کتاب سخنگو هنر همیشه بر حق بودن

آرتور شوپنهاور

زاده‌ی بیست‌و‌دومین روز فوریه ۱۷۸۸ در دانزیگ واقع در پادشاهی پروس. شوپنهاور یکی از بزرگ‌ترین فلاسفه‌ی اروپا در تمامی دوران‌هاست که نظرات جنجالی‌اش در حوزه‌هایی همچون هنر، اخلاق و ادبیات، نقش پررنگی در تکوین فکری انسان در ادوار تاریخی گوناگون داشته است.

پدرش هلندی و مادرش آلمانی بود. پدر بازرگانی بود که البته بنیه‌ی مالی ضعیفی داشت و آرتور جوان هیچ‌گاه دوست نداشت که در زندگی، راهِ پدر را ادامه دهد و بیشتر شیفته‌ی دانش بود.

۱۷ ساله بود که پدرش دست به خودکشی زد.مرگی عجیب و برای آرتور شوکه‌کننده. در همین هنگام بود که مادر به وایمار رفت و از آنجا که حلقه‌های عاطفی محکمی نیز میان مادر و پسر جوان وجود نداشت، راهِ آن دو از هم جدا شد.

برای تحصیلات دانشگاهی ابتدا وارد رشته پزشکی شد، خیلی زود به علوم طبیعی تغییر رشته داد و در نهایت فلسفه را برگزید. شوپنهاور تحصیلات خود در رشته‌ی فلسفه را تا مقطع دکترا ادامه داد و در نهایت با نوشتن رساله‌ی دکترای‌اش در سال ۱۸۱۳ از دانشگاه ینا فارغ‌التحصیل شد.

در سال ۱۸۱۸، سی ساله بود که کتاب بسیار مهمش را «جهان همچون اراده و تصور» نوشت. واکنش نسبت به این کتاب سرد و بی‌روح بود و همین امر سبب شد تا شوپنهاور از متفکران معاصر خود به‌شدت رنجیده‌خاطر شود.

شوپنهاور طبیعتی جوشان و درونی متلاطم داشت. هیچ‌گاه ازدواج نکرد و مسیر زندگی را به‌تنهایی ادامه داد. او را می‌توان متفکری دانست که پس از مرگش دریچه‌های شهرت و ستایش بر روی او گشوده شد و مهم‌ترین اثرش یعنی «جهان همچون اراده و تصور»، پس از مرگش بود که به جایگاه اصلی خود رسید.

۲۷ سال واپسین عمر شوپنهاور با یک برنامه‌ی عجیب و غریب شخصی و به شکلی بدیع گذشت. او خود را مقید کرده بود که هر روز، ساعت ۷ صبح از خواب بیدار شود و پس از استحمام، بی‌وقفه تا ظهر بنویسد. سپس خود را به یک ناهار گران‌قیمت در هتل انگلیشر هوف مهمان می‌کرد و آرام و در تنهایی ناهار می‌خورد. پس از آن به کتابخانه می‌رفت تا روزنامه بخواند. گاهی در بازگشت به یک سالن موسیقی یا کنسرت می‌رفت و پس از بازگشت به خانه، در ساعت ۱۰ شب می‌خوابید.

شوپنهاور برای کانت، فیلسوف آلمانی، احترام زیادی قائل بود؛ اما نقل است که با وکیلی در مورد مرزهای تاختن به یک شخص صحبت کرده بود تا بداند تا کجا می‌شود به فردی تاخت و پس از آن مشمول مجازات قانونی می‌شود!

شوپنهاور معتقد است فلسفه نباید با زبان سنگین و فنی بیان شود چرا که معتقد بود فلسفه نیاز مردم است و همه باید با آن رو در رو شوند.