بنر بالای صفحه
IdeBook.ir

کتاب مقتل

معرفی کتاب مقتل

4.9 (1)
کتاب مقتل، اثر محمد بکایی ، در بازار نشر ایران، توزیع شده است. این محصول در سال 1397 توسط انتشارات سوره مهر ، به چاپ رسیده است. این محصول در قطع و اندازه‌ی رقعی، در سایت ایده بوک قرار دارد.
ناموجود

این محصول ممکن است با عنوان یا انتشارات دیگری موجود باشد، مجموعه آنها را اینجا ببینید.

موضوعات مرتبط

محصولات بیشتر
مقتل

مشخصات محصول

نویسنده: محمد بکایی
ویرایش: -
مترجم: -
تعداد صفحات: 92
انتشارات: سوره مهر
وزن: 137
شابک: 9780240305561
تیراژ: -
سال انتشار: 1397
تصویرگر: -
نوع جلد: -

معرفی محصول

مجموعه داستان

چکیده

تن خیس قمیش سرم را روی شیشهٔ بخارکردهٔ اتوبوس می گذارم. چشم انداز مات کوه ها و چادرها حالتی خواب گونه در من ایجاد می کنند. حالم خوش نیست. هنوز اثرات آن شوک از میان نرفته است. ترس از رفتن به شهر راحتم نمی گذارد. چطور می توانم؟ عمری با سید بوده ام و حالا... به یاد نگاه مادر سید که می افتم بیچاره تر می شوم. نگاه جست وجوگرش که در کنار شانه ام به دنبال شانهٔ سید خواهد گشت. ـ جای کَسیه برادر؟ ـ نه خیر بفرمایید. قیافه اش آشناست اما اسمش را نمی دانم. احساس می کنم غم صورت او را هم پوشانده است. بلندگوی محوطه برای چندمین بار اعلام می کند که آخرین اتوبوس به مقصد تهران تا چند لحظهٔ دیگر حرکت خواهد کرد... ـ ببخشید قیافهٔ شما خیلی آشناست. کجا زیارتتون کردم؟ در صورتش دقیق می شوم. ـ نمی دونم... شما کدوم گردان بودید؟ ـ گردان علی اصغر (ع). تنم سست می شود و عرق روی پیشانی ام شروع می کند به پیشروی. صدایی از درون به فریاد نام «سید» را می خواند. سرم داغ می شود. ـ ببخشید انگار حالتون خوب نیست. ـ چیزی نیست. یاد یکی از بچه ها افتادم که شهید... هق هق گریه اجازه نمی دهد. بغض راه نفسم را می بندد و گلویم را می فشارد. یاد و خاطرهٔ سید در درونم اوج می گیرد. تنم یخ می کند. احساس سردی می کنم. اورکت را بیشتر به خودم می پیچم. اتوبوس به راه می افتد. جادهٔ اصلی پادگان را تمام می کند و از یک آبگیر رد می شود. آن طرف آبگیر بعد از گردان شهادت محل استقرار گردان علی اصغر است گردان علی اصغر... گردان... ـ تو و سید مجتبی هم می رین گردان علی اصغر... مسئول گردان را که می شناسید؟ حاج وحید بود که صحبت می کرد. مسئول واحدمان اطلاعات و عملیات. واحد السابقون. ما آخرین نفرهایی بودیم که تعیین گردان شدیم. ـ عوض که نشده همون قبلی ست دیگه؟ ـ نه عوض نشده... همونه. ـ اسمش چی بود؟ رضایی... رضازاده... ـ رضایی... فردا همه پخش می شند. بچه ها آرام دورتادور چادر نشسته بودند. سرها پایین بود. حاج وحید تک تک ما را از نظر گذراند. شاید این آخرین دیدارها باشد. فردا چه کسانی خواهند ماند و پس فردا از افراد چادرها چقدر کسر خواهد شد. از چادر خارج می شوم. اثری از سید نیست. تا آنجا که چشم کار می کند به دنبالش می گردم. وقتی مأیوس می شوم دلم را به سراغش می فرستم... آهان پیدایش کردم. کنار چشمه. نوبت شهرداری من و اوست. ظرف های نشستهٔ ظهر. شیب کوه را به سرعت طی می کنم. پاهایم به چاله چوله هایش عادت کرده است. مثل راه مسجد تا خانه یا خانه تا مسجد. سید کنار چشمه است. مشغول پر کردن دَبِه های آب و ظرف های تمیز در گوشه ای است. ـ می گذاشتی باهم می شُستیم. ـ چیزی نبود که دو نفر بخواد. نگاهم به دست هایش می افتد که سرخِ سرخ اند ـ دست هات چه سرخ شده! دست هایش را قایم می کند ـ هنوز نازک نارنجی اند. ـ چه حرف هایی! تو این سرما تف تو هوا یخ می کنه... اونم با این آب سرد... ـ تقسیم شدیم؟ ـ آره... من و تو افتادیم گردان علی اصغر. نگاهش برقی می زند و می پرسد «کی می ریم؟» ـ حاج وحید گفت فردا. دبه ها پر شده اند. آن ها را برمی دارم و به راه می افتم. مسافت کوتاه لب چشمه ها تا چادر تمامی ندارد. با زحمت خودم را به چادر می رسانم. سید هم پشت سر من وارد چادر می شود. هوای چادر دم کرده است. انگار توی تنور ایستاده باشی. با توافق سید بیرون می رویم و روی سنگی می نشینیم. در مقابلمان کوه های مرزی ایران صف کشیده اند. هوا مثل همیشه ابری است و مه آلود و خاکستری رنگ. به سید نگاه کردم. نگاهش حالت خاصی داشت حالتی غریب. انگار برای اولین بار است که مناظر را می بیند. تازگی در چشم هایش موج می زد. یک بار ازش خواستم توصیفی برای ماه بگوید. گفت «اول خودت بگو!» من گفتم «نقره نشون کهکشون.» لبخندی زد و گفت «آیه ای از کتاب خدا از سورهٔ آسمان.» احساس می کردم هاله ای دورش را فرا گرفته است. هر وقت کنارش بودم زبانم با هر نفس بی اختیار هم صدا با سید می گفت «الحمدالله». این اعزام آخر دیگر مثل همیشه نبود. اکثر شب ها بیدار می شد و در محوطه قدم می زد. شب ها بعد از نماز جماعت توی چادر حسینیه می ماند و مدت ها سرش را تکیه می داد به زانوهایش و آرام آرام تکان می خورد. یک بار نزدیکش رفتم. دیدم زمزمه می کند. با خودش می گفت «چه کنم...؟ چه کنم...؟ چه کنم...؟» همه می دانستند که رفتنی است. کوله بارش را بسته بود و منتظر ساعت پرواز بود. به قول بچه ها نور بالا می زد. ـ سید...! ـ هوم. ـ بازهم وقتش شد... ـ وقت چی؟ ـ وقت های قبل از عملیات. وقت برزخ ها وقت مرغ خوردن ها وصیت یا به قول بچه ها معصیت نامه نوشتن ها وقت حساب کشیدن ها. الان اینجا برزخه. یه پامون این جهان یه پامون اون جهان. سرش را انداخت پایین و آه کشید ـ یاد بچه ها به خیر. نگاهم کرد. بی آنکه نگاهش کنم می دانستم که لب پایینش دارد می لرزد. ـ چه روزهایی با چه بچه هایی می نشستیم و برای مثل فردایی روضه می خوندیم. سینه می زدیم. همه گل یکی از یکی گل تر. الان خیلیاشون زیر خاک خوابیدن. خوشا به سعادتشون. ـ سید یکهو هوس نکنی شهید بشی ها... من جواب مادرت رو چی بدم... اصلاً می دونی واکسن شهادت رو می زنیم تا شهید نشیم! ـ واکسن شهادت!؟

