کتاب مینیماژ درباب عشق وزیبایی نیماژ

مقدمه

اوسامو دارای (۱۹۰۹ - ۱۹۴۸ با نام اصلی توشیما شوجی، هشتمین فرزند زنده مانده از خانواده ای ثروتمند و زمین دار در بخشی دورافتاده در ایالت آنوموری بود پدرش از اعضای شورای سلطنتی و به همین سبب اغلب اوقات دور از خانه و خانواده بود مادرش نیز پس از به دنیا آوردن یازده فرزند اغلب بیمار بود بنابراین اوسامو توسط خدمتکاران بزرگ شد.

او همواره دانش آموزی خوب و از همان ابتدا دست به قلم بود که گاهی نوشته های خود را منتشر و نوشته های سایر دانش آموزان را هم تصیح میکرد. اما به دنبال خودکشی نویسنده ی محبوبش یعنی ریونوسکه آکوتاگاوا در سال ۱۹۲۷، روحیات او نیز تغییر یافت نسبت به تحصیل بی تفاوت شد پولش را صرف لهو و لعب کرد و جذب گروه های سیاسی مخالف دولت شد. بین سالهای ۱۹۳۰ تا ۱۹۴۰ دارای چندین رمان و نیز داستانهای کوتاه بسیار نوشت از آن میان فقط دو داستان در باب عشق و زیبایی (۱۹۳۹) و فانوسهای عشق (۱۹۴۰) به نوعی داستانهای به هم پیوسته به شمار می روند و درباره ی خانواده ای عجیب با رفتارهایی خاص و غیر معمول هستند که همراهی با آنها و ماجراهایشان جذابیت خاصی برای مخاطب دارد. دازای به علت بیماری سل از حضور در ارتش ژاپن و شرکت در جنگ....

گوشه ای از کتاب

اعتماد به نفسش دوباره کاملاً به حالت اول برگشته» بیرون آبجو فروشی انبوه آدم ها به آرامی در امتداد خیابان حرکت میکنند؛ چیزی شبیه به ازدحام آدمها به هم تنه می زنند و یکدیگر را هل می دهند همه خیس از عرق هستند اما همین طور که به هر سو پرسه میزنند سعی میکنند خود را آراسته و البته بی تفاوت نشان دهند. قطعاً هیچ هدف معین یا مقصد خاصی مدنظرشان نیست اما دقیقاً چون زندگی روزمره شان بسیار ملامت بار است همه شان بارقه ی ضعیفی از امید را در سر می پرورانند که آنها را وا میدارد با نقابهایی از آرامش و خونسردی در شبهای شین جوکو پرسه بزنند با بالا و پایین کردن این خیابانهایی که همه دوست دارند، هیچ اتفاق خوشایندی نمیافتد تا این حد مطمئنم اما فقط خوشبختی میتواند به خوشبختی امید داشته باشد هر چند ضعیف بنابراین اگر مجبوریم در این دنیا زندگی کنیم حداقل باید به آن باور داشته باشیم. استاد پیر از در چرخان آبجو فروشی بیرون می آید و تلوتلوخوران به درون به جریان غم انگیز ارواح مهاجر شهر فرو میرود و ناگهان این جریان او را که تقلا میکند و دست و پا میزند به درون خود میبلعد و با خود می برد طوری که انگار استاد در حال غرق شدن است اما امشب در میان این جمعیت انبوه ظاهراً استاد از همه بیشتر اعتماد به نفس دارد. احتمال کسب خوشبختی برای او بیش از هر کس دیگری است. همان طور که قدم می زند هر ازگاهی بخت مساعدش را به یاد میآورد و لبخندی میزند یا برای خودش سری تکان میدهد