کتاب روح یک پروانه

(سرگذشتنامه محمد علی کلی،مسلمان سیاه پوست)

هر کسی برای خودش چیزهایی برای یاد گرفتن دارد و موانعی برای عبور کردن تجربیات نباید با هم سنجیده شوند چون در آخر اهمیت همه شان برابر است. هر باری که فکر میکردم هدف و وظیفه زندگی ام را فهمیده ام، چندی بعد درک میکردم که این فقط قدمی در سفر طولانی ام بوده است. وقتی جوان بودم به نظرم تبدیل شدن به یک قهرمان بوکس برای سپاهان وظیفه ام بود. فکر میکردم باید قهرمان شوم و به سفیدها نشان دهم که آنها نمی توانند مثل شهروندان درجه ۲ با ما برخورد کنند. آموختم که تمامی آن دستاوردها مهم بود، اما مهم تر این بود که من تبدیل به منبری شدم که اجازه میداد به وظیفه ی اصلی ام برسم یعنی تشویق تمام مردم به این که یکدیگر را درک کنند به هم احترام بگذارند و در صلحزندگی کنند. من همچنان در حال کشف اهداف خدا از خلقت هستم.

هشیاری

همیشه ذهن کنجکاوی داشتم حتی زمانی که پسر بچه ای بودم راجع به چیزهایی سؤال می پرسیدم و فکر میکردم که ذهن بقیه بچه ها آن را درک نمی کرد. از ابتدا متفاوت بودم حتی سرخچه و آبله مرغون را با هم گرفتم مامان میگفت که ذهنم مثل باد بهاری است و هر طرفی میرود اگر به بهشت نگاه میکردم فکر میکردم که چه کسی همه اینها را ساخته است. هر چه بزرگ تر شدم، بیشتر راجع به رابطه انسان با خدا اندیشیدم بعضی از سؤالهایم بدون جواب ماند و بعضی پاسخ داده شد که فقط سؤالهای بیشتری را به وجود آورد. احساس میکردم اینجا هستم تا کارهای بزرگی انجام دهم. باور داشتم که جای خاصی در جهان دارم چیزی در قلبم این اندیشه را قوی میکرد. ۹ ساله که بودم نیمه شب از خواب بلند میشدم و بیرون توی حیاط منتظر آمدن یک فرشته یا الهام از طرف خدا مینشستم روی لبه بالکن به آسمان پرستاره خیره میشدم و منتظر خبری از خدا بودم هیچ وقت چیزی نشنیدم اما هرگز ایمانم را از دست ندادم چون احساس درون قلبم بسیار قوی بود آن وقت این را نمی فهمیدم اما بعدها متوجه شدم که از راهم گم نشده ام و این حاصل آن دوران است.