کتاب به حق چیزهای ندیده خوب

ترجمه این کتاب برای من یک شگفتی بود آخر تصمیم گرفته بودم از ترجمه ادبی دست بکشم و خود را با برگردان کتابهای علمی دل خوش کنم. اما با خواندن اولین داستان واره های این نویسنده بزرگ و کم ادعا چنان مجذوبش شدم که چاره ای ندیدم جز اینکه کتابی از نوشته هایش تدوین و ترجمه کنم تا آنچه را که خود نویسنده طی زندگی کوتاهش در خفا از چشم همگان می نوشت، بر دوستداران ادب روس آشکار سازم. آری خارمس به من ثابت کرد که دنیای او دنیای شگفتی هاست و کسی که می خواهد با او زلف گره بزند باید منتظر دیدن این شگفتی ها در زندگی خودش نیز باشد.

دانیل ایوانویچ خارمس (یوواچف - نویسنده، شاعر و نمایشنامه نویس ـ به سال ۱۹۰۵ در شهر سن پترزبورگ به دنیا آمد هجویاتش را در نوجوانی با نام مستعار خارمس که گاه به خورمس ،چارمس خا آرمس شاردام و گاه به خارمس داندان تغییر شکل می داد آغاز کرد در بین تمام این نامها خارمس» که برگرفته از کلمه فرانسوی charm به معنای زیبایی و واژه انگلیسی harm به معنای ضرر است مناسب ترین نماد جهان بینی او است خارمس میتوانست جدی ترین پدیده ها را مضحک و خنده دارترین پدیده ها را غمناک جلوه بدهد. تحصیلاتش را در مدرسه آلمانی پترشوله آغاز کرد و در مدرسه تسار سکوی سلو ادامه داد. در سال ۱۹۲۴ وارد هنرستان الکترونیک لنینگراد شد اما یک سال بعد مجبور به ترک تحصیل شد. بعدها دلایل اخراج شدنش را در یادداشت هایش این گونه شرح داد ۱ شرکت نکردن در کارهای گروهی ۲ ناهمخوانی ظاهری با کلاس بالیدن او در مقام نویسنده در سالهای دهه ۱۹۲۰ و زیر تأثير و. خلبنيكف و آ. تروفائف صورت گرفت.

او همفکرانش را در میان شاعرانی که خود را آبریوت از کلمه «آبریو» که مخفف كلمات اتحادیه هنر واقعی است مینامیدند یافت. آنها در مانیفست خود میگویند: «ما که هستیم؟ و چرا هستیم؟ ما شاعران جهان بینی و هنری نوین هستیم.... ما در آثارمان به مفهوم پدیده ها عمق و وسعت می بخشیم، اما به هیچ وجه این مفهوم را از بین نمی بریم. هر موضوعی که از زباله های ادبی و روزمره پاک شده باشد میتواند به یک شاهکار ادبی بدل شود...... خارمس به آبریو شدیداً دلبسته

دانیل ایوانویچ خارمس یوواچف)، نویسنده، شاعر و نمایشنامه نویس روس به سال ۱۹۰۵ در شهر سن پترزبورگ به دنیا آمد. هجویاتش را در نوجوانی با نام مستعار خارمس آغاز کرد و در جوانی با حلقه ای از همفکرانش به نام آبریوت به فعالیت ادبی ادامه داد. او و دوستانش در سال ۱۹۳۱ به دشمنی با جامعه متهم و به کورسک تبعید شدند. از آن پس در تمامی مؤسسات انتشاراتی به روی خارمس بسته شد و او نیز اگرچه به کار ادبی خود ادامه داد تصمیم گرفت

نوشته هایش را از همه پنهان بدارد. خارمس در یکی از یادداشتهای روزانه اش در مورد خود و آثارش چنین میگوید: «فقط هجویات برای من جذابیت دارد، چیزی که هیچ مفهوم عملی ای ندارد. زندگی برای من فقط در مسخره ترین جلوه هایش جالب است. حماسه، موفقیت اخلاق گرایی بهداشت، نازک دلی و انگیزه برای من واژه هایی نفرت انگیزند. در عوض کلماتی نظیر شعف و ستایش الهام و یأس عشق و خودداری بی بندوباری و پاکی غصه و اندوه، شادی و خنده را کاملاً درک میکنم و به آنها ارج می نهم