کتاب ذهن حواس جمع نشر آموخته

چرا روابط شما با حواس‌پرتی شما رابطه مستقیم دارد و اینکه چطور کودکانی با «ذهن حواس‌جمع» در دنیایی پر از حواس‌پرتی پرورش دهیم. «ذهن حواس‌جمع»، کتابی قدرت‌بخش و خوش‌بینانه است که روش‌های جدید و عملی برای کنترل توجه و زمان ارائه می‌کند و به خواننده کمک می‌کند زندگی‌اش را آن‌گونه که می‌خواهد سپری کند.

کتاب زرد رنگ خاصی هست که در قفسه های کتاب بیشتر شرکتهای بزرگ فناوری پیدا می شود. در فیس بوک، گوگل، پیپل' و اسلک آن را دیدهام. در همایش های فناوری و رویدادهای آموزشی شرکت آن را می آورند. دوستی که در مایکروسافت کار می کند می گفت ساتیا نادلا، مدیرعامل این شرکت، نسخه ای از آن را بالا گرفت و به همه ی کارمندان شرکت پیشنهاد کرد آن را بخوانند. کتاب «قلاب: چگونه محصولات عادت ساز بسازید» از پرفروشهای وال استریت ژورنال بود و زمانی که کتاب حاضر را می نوشتم، در دسته بندی محصولات» آمازون هنوز رتبه ی اول را داشت. کتاب «قلاب» نوعی کتاب آشپزی است. دستور تهیه ی رفتار انسان (رفتار شما را در آن آورده ام. شرکت های فناوری می دانند برای پول در آوردن باید کاری کنند تا دوباره به محصول شان مراجعه کنیم، حیات و ممات کسب و کارشان وابسته به این کار ماست. این چیزها را می دانم زیرا ده سال گذشته را صرف تحقیق دربارهی روانشناسی نهفته در پس محصولاتی کرده ام که برخی از موفق ترین شرکتهای دنیا استفاده می کنند تا محصولاتشان جذاب باشد. سالها برای مدیران اجرایی آینده در دانشکده ی تحصیلات تکمیلی کسب و کار استنفورده و مؤسسه ی طراحی نقشه کشی هاسو تدریس کرده ام. در کتاب «قلاب» امیدوار بودم شرکتهای نوپا و شرکتهایی با دغدغه های اجتماعی از این اطلاعات بهره ببرند تا راههای جدیدی برای کمک به افراد طراحی و عادت های بهتری را در آنها نهادینه کنند. چرا غول های فناوری باید این اسرار را برای خودشان نگه دارند؟ آیا نباید از همان روش های روان شناسی، که بازیهای ویدئویی و شبکه های اجتماعی را این اندازه جذاب می کنند، استفاده کنیم تا محصولاتی تولید کنیم که به ارتقای سطح زندگی افراد کمک کنند؟ از زمانی که کتاب «قلاب» منتشر شد، هزاران شرکت از آن این . کاربران شان را به اندازهای توانمند کنند که عادات سالم و مفید بسازند.

فصل ا نیروی خارق العاده تان چیست؟ عاشق شیرینی، شبکه های اجتماعی و تلویزیون هستم. البته آنها به اندازه ای که من عاشقشان هستم، عاشق من نیستند. زیاده روی در خوردن شیرینی بعد از غذا، صرف زمان زیاد برای چرخ زدن در شبکه های اجتماعی یا زیاده روی در تماشای برنامه های نتفلیکس تا ساعت دو صبح تمام کاری بود که از سر عادت، ناآگاهانه یا تا حدودی آگاهانه انجام میدادم. همانطور که خوردن غذاهای ناسالم سلامتی را به خطر می اندازد، استفادهی بیش از حد از دستگاههای الکترونیکی هم ممکن است عواقب بدی داشته باشد. عواقبش برای من این بود که این عوامل حواس پرتی را در اولویت بالاتری از مهم ترین افراد زندگی ام قرار میدادم. بدترینش بلایی بود که اجازه دادم این عوامل حواس پرتی بر سر رابطه ی من و دخترم بیاورند. او یگانه فرزندمان و فوق العاده ترین بچه ی دنیا برای من و همسرم است. روزی من و دخترم سرگرم بازی از روی دستورعملهای کتابی بودیم که برای نزدیکتر کردن رابطه ی پدرها و دخترها طراحی شده بود. اولین فعالیت نام بردن چیزهای مورد علاقه ی همدیگر بود. پروژه ی بعدی ساخت هواپیمای کاغذی با یکی از صفحات کتاب بود. سومی پرسشی بود که هر دو باید پاسخ میدادیم: «اگه میشد نیروی خارق العاده ای داشته باشید، دوست داشتید چی باشه؟» کاش می توانستم بگویم پاسخ دخترم چه بود، ولی نمی توانم. نمیدانم چون در واقع آنجا حضور نداشتم. جسمم در اتاق ولی ذهنم جای دیگری بود. دخترم گفت: «بابا، دوست داشتی نیروی خارق العاده ت چی باشه؟» با غرغر گفتم: «ها؟ یه لحظه صبر کن. باید این پیام رو جواب بدم». توجهم به چیزی روی تلفن همراهم جلب شد و او را نادیده گرفتم. غرق صفحه ی گوشی شده بودم و انگشت هایم پیوسته روی گوشی ضربه می زد و مشغول چیزی بودم که آن زمان مهم به نظر میرسید، ولی مطمئنم می توانست بماند برای بعد. دخترم ساکت شد. سرم را که بالا آوردم رفته بود. لحظه ی جادویی بازی با دخترم را به باد داده بودم، زیرا چیزی روی تلفن همراهم توجهم را جلب کرده بود. به خودی خود چیز چندان مهمی نبود، ولی اگر بگویم همان ایک بار این اتفاق افتاد دروغ گفته ام. این ماجرا پیش از این هزار بار تکرار شده بود. یگانه فردی نبودم که حواس پرتی ها را به افراد ترجیح میدادم. یکی از اولین خواننده های این کتاب به من گفت وقتی از دختر هشت ساله اش پرسیده است دوست دارد چه نیروی خارق العاده ای داشته باشد، گفته می خواهد با حیوانات حرف بزند. وقتی پرسیده بود چرا، دخترش گفته بود: «تا وقتی تو و مامان خیلی سرتون شلوغه و با کامپیوترتون کار می کنین، یه نفر رو داشته باشم باهاش حرف بزنم». دخترم را پیدا کردم و معذرت خواستم. تصمیمم را گرفتم. زمان تغییر فرا رسیده بود. در ابتدا افراطی رفتار کردم. متقاعد شده بودم همه ی تقصیرها زیر سر فناوری است. رویکرد «سم زدایی دیجیتالی» را امتحان کردم. از گوشی تاشوی قدیمی استفاده کردم تا وسوسه نشوم به سراغ ایمیل، اینستاگرام و توئیتر بروم.