۱۴ سالم بود که در جلسات حاج آقا سیّد محمّد علم الهدی که ماه مبارک رمضان در مسجد محلّه برگزار می گردید شرکت می کردم. ایشان تاریخ اسلام را برای مردم شرح می داد. یادم می آید که همیشه ایشان محمّدرضا شاه را با هارون الرّشید مقایسه می کرد. زنگ مدرسه که می خورد کفش هایم را زیر بغل می گرفتم و به سمت مسجد می دویدم تا به صحبت های حاج آقا برسم. باید خودم را به ردیف اوّل جمعیّت می رساندم تا به راحتی بتوانم صحبت هایش را بشنوم. آقای علم الهدی مقیم قم بود و ماه رمضان را به سمنان می آمد و در مسجد شاه صحبت می کرد. ایشان با بیان خوبش بچّه های هم سنّ و سال مرا جذب مسجد می کرد. شب ها در مسجد دعا می خواند و دوره قرآن برگزار می کرد و بچّه ها با شور و اشتیاق خاصّی در این مراسم شرکت می کردند. اوّلین بار در سال ۱۳۳۵ برای دیدن خانواده عموم به تهران رفتم. من کلاس یازده بودم و پایتخت با خیابان ها و میدان های زیبایش برایم خیلی دیدنی بود. سال سوّم دبیرستان پیشاهنگ شدم. یکی از اردوهای خاطره انگیز من اردوی پیشاهنگی رامسر بود. در دوران دبیرستان ۱۰ روز که از آغاز سال تحصیلی سپری می شد دانش آموزان و پیشاهنگ ها را برای جشن های چهارم آبان آموزش می دادند. هماهنگ کننده این جشن ها اداره تربیت بدنی بود و آموزش و پرورش هم برای برگزاری آن کمک می کرد. من هم از جمله کسانی بودم که دانش آموزان را در این مدّت آموزش می دادم. چند ماهی از تجاوز عراق به خاک ایران گذشته بود و آن روزها مسأله جنگ به یکی از موضوعات مهمّ و اساسی کشور تبدیل شده بود. دوّم اردیبهشت ماه ۱۳۶۰ بود که تصمیمم را گرفتم. آن شب تا خود صبح بیدار بودم. حسّ می کردم تحملّ زندگی در شهر با خیالی آسوده برایم دشوار شده است. صحبت اعزام رزمندگان از سمنان دهان به دهان می چرخید. برای این که از این اعزام باز نمانم باید در یکی از پایگاه های بسیج ثبت نام می کردم. با این که هنوز روح الله چند ماهی بیشتر نداشت همسرم برای رفتن من به جبهه مخالفتی نکرد. او به دلیل مأموریّت های ورزشی گاه و بی گاه به استان های دیگر به این وضعیّت عادت کرده بود. سازماندهی نیروها در ماه های ابتدایی جنگ در سطح استان خوب بود. آموزش ها در این مدّت با برنامه صورت می گرفت. پس از پایان هر دوره آموزشی بچّه هایی که در امر آموزش موفّق تر بودند مسئول آموزش نیروهای جدید می شدند. قبل از اعزام برای آشنایی بیشتر ما با سلاح های سبک و سنگین و آموزش های تاکتیکی در مواجهه با دشمن مدّت دو هفته در یکی از پادگان ها دوره ای را برگزار کردند. پس از پایان آموزش رزمندگان در مسجد امام (ره) برای اعزام به جبهه حضور پیدا کردند. داخل و اطراف مسجد مملو از جمعیّتی بود که برای بدرقه رزمندگان آمده بودند. استاندار سمنان و تعدادی از مسئولان استانی نیز حضور داشتند. تعدادی از رزمندگان لباس نظامی و عدّه ای نیز لباس شخصی به تن داشتند. یکی از برادران از پشت تریبون اعلام کرد همه رزمندگان به خطّ شوند. اکثر رزمندگان نسبت به من و یکی دو نفر دیگر جوان و کم سنّ و سال بودند. در جایگاه قرار گرفتم تا چند دقیقه ای برای رزمندگان صحبت کنم. پس از خوش آمدگویی به رزمندگان صحبت هایم را این گونه آغاز کردم «ای پدران! ای مادران! ای مردم! اکنون زمان یاری دین خدا و قدم گذاشتن در راه حسین (ع) فرارسیده است. فرزند رسول الله (ص) برای یاری اسلام و انقلاب چشم به همّت شما دوخته است. کفر جهانی می خواهد نام اسلام را از صفحه گیتی محو نماید پس بر شما باد یاری اسلام. اگر به یاری دین خدا شتافتید یقین بدانید در راه حسین (ع) و زینب (س) قدم نهاده اید امّا اگر این پیام را نشنیدید از خودتان نگذرید که به بی راهه رفته اید. امروز روزی است که باید از دو جبهه حسین (ع) یا یزید یکی را انتخاب کنید و بدانید تاریخ همیشه در حال تکرار شدن است».