کتاب خلوص دل تمنای یک چیز است آشیان

خلوص دل بسته به خواست یک چیز است شاید کتاب را در نگاه اول بتوان شرح و بسط همین چند کلمه نامید کتابی که نه تنها قدیمی نشده که البته با توجه به تحولات زمانه برای ما قابل تامل و توجه است. در وضعیتی که هر آینه انسان با دلمشغولی جدیدی مواجه میشود تا بتواند از زمان به عنوان موضوع فرار بگریزد و میخرد میشنود میبیند و می چرخد تا به چیزی فکر نکند تا خودش را در جهان به فراموشی بسپارد

این کتاب راه گشاست. انسانی که بیش از آنچه خودش صاحب اراده باشد، موضوع اراده دیگران شده و افسارش را به جمع سپرده تا در آن به نوعی خود را با لباس یکرنگ جماعت پوشیدن مستتر کند و یا کار و سرمایه به مثابه یک نظام تولید نیاز و مصرف روان، آن قدر او را تکیده کرده و از خود بیگانه که اساساً همه چیز را می خواهد و هیچ چیز را نمیخواهد انسانی که دیگر مصداق آن جمله معروف می اندیشم پس هستم دکارت نیست بلکه اکنون سرنمون زیست انسانی اش مصداق این شده که نمی اندیشم تا باشم در این شرایط فقدان من وجودي اصیل و گمشدگی من پرتاب شده به میان دیگرانی که محکوم به زیست در عین جلب رضایتشان هستم کیر که گور به کمک فرد میآید در شرایطی که برخی به دنبال بازگشت به حقیقت افلاطونی و بازخوانی آن حتی با تمسک به متافیزیک منهای خدا..

دود دودکش است. پس او پیوسته از راه خود می پرسد. او به دقت به چهره مردم رهگذر نگاه میکند تا بداند که پاداش و ثواب چگونه است، بها و ارزش آن چه قدر است اگر قرار باشد به آنها پاداش داده شود آنگاه زمان و مردم چه انتظاری از خیر خواهند داشت. بخواهد او واقعاً به دنبال چیست؟ نه در این مورد از او نپرسید. شاید او بتواند به هر سوال دیگری مگر همین سوال - در مورد مسیر - پاسخ دهد. اما اگر صادقانه به این سوال پاسخ دهد نمیتواند پاسخی قطعی اقامه کند به این دلیل که پاسخ آن بسیار دم دستی است اینکه او خیر را می خواهد و از گناه بیزار است - آن هنگام که گناه به نظر نفرت انگیز می رسد؛ اینکه او خواهان تایید افراد خوب است - آن هنگام که در اکثریت اند و قدرت را در اختیار دارند است که او از هدف خیر سود خواهد برد - آن هنگام که آن قدر خوب باشد که برای او منفعتی ایجاد کند.

با این حال، حقیقتاً نمیتواند به طور قطع بگوید که چه می خواهد. او جرات نمیکند با صدای بلند و با قاطعیت بگوید که خیر را می خواهد. بلکه با احتیاط کسل کننده ای از شک و تردید میگوید برای اینکه او به خوبی میداند که خیر و پاداش با هم قسمت نمیشوند. فرض کنیم که با چنین گفتار سهل انگارانه ای خیر و ثواب با هم تداخل پیدا کنند، فرض کنیم که او از این طریق شخصی در نظر گرفته شود که متمایل به خیر است. حال فرض کنید که پاداش از دست رفته ای است که قبلاً در این دنیا اتفاق افتاده. آن وقت چه میکرد؟ آیا او خیر را می خواست یا از ظاهر متمایل بودن به خیر دست بر میداشت؟ نه مسلماً نه. آیا او طلب پاداش خواهد کرد؟ بله، اما او به سادگی به آن اعتراف نخواهد کرد. آیا او خیر را خواهد خواست؟ بله گاه و بیگاه شاید برای خاطر نجابت یا به نام آن. بنابراین، او تظاهر میکند که برای عزت و پاداش است که خیر را..

خلوص دل اراده به یک چیز است سفری است تحریک آمیز، ماجراجویانه و دشوار سفری به اینکه چرا ما اساساً چیزهایی را میخواهیم و اینکه در میان این همه موضوعات فعل خواستن چه چیزیست که واقعاً مهم است؟ کیرکگور بی وقفه به دنبال بیرون کشیدن اراده انسانی از مخفیگاه ها و گریزگاه هایش است. یگانه اندیشی برای او چیزی فراتر از آنچه است که شرایط می نامیم کتاب با یک مسئله مشخص آغاز می شود و به پایان میرسد اینکه چگونه انسان به ابدیت به عنوان تنها واقعیت تغییر ناپذیر و تنها مرجع مطلق ارتباط میباید پشیمانی، توبه و اعتراف به عنوان سفیران ابدیت برای تجربه ما در زمان مورد بحث و بررسی طولانی قرار می گیرد. خلوص دل به عنوان خواست تنها یک چیز تعریف میشود که با متضاد خود یعنی شک و تردید تعریف میشود. کیرکگور با اذعان به اینکه بسیاری از مردم رنجی را که به سویشان می آید انتخاب نمی کنند خواننده را به بررسی عمیقاً تکان دهنده رنج بیهوده می برد تا نشان دهد که در نهایت آنچه باید از پس پرده ضخیم و سنگینی بار رنج بیرون کشید، اراده بر تسلط به شرایط موجود است. اراده ای که شلوغی های این جهان آن را از یاد ما برده اند. اینجاست که کیرکگور به چگونگی ارتباط همه اینها با زندگی روزمره می پردازد و پیش از آنکه به نقطه شروع بازگردد مجموعه ای از سوالات مهم را از خواننده می پرسد با رنج خود چه کنیم؟ چگونه به شک و تردید خود غلبه کنیم؟ دیگران در مسیر زندگی ما چه میکنند؟ و خلوص دل در گرو چیست...