نویسنده

محمد بکایی

محمد بکایی

در حال حاضر مطلبی درباره محمد بکایی نویسنده مقتل در دسترس نمی‌باشد. همکاران ما در بخش محتوا، به مرور، نویسندگان را بررسی و مطلبی از آنها را در این بخش قرار خواهند داد. با توجه به تعداد بسیار زیاد نویسندگان این سایت، درج اطلاعات تکمیلی، نقد و بررسی تمامی آنها، کاری زمانبر خواهد بود؛ لذا در صورتی که کاربران سایت برای مطلبی از نویسنده، از طریق صفحه ارتباط با ایده بوک درخواست دهند، تهیه و درج محتوای برای آن نویسنده در اولویت قرار خواهد گرفت.ضمنا اگر شما کاربر ارجمندِ سایت ایده‌بوک، این نویسنده را می شناسید یا حتی اگر خود، نویسنده هستید و تمایل دارید با مطلبی جذاب و مفید، سایرین را به مطالعه‌ی کتاب ترغیب و دعوت کنید، می توانید محتوای مورد نظرتان را از صفحه ارتباط با ایده بوک ارسال نمایید.

دیدگاه کاربران

دیدگاه شما

کد امنیتی ثبت نظر

با ثبت دیدگاه، موافقت خود را با قوانین انتشار دیدگاه در ایده بوک اعلام می‌کنم.

پرسش خود را درباره این محصول ثبت کنید