کتاب تراژدی رشد و توسعه در ایران شمیز،رقعی،ثالث

توسعه در هر کشوری مستلزم ایجاد روح زمانه در میان مردمان و حاکمان است به عبارتی توسعه امری متقابل در میان حاکمان و مردم است و این حاکمان هستند که باید زیر ساختهای فرهنگی را برای توسعه اقتصادی، اجتماعی و.... در جامعه فراهم نمایند تا در فرایند توسعه حکومت و مردم با هم مشارکت نموده و به توسعه و نتایج آن کاملاً باور داشته باشند. این وظیفه حکومت ها است که فرهنگ سازی لازم را در بین نخبگان سنتی و غرب گرا ایجاد و از سوی دیگر زیر ساخت های فرهنگی حرکت جمعی را بر پایه منافع ملی در بین مردمان به وجود آورند و تشریک مساعی همه جامعه را در مسیر توسعه طلب کنند.

در کشور ما توجه به غرب توسط برخی نخبگان و در مقابل اصرار نخبگان سنتی بر طرد همه مظاهر تمدن غربی هیچ وقت منجر به ایجاد رویه ای واحد نشده است و از سوی دیگر در ایران در یک صد ساله گذشته توسعه همواره توسط حکومت ها و در غیاب مردم طراحی و اجرا و به عبارت دیگر به توسعه فرهنگی به عنوان زیر ساخت توسعه ای موزون و فراگیر نه تنها توجهی نشده است بلکه این دولتها بودند که رأساً تصمیم گیری میکردند و در مسیر توسعه در غیاب مردم گام می نهادند. این در حالی است که اصل بدیهی برای رشد و توسعه توسعه فرهنگی است که موجب آمادگی مردم برای همکاری با دولت و نفی موانع موجود میگردد اما این اتفاق هیچ وقت در کشور ما در روند توسعه در یک صد سال گذشته اتفاق نیفتاد