کتاب زندان خانه زبان نیماژ

تاریخ تفکر تاریخ اندیشه های استعاری است استعاره هایی مانند مکانیک کلاسیک موجود زنده انتخاب اصلح هسته ی اتم میدان الکترونیکی و کامپیوتر این ها بعضی از ابژه ها یا دستگاههایی هستند که بدواً در سامان دهی به فهم ما از جهان واقع و در وهله ی بعد در پرتوافکنی بر واقعیت انسانی مان به کار رفته اند. سرگذشت همه ی این الگوها تابع روال نسبتاً معینی است. همگی در آغاز منشا نیروی تازه ای هستند نیرویی که پای دریافتها و مکاشفات تازه ای را به میان می کشد و مسائل ناشناخته را در ابعادی کاملاً بدیع باز می کاود و به نوبه ی خود حجم تازه ای از فعالیتها و تحقیقات علمی را به راه می اندازد. الگوهای تفکر در بادي امر همچون چارچوبی استوار برای شناخت و مقوله بندی عمل میکنند. اما بیشترین نیروی این الگوها در واپسین سالهای عمرشان صرف تعديل چارچوب نظری خود به فراخور ابژه ی مطالعه ی بیرون از خود میشود. از این رو تحلیل هایشان بیش از آنکه عملی باشد نظری است و معطوف به پیش انگاره های پژوهش چارچوب نظری ،آن و دستخوش مسائل و معضلاتی که پاسخ جویی برایشان مدام دشوار و دشوارتر میشود ابژه ی پژوهش تبدیل میشود به چیزی اثیری در مایه ی آگاهی جمع کل را رابطه ی تقابل گرفته است. تصور آوایی اهل زبان از هر دال برآیند مختصه ها یا مؤلفه های ممیز معناست. ادراک ما از هر واج ادراکی تقابلی است، چنان که هیچ واژه ای را هم نمی توان در مقام یک اسم مفرد مذکر به جا آورد، مگر به طور سلبی، و در تقابل با صفات یا اسامی جمع یا دیگر اسامی مفرد ولی مؤنث به کارگیری این معرفت تقابل بنیاد هم زمان بدون وقفه تا تشخیص کوچک ترین ممیزه های معنایی هر فردریک جیمسن ۳۹ 
واژه، یعنی همان واجها و مختصه های آوایی تشکیل دهنده شان، ادامه می یابد. پس سازوکار درک زبان را هم باید تابع این قانون هگلی دانست که تشخیص برابر است با نفی؛ در این صورت شاید تمایز مورد نظر سارتر میان منفی سازی

درونی و بیرونی را بتوان اعلا درجه ی تشخیص دانست. منفی سازی بیرونی بر تفکر تحلیلی حکم فرماست و در جهان ابژه های فیزیکی همنشین صدق میکند. بنابراین گزاره ی میز زرافه نیست صادق است ولی ناضرور چرا که گفتن آن نه بر تعریف ما از چیستی میز تأثیری میگذارد و نه بر تعریف مان از چیستی زرافه. حال اینکه منفی سازی درونی بر تعریف مان از کیستی خودمان و دیگران بسیار مؤثر است اینکه من یک مهندس یا یک چینی تبار، یا انسانی شصت ساله نیستم، عمیقاً ا بره بر هستی ام تأثیر میگذارد. این گونه از منفی سازی در زبان نیز به همین شدت تأثیرگذار است هر یک از آواهای زبان در رابطه ی سلبی با دیگر

عناصر نظام متبوع خود تعریف میشود. واقعیت غریب زبان را بنابر مفاهیم تفاوت تمایز و تقابل می توان از دیگر حوزه های تفکر که این مفاهیم در آنها چندان تلازمی با یکدیگر ندارند جدا کرد. بنابراین شاید جنبش فکری سوسور را به این عبارت بتوان بیان کرد که زبان نه ابژه و نه ذات بلکه نوعی ارزش است زبان درکی از این همانی است. باری درک این همانی در زبان همان و درک تفاوت همان هرگونه ادراک زبانی در عین
 . . . 

کل را رابطه ی تقابل گرفته است. تصور آوایی اهل زبان از هر دال برآیند مختصه ها یا مؤلفه های ممیز معناست. ادراک ما از هر واج ادراکی تقابلی است، چنان که هیچ واژه ای را هم نمی توان در مقام یک اسم مفرد مذکر به جا آورد، مگر به طور سلبی، و در تقابل با صفات یا اسامی جمع یا دیگر اسامی مفرد ولی مؤنث به کارگیری این معرفت تقابل بنیاد هم زمان بدون وقفه تا تشخیص کوچک ترین ممیزه های معنایی هر فردریک جیمسن
واژه، یعنی همان واجها و مختصه های آوایی تشکیل دهنده شان، ادامه می یابد.
پس سازوکار درک زبان را هم باید تابع این قانون هگلی دانست که تشخیص برابر است با نفی؛ در این صورت شاید تمایز مورد نظر سارتر میان منفی سازی درونی و بیرونی را بتوان اعلا درجه ی تشخیص دانست. منفی سازی بیرونی بر تفکر تحلیلی حکم فرماست و در جهان ابژه های فیزیکی همنشین صدق میکند. بنابراین گزاره ی میز زرافه نیست صادق است ولی ناضرور چرا که گفتن آن نه بر تعریف ما از چیستی میز تأثیری میگذارد و نه بر تعریف مان از چیستی زرافه. حال اینکه منفی سازی درونی بر تعریف مان از کیستی خودمان و دیگران بسیار مؤثر است اینکه من یک مهندس یا یک چینی تبار، یا انسانی شصت ساله نیستم، عمیقاً ا بره بر هستی ام تأثیر میگذارد. این گونه از منفی سازی در زبان نیز به همین شدت تأثیرگذار است هر یک از آواهای زبان در رابطه ی سلبی با دیگر