کتاب جو بایدن رویاپرداز آمریکایی

نامزدهای حزبی ریاست‌جمهوری اغلب مانند این ازدواج‌های ناگهانی برای جلوگیری از آبروریزی‌های قبل از ازدواج می‌مانند و بایدن و اوباما هم دو نامزد بسیار متفاوت از هم بودند. با توجه به معیارهای سیاستمداران، اوباما بی‌توجهی نسبت به ستایش و عشقی را که ایجاد کرده پیش‌بینی می‌کرد؛ بایدن اما به هر جایی دسترسی می‌یافت. آن‌ها نوزده سال اختلاف سنی داشتند و دره‌ای عمیق به لحاظ تیپ و سبک بین آن‌ها بود. اوباما یک فن‌سالار بود؛ بایدن سیاستمداری دمدمی. اوباما پسر چند رگه‌ی هاوایی، اندونزی، کنیا و شیکاگو بود، بچه دهه ۱۹۷۰ که شب‌ها با «یک بوس کوچولو» به خواب می‌رفت؛ بایدن با پدر و مادر، سه خواهر و برادر و یک کار همیشگی در یکشنبه‌ها بزرگ شده بود: «پدر یک دلار به من می‌داد و من برای گرفتن نیم گالن بستنی برایرز مسیر رسیدن به داروخانه کالتر را رکاب می‌زدم. برمی‌گشتم و هر شش نفر ما دور اتاق نشیمن می‌نشستیم تا لسى و جک بنی و اد سالیوان را تماشا کنیم.» وقتی اوباما بایدن را برای پیوستن به یکی از دو نامزد حزبی برگزیده انتخاب کرد، برخی دموکرات‌ها از این حرکت گیج شدند. قرار بود دوره ریاست جمهوری اوباما فصل جدیدی از داستان نسلی سیاست امریکا را رقم بزند؛ پیروزی آنچه استیسی آبرامز، فعال حقوق رأی و کاندیدای سابق فرمانداری جورجیا بعداً «اکثریت نوامریکایی» نامید: ائتلافی از مردم با رنگ‌های مختلف، جوانان و سفیدپوستان متوسط تا مترقی. بایدن نتوانسته بود در مجامع انتخاباتی آیووا یک درصد هم شانس بیاورد اما اوباما عملکرد بحث‌برانگیز او- دانش او درباره رهبران خارجی – و ارتباطات او در واشینگتن را تحسین می‌کرد. آن‌طور که دیوید آکسلرود، استراتژیست ارشد اوباما، به من گفت بایدن به لحاظ فرهنگی و جغرافیایی جایگاه خوبی داشت. او اوباما را برای سفیدپوستان مسن‌تر میدوسترن در طبقه‌ی کارگر جذاب‌تر کرد؛ کسانی که ممکن بود با یک سازمان‌دهنده‌ی سابق جامعه سیاه‌پوستان ارتباط طبیعی برقرار نکنند. همچنین آکسلرود احساس کرد بایدن از قدرتی برخوردار است که انتقال آن با زبان معمول سیاسی سخت است. طی مراحل بازرسی او به دیدار بایدن در خانه دلاویر رفته بود و معاملات خود را با خانواده‌اش تماشا کرد. آکسلرود به یاد آورد: «او در حال صحبت با پسرش بو بود و گفت: بعداً بچه‌ها را می‌بینم. به خاطر دارم که او را بوسید و گفت: «دوستت دارم.» وقتی آکسلرود به واشینگتن بازگشت به اوباما گفت: «در مورد این خانواده واقعاً یک چیز خاص وجود دارد.» در واشینگتن خانواده اغلب به عنوان تکیه‌گاه مورداستفاده قرار می‌گیرد اما این چیز دیگری بود. آکسلرود به اوباما گفت: «این یک چیز معمولی نیست. خیلی واقعی است. نمی‌دانم چطور این کارها انجام می‌شود اما به نظر من یک دارایی واقعی است.» آن‌ها باید یکدیگر را می‌شناختند. بایدن از برخی کارمندان جوان اوباما عصبانی شده بود و دستیاران اوباما نگران اظهارات برنامه‌ریزی‌نشده بایدن بودند. معاون رئیس جمهور با دستگاه‌های تله پرامپتر آشنایی نداشت. به خاطر لکنت زبان، خواندن با صدای بلند هنوز برای او بیشتر از وقت گیر بودن، ناخوشایند به نظر می‌رسید. گاهی اوقات با نویسندگان متن سخنرانی کار می‌کرد و بعد متن را نادیده می‌گرفت و این باعث می‌شد او در مقابل آسیب‌پذیر باشد و اعضای تیم مبارزات انتخاباتی اوباما این حرف‌ها را بمب‌های جو نامیده بودند.