کتاب دوچرخه مرد محکوم و سه چرخه

تاسلا: «یعنی نمی‌خوان هیچ‌وقت تو رو راحت بذارن؟» ویلورو: «خودت که خوب می‌دونی، اونا دوست ندارن من پیانو بزنم. می‌خوان من بزرگ بشم و تو یه تونیک مرمری بمیرم.» تاسلا: «یه روز، ما آزاد می‌شیم و پنهونی، همه‌ی حرف‌هامون رو مثل طرح‌های خنده از ته دل آواز می‌دیم. آزاد!» ویلورو: «(مجذوب) راست میگی، تاسلا؟» تاسلا: «آره. من دیگه محکوم‌ها رو حمل نمی‌کنم.» ویلورو: «نه دیگه، هیچ وقت.» تاسلا: «مژه‌هات تو کوه‌های سرخ بین زمین‌های بایر و پر رمز و راز بازی می‌کنن. و تو می‌تونی تا دلت بخواد پیانو تمرین کنی.» ویلورو: «همیشه؟» تاسلا: «آره، همیشه و راحت.» ویلورو: «راحت؟ (مکث. با غرور) خواهی دید که اون موقع چه پیانیست بزرگی می‌شم. حتی آهنگ هم می‌سازم.» تاسلا: «تو می‌خوای آهنگ هم بسازی؟» ویلورو: «معلومه! به‌زودی یه ترانه برات می‌سازم. (با خجالت) یه ترانه‌ی تازه و اصیل. یه ترانه از جنس بدل چینی و شیاطین با پله‌های سبزرنگ مثل قلم‌پاک‌کن‌ها!» تاسلا: «تو فوق‌العاده‌ای!» ویلورو: «حتی شعرشو هم پیدا کردم.» تاسلا: (آکنده از تحسین) «نه؟» ویلورو: «چرا. (مکث) حتم دارم خیلی ازش خوشِت می‌آد. می‌خوای برات بخونمش؟» تاسلا: «حتماً.» ویلورو: «یه کم خجالت می‌کشم.» تاسلا: «یالا دیگه، یالا، نترس. اگه می‌خوای، نگات نمی‌کنم.» ویلورو: «آره خوبه، نگام نکن. (مکث) دست‌هاتو بذار جلو چشم‌هات (تاسلا انجام می‌دهد) دیگه چیزی نمی‌بینی؟ چشم‌هاتو خوب بستی؟» تاسلا: «آره، آره، یالا دیگه، بخون.» ویلورو: (با خجالت) «تو نورِ ماه تاسلا کوچولوی من، تارالالولیلو، تارالیلولا.» تاسلا: (با شوق) «چه ترانه‌ی قشنگی! پرده‌ها و مردمک‌های چاه منو کنار بزن.» ویلورو: «خوشت اومد؟» تاسلا: «اوه، آره! خیلی، خیلی.» ویلورو: (جدی) «خیلی دوستم داری، تاسلا؟ من گندم هستم و خوابگاه پوست برفی تو. بهم بگو که صدام مثل یه بالِ اشک لمسِت می‌کنه.» تاسلا: «آره، ویلورو.» ویلورو: «منم خیلی دوستت دارم. (مکث) یه ترانه برام می‌سازی؟» تاسلا: «ولی من هیچ استعدادی ندارم.» ویلورو: «اگه بخوای، می‌تونم یه ایده بهت بدم. ببین: تو نورِ… این چیزی بهت نمی‌گه؟» تاسلا: «مبهمه. (با حالت مصمم) تو نور ماه، ویلورو کوچولوی من.» ویلورو: «چقدر ترانه‌ت قشنگه! واقعاً تخیل داری! (مکث) ولی می‌تونستی بهتر از این هم بگی، گوش کن: تو نور ماه ویلوروی بزرگ من.» تاسلا: «آره، قشنگه!» ویلورو: «فکر می‌کنی تخیل من خوبه؟» تاسلا: «آره، تو شگفت‌انگیزی!» ویلورو: «نرو، تاسلا. همین جا بمون.»