کتاب کلبه عمو ژو

این کتاب پیشنهادی است برای کودکان و نوجوانان کتاب خوانی که می خواهند فضاهای متفاوتی را تجربه کنند؛ فضایی که از داستان های پرهیجان و پرماجرایی که این روزها در بازار ادبیات کودک و نوجوان طرفدار دارد فاصله گرفته است و برای توصیف آن می توان از کلماتی مثل سرد و سنگین استفاده کرد. این کتاب فرهنگ متفاوتی را نیز به نمایش می گذارد و مخاطب را با مشکلاتی که مهاجران تونسی در فرانسه با آن دست و پنجه نرم می کنند آشنا می کند؛ مشکلاتی مثل فقر و بیکاری.

لی لی دختری است که پدرش را از دست داده و با شنیدن تصمیم مادرش برای ازدواج مجدد از خانه فرار می کند بعد از این فرار ناکام مریض می شود و مادرش نمی تواند او را همراه برادرانش به اردو بفرستد. لیلی به جای اردوی تابستانی به خانه ی خاله دنیز و عموژو می رود تا روزهایش را کنار آنها بگذارند. آنها خودشان به اندازه ی کافی دغدغه دارند هفت بچه دارند، در خانه ای سازمانی زندگی می کند و عموژو که با بیکاری و افسردگی روبه روست تمام روزش را روی یک صندلی سپری می کند بی آنکه با کسی صحبت کند. لی لی سعی می کند با عموژو ارتباط برقرار کند و او را خوشحال کند. اتفاقی که این ارتباط را عمیق تر می کند گم شدن عموژو است. روزی که همه از ناپدید شدن عموژو سراسیمه هستند لی لی او را در خرابه ای پشت آپارتمانشان پیدا می کند عموژو تصمیم دارد این خرابه را به باغی سرسبز تبدیل کند و از کسانی که مسخره اش می کنند واهمه ای ندارد لیلی در این تصمیم با عموژو همراه می شود و روزها با هم در خرابه کار می کنند تا باغی سرسبز بسازند. هرچند داستان با خراب شدن باغ توسط بولدوزها به پایان می رسد، ساختن باغ در دل عموژو و دیگر ساکنان خانه ی سازمانی نوری روشن کرده تا با تلاش و امید شرایط شان را بهتر کنند.

– آرام باش لی‌لی! ها … قول می‌دهی؟ با گرفتاری‌هایی که خاله دنیز دارد … این همه بچه … می‌فهمی؟ با تو می‌شود هشت تا بچه‌. دردسر درست نکنی‌ها؟ کمکش کن. مواظب عمو ژو باش. این روزها اصلا حالش خوب نیست. با او حرف بزن، چیزی برایش بگو.

– چه چیزی برایش بگویم؟

– نمی‌دانم! هرچه … هرچه دوست داری.

دو هفته دیگر می‌آیم دنبالت.

– باشد مینا.

خیلی تند مامان را می‌بوسم؛ چون می‌ترسم گریه‌ام بگیرد. از راهرو رد می‌شوم و به اتاق پذیرایی می‌روم. اتاق بوی بی‌حوصلگی می‌دهد.

بوی بی‌حوصلگی را خوب نمی‌شناسم؛ بوی پارکت واکس‌زده، صابون برگردون، لباس‌های تازه اتوزده، نفوذ گرمای تابستان از میان کرکره‌های آهنی و … سکوت. اولش این بو را دوست دارم؛ چون آرامم می‌کند، اما بعد حوصله‌ام را سر می‌برد.

خاله دنیز دم در آهسته با مینا حرف می‌زند. آنها وقتی می‌خواهند چیزهای مهمی را به هم بگویند به زبان عربی حرف می‌زنند. آنها فکر می‌کنند من زبان عربی را فراموش کرده‌ام، ولی اشتباه می‌کنند؛ البته الان چون دارند پچ پچ می‌کنند، از حرف‌هایشان سر در نمی‌آورم. فقط از لابه‌لای حرف‌های مینا چند بار کلمه «لی لی» و از صدای قشنگ خاله دنیز کلمه «ژو» را می‌شنوم.

حتما مینا دارد برای بار هزارم، برای خواهرش تعریف می‌کند که وقتی به من گفته می‌خواهد دوباره ازدواج کند، از خانه فرار کرده‌ام.

عمو ژو را باید مثل همه شوهرخاله‌ها، عمو جام صدا می‌کردیم. اما چون اسمش ژوزف است، بایستی به او می‌گفتیم عموجان ژوزف اما ما همیشه به او می‌گفتیم عمو ژو. او از همه شوهرخاله‌هایم بزرگتر است و من او را بیشتر از همه دوست دارم، چون لاغر است. هیچ وقت داد نمی‌کشد و همیشه هم بوی صابون برگردون می‌دهد…