جستجوهای اخیر
جستجوهای پرطرفدار
148,000
هم امکان دارد وجود داشته باشد نوع بداهه نوازی که در موسیقی ایرانی وجود دارد به قدری غنی بارور و در حد بالا در مقام رفیعی قرار دارد که به جرات میتوانم بگویم یک نوع آهنگ سازی مداوم و مستمر است. یعنی اگر کسی بتواند یکی از دستگاه ها یا گوشه های موسیقی ایرانی را بنوازد مثلاً زابل در سه گاه به تعداد دفعاتی که آن را می نوازد، نواخته هایش از نظر حال و هوا با هم تفاوت پیدا می کند.
به نظر من اگر سولیست به معنی واقعی نوازنده ای مبتکر و بدیهه نواز باشد، می توان گفت سولیست زبردستی است که به مقام والا و ارجمند یک موسیقی دان ایرانی رسیده است. در موسیقی ایرانی رسیدن به آن مقام والا و عرفانی، موهبتی است که خداوند آن را به بعضی از بندگان خاص خود می دهد. یعنی بنده اعتقاد دارم خداوند به بعضی از بندگان برجسته خاص و مورد علاقه اش این موهبت را اعطا میکند و وقتی خداوند این موهبت را به کسی داد باید ارزش خاصی برای این هنر هنر موسیقی قائل باشد. البته همه ی هنرها در جای خود دارای مقام و ارزش هستند اما چون تخصص من موسيقى است آن را مثال زدم ما نباید بگذاریم که این مقام رفیع و والا دچار آلودگی شود و از خط سیر عرفانی ای که برای خود دارد و نسل اندر نسل به ما رسیده جدا و دچار بیراهه و آلودگی شود. من تصور میکنم یک موسیقی دان خوب و برجسته که مورد توجه مردم جامعه اش قرار دارد حتماً جز این آرزویی ندارد و نباید داشته باشد. چون نباید بگذاریم موسیقی ای که ما جز آن موسیقی دیگری را برای مملکتمان نمیشناسیم خدای نکرده دچار لغزش و آسیب شود.
پرویز صدیقی ،پارسی مشهور به پرویز یا حقی ۳۱ شهریور ۱۳۱۴ خورشیدی در تهران چشم به جهان گشود.
پدرش غلامحسین، کارمند وزارت خارجه ی وقت و مادرش کوکب یا حقی خواهر هنرمند نامی، حسین خان یا حقی است.
۱۱ بهمن ۱۳۸۵ زمان جدایی پرویز با موسیقی ایران بود.
در کنار گلینی خوش رنگ و بو طاووس زیبا یا پر صد رنگ خود مستانه زد چتری فریبا
از غرورش هر چه من گویم یک از صدها نگفتم نکته ای در وصف آن افسونگر رعنا نگفتم
تاج رنگینی به سر داشت خرمنی گل جای پر داشت
در میان سبزه هر سو بی خبر از خود گذر داشت
نشر اشاره
تلگرام
واتساپ
کپی لینک