کتاب فلسفه اپیکور

شناخت فلسفه اپیکوری خود به خود شوق انگیز و رغبت افزا است زیرا نام این فیلسوف قرین لفظ فریبای لذت است و به غلط در اذهان عمومی و بی خبران اپیکور را فیلسوفی میدانند که جواز بی بند و باری و راحت طلبی و لذت جویی را امضا کرده و تصور باغ اپیکوری یادآور گل گشتی فرح انگیز برای خوشگذرانی و کامروایی است در صورتی که بنا بر شواهدی که در این کتاب آمده اپیکور حکیمی است ریاضت پیشه و معتدل و قانع و فروتن با داشتن یک قرص نان و یک کوزه آب خود را سعادتمند و هم شأن خدایان میداند. و او کسی است که انسان را تشویق به شناخت طبیعت کرده تا پرده از چهره عوامل طبیعی به یک سوزده و جمال حقیقت را عیان مشاهده کرده و علم را جانشین جهل ساخته و ترس و رعبی که زاده بی خبری است از ذهن انسان بزداید و غم و وحشت و هراس و دهشت را از دل او پاک کند تا با آرامش خاطر و

بی غمی به زندگانی خود ادامه دهد و همچنین بیم از مرگ و نیستی را برطرف کرده انسان را سرنوشت ساز خویش قلمداد کند. تقسیم بندی اپیکور از امیال و مطابقت دادن امیال با لذایذ از اساسی ترین آرای فلسفی او و توصیه او به تشفی امیال طبیعی و ضروری و پرهیز و گریز او از امیال غیر طبیعی و غیر ضروری از تعالیم برجسته اوست.

بی اعتنا از آن ها می گذرد و از همین روایت که پلوتارک به غفلت او رفت می آورد که اپیکور را جاهل بدین می یابد که قیاس صوری مرکب از سه قضیه است.... بالاخره منطق اپیکور مشابهتی با منطق رواقیون هم ندارد، فرق منطق رواقی با منطق ارسطویی در این است که در منطق رواقی استلزام روابط مادی شرط است و مبتنی بر این اصل است که چگونه وقایع حدوث می یابند یا چرا وقوع نمی یابند و ارتباط و پیوستگی اشیا و امور سرآغاز و مبدأ این فهم است که هیچ چیز در جهان به دست صدفه و اتفاق سپرده نشده، بلکه همه چیز بر اثر روابط اتصال همدردی - هماهنگی و «یکسان بودن طبیعت به هم پیوند ناگسستنی دارد این اتصال و پیوستگی ها برای ما مکشوف می سازد که تمام امور تحت یک مشیت - عنایت قرار گرفته و متضمن «حکمت الهی» و «عقل مطلق» است. در آن هنگام که زنون، عامه را با احتجاجات دقيق و استدلالات عميق به سوی خود می کشاند اپیکور به آهنگی ملایم با دوستانش قدم میزد و به سادگی و روانی در باغ اپیکوری که مثابه مدرس و مکتب او بود به گفت وگو می پرداخت. مفهوم مشیت و عنایت الهی در دستگاه فلسفی اپیکور مفهومی نامانوس و غریب و طبیعیات او فارغ از جست وجوی غایت محض» در ساختمان و کنه اشیا بود و او در نظام حوادث فقط جست و جوگر و جویای پدیدارهای طبیعی مینمود و میکوشید تا امکان توجیهات متعددی را درباره موضوع و علت آن پدیدارها فراهم آورد از این رو، بنا به گفته دیوژن لاترسی اپیکوریان دیالکتیک را به عنوان یک امر بیهوده طرد میکردند و در نظر آنها تنها «طبیعت» است که حضور و وجود دارد و واقعیت بدیهی و آشکار طبیعت تنها چیزی است که میتواند در نظر انسان ثابت و پایدار بماند و همه چیز در برابر این ثبات بی ارج و موهوم و ناپایدار است.