کتاب صحنه هایی از یک ازدواج نشر حرفه هنرمند

(فضا و زمان،معماری،سینما)

میان معماری و سینما پیوند تاریخی و اجتماعی موثقی وجود دارد، این پیوند فراتر از این بحث کلی است که سینما به عنوان هنر هفتم فرزند سنتز مابقی فرم‌های هنری و ادبی همچون رمان، تئاتر، نقاشی و غیره است. میان ‌جهشی که اساساً در مفهوم معماری و فضای مدرن در اواخر قرن نوزدهم به وجود آمد و شکل‌گیری سینما که سبب تحول و تغییر ادراک آدمی از مفهوم فضا شد، تقارن معناداری وجود دارد. با پیدایش سینما ما با تغییر بینش آدم‌ها دربرابر واقعیت‌ها و جهانی که با آن مواجه بودند روبه‌رو شدیم و سینما این امکان را به بشر داد تا پدیده‌ها و واقعیت‌ها را به شکلی کاملاً متفاوت از آنچه پیش از آن تجربه می‌کرد و از زاویه دید و منظری تازه تجربه کند.

این تغییر در دریافت انسانی از فضا و واقعیت پیرامون در قرن بیستم، همزمان است با تغییر و جهشی که در فضای شهری و فضای معمارانه از طریق معماری مدرن ایجاد شد. این تقارن و همزمانی موضوع اصلی این گفتار نیست؛ زیرا ما را به سمت اشارات و دلالت‌های تاریخی و اجتماعی هدایت می‌کند و از هدف اصلی‌مان دور خواهد کرد. محوری که ما دنبال خواهیم کرد، در وهله‌ی نخست به زمینه‌هایی درون ماندگار مشترک این دو فرم هنری معطوف است یا همان‌طور که والتر بنیامین اشاره می‌کند پیوندی که به‌زعم او سینما را بیش از سایر فرم‌های هنری دیگر وامدار معماری می‌کند.

به‌زعم بنیامین، سینما و تماشای فیلم بیش از آنکه تجربه‌ای شبیه دیدن و تماشای یک نقاشی یا خواندن یک رمان و رفتن به سالن تئاتر باشد و از این رو تجربه‌ای مشابه با این فرم‌های هنری در اختیار مخاطبش قرار دهد، وامدار تجربه‌ی معماری مدرن است و این به پیوند درون‌ماندگاری باز می‌گردد که میان سینما و معماری وجود دارد.