کتاب ما یک نفر

مامان ما را با ماشین به بیمارستانِ تخصصیِ کودکان در رد آیلند می‌برد تا معاینه‌های فصلی‌مان را انجام دهیم و مطمئن شویم اعضای بدنمان به اشتباه برنامه‌ریزی نکرده‌اند. و امروز دکتر دریک مثل دفعه‌های قبل کار آموزهایش را با چشم‌های از حدقه درآمده دور خودش جمع کرده و از ما می‌پرسد ناراحت نمی‌شویم شاگردهایش شاهد معایناتمان باشند؟ ناراحت می‌شویم! البته که ناراحت می‌شویم! اما چطور می‌توانیم با دکرت دریک با آن روپوش سفید و گوشیِ معاینه‌ی قلبش مخالفت کنیم؟ بنابراین شانه‌‌هایمان را بالا می‌اندازیم و اجازه می‌دهیم کارآموزهای دکتر با دهان‌های به‌هم فشرده و نگاه‌های شگفت‌زده خودشان را آنقدر جلو بکشند که پاهای همدیگر را لگد کنند و تماشایمان کنند.

«این ما هستیم و زندگی می‌کنیم. شگفت‌انگیز نیست؟ به هر حال از عهده‌اش برمی‌آییم. این داستان درباره‌ی متفاوت بودن است. دربارهي گریس و تی‌پی دو خواهر دو قلوی به هم چسبیده که ناگهان باید وارد جامعه شوند؛ جامعه‌ای که پر است از نگاه‌های خیره‌ی تمسخرآمیز و سوال‌های بی‌رحمانه و گاه قضاوت‌های سنگدلانه.

اما پیش از همه چیز، این دو خواهر انسانند و خواهان زندگی‌ای معمولی همچون زندگی دیگران.

آیا آنها نمی‌توانند دوستانی حقیقی پیدا کنند؟ تجربه‌ی عشق چطور؟»

کروسان، نویسنده‌ی ما یک نفر در مقدمه‌ی کتاب آورده است: «گرچه داستان تی‌پی و گریس زاییده‌ی تخیل خودم است، اما تمام جزییات برگرفته از زندگی واقعی دوقلوهای به هم چسبیده است. هر مورد از دوقلوهای به هم چسبیده شرایط خاص و منحصر به فرد خودشان را دارند و در مورد این شکل از دوقلوها من تلاش کردم اطلاعات پزشکی لازم را از متخصص‌های قلب در بیمارستان ها و مراکز علمی دیگر تهیه کنم.
تحقیق برای نوشتن این داستان بسیار دردناک بود و من در این رابطه و با دیدن فیلم‌های مختلف و خواندن داستان‌های مختلف، می توانم به جرات بگویم که ساعت‌ها اشک ریختم.»