کتاب انسان در جست و جوی معنا نشر شمشاد

دکتر فرانکل نویسنده و روانپزشک گاهی اوقات از بیمارانش که شکنجه ها و مصیبت های بزرگ و کوچکی را تحمل کرده اند می پرسد: «چرا خودکشی نمی کنید؟» و معمولاً از پاسخهای آنها میتواند راه حلهایی برای روان درمانی خویش پیدا کند بعضی از زندگیها در عشق به فرزندان گره خورده اند، در زندگی فرد دیگری استعدادی منتظر شکوفا شدن است و در یک زندگی دیگر هم ممکن است خاطراتی باشد که ارزش زندگی کردن را داشته باشند. برای ساختن چهارچوبی استوار و مملو از معنا و مسئولیت از رشته های باریک یک زندگی شکست خورده پای لوگوتراپی به میان می آید که تعریف دکتر فرانکل از تحلیل هستی گرایی نوین است. دکتر فرانکل در این کتاب تجربه ای را که منجر به کشف لوگوتراپی شده است توضیح میدهد در مدت زمان طولانی ای که دکتر فرانکل در اردوگاه کار اجباری زندانی بود هیچ چیز جز تن برهنه برایش باقی نمانده بود پدر و مادر و برادرش و حتی همسرش هم در اردوگاه و کوره های آدم سوزی جان باخته بودند فقط خواهرش بود که از این فلاکت جان سالم به در برده بود با وجود این همه سختی و مشقت از دست دادن تمام دارایی ها و از بین رفتن تمام ارزشها گرسنگی سرما، خشونت و ساعتها کار طاقت فرسا چگونه زندگی را قابل زیستن میدانست؟ 

هم مشغول به کار هستند و برای لحظه ای کسی مراقب آنها نیست؛ آنها بی درنگ شروع به صحبت در مورد غذا میکنند. یکی از زندانیان از دوستش که مشغول کندن زمین است میپرسد که غذای مورد علاقه اش چیست و سپس با هم دستور پختش را مرور میکنند و از حالا برای روزی که آزاد شدند و به خانه برگشتند قرار ملاقات تعیین میکنند و غذاهای مورد علاقه شان را سفارش میدهند همین طور به خیال پردازی و ترسیم دقیق جزئیاتش ادامه میدهند تا اینکه هشداری ناگهانی به صورت رمز یا اعدادی مخصوص از طرف سایر زندانیان به گوششان میرسد که معنی آن این است نگهبان دارد نزدیک میشود من همیشه بحث و گفت و گو در مورد غذا را خطرناک میدانستم آیا اگر مزاجی که به جیره های کم غذایی و با میزان کالری پایین عادت کرده را با فکر کردن و تصور غذاهای خوشمزه برانگیخته کنیم کار اشتباهی نیست؟ گرچه این تصورات ممکن است از نظر روانی به طور موقت آسایش به همراه داشته باشد اما خیال و وهمی است که قطعاً از نظر جسمانی خطرناک خواهد بود. در اواخر دوره ی زندانی بودنمان جیره ی روزانه مان شامل یک وعده سوپ آبکی و به همان مقدار همیشگی نان بود؛ و همچنین چیزی هم به نام جیره ی اضافی وجود داشت که شامل بیست گرم کره ی نباتی یا تکه ی باریکی سوسیس بی کیفیت یا تکه ی کوچکی ،پنیر یا کمی عسل غیر طبیعی یا یک قاشق مربای رقیق بود که هر روز تغییر می کرد. این رژیم غذایی به هیچ وجه کالری کافی نداشت به خصوص با توجه به کار بدنی طاقت فرسایی که در آن سرما و با لباسهای نامناسب انجام میدادیم. بیمارانی هم که تحت مراقبت ویژه بودند و اجازه داشتند در کلبه بمانند و استراحت کنند

اوضاع بدتری داشتند.

اندیشه ای در ذهنم نشست، برای اولین بار در زندگی حقیقتی را دریافتم که شاعران بسیاری آن را به شعر درآورده اند و اندیشمندان بسیاری آن را غایت فرزانگی نامیده اند. آن حقیقت این است که عشق والاترین هدفی است که انسان در جست و جوی آن است؛ آنجا بود که معنای بزرگترین رازی که اشعار افکار و اعتقادات بشری سعی بر آشکار ساختن آن دارند را متوجه شدم رستگاری بشر در راه عشق و در خود عشق است. درک کردم چطور میشود انسانی که دیگر هیچ چیزی در دنیا برایش باقی نمانده هنوز هم به خوشی بیندیشد و حتی برای یک لحظه هم که شده در اندیشه ی معشوقش غرق شود. «فرشته ها در اندیشه ی ابدی یک شکوه بی پایان غرق اند.»