کتاب ترازو احد خو

کتابی که نام علی بن ابی طالب را بر تارک خود دارد، عاشقی را می ماند که میخواهد اقیانوس شرح شوق خود را در کوزه ای بریزد و تقدیم معشوقی محتشم کند که کتاب فضل او را آب بحر جهت تر کردن سر انگشتان برای شمردن صفحات کمالات کافی نیست و خود ساقی بحر بیکران بینش و دانش و سلطان «سلونی» و لو کشف است. معلوم است در جایی که دهانی به اندازه آسمانهای تن و جان برای بیان گوشه ای از فضایل و کرامات لازم است اگر بریده زبانی خجل از فاصله بی کران خود با محبوب به سخن آید چه نقصی در کار میشود و چه شکستی پیش می آید. قلم آواره می شود وقتی قرار است مشق نام جوانمردی کند که نه زمینیان، بلکه آسمانیان نیز از کثرت فضیلتهای او انگشت تحیر به دندان گرفته اند. گویی هنوز هم جبرئیل در احد به پیامبر خاتم میگوید که فرشتگان از اخلاص و شجاعت این مرد به شگفت آمده اند و جوانمردی جز او و شمشیری جز ذوالفقارش نمی شناسند. هر چه از حیرت و شگفتی است در این مرد خدا مجتمع است، اما حیرت، مقامی عالی است و در بدایت ،طریق به گمراهی از هدایت نزدیک تر است. از این رو بود که برخی در حق او به غلق الوهیت افتادند و بنده شایسته خدا را به خطا، خدا دانستند. باید خرد را از حیرت خرید و از آسمان حیرت بر زمین تعلیم نشست و اسطوره شجاعت و عدالت و محبت و.... را در کتاب تاریخ خواند و جغرافیای ادب و اخلاق را از او یاد گرفت باید از او آموخت که در میان خلق باش و با آنان بزی و امورشان را بسامان کن و مشفقانه با ایشان مواجه شو اما دمی از یاد خدا غافل مباش و در آینه جهان جز چهره محبوب مبین و خدایی را که به چشم جان ندیدی، عبادت مکن باید از او آموخت که چون چیزی را حق دانستی بر آن استوار بمان و از هیاهوی دیگران گریزان....

من به اسلام آوردن ابوطالب از اسلام پدرم شادتر بودم که اسلام وی چشم تو را روشن کرد حضرت سخنش را تصدیق فرمود منابع شیعی به نقل از معصومان حکایت ابوطالب را مانند اصحاب کهف و مؤمن آل فرعون دانسته و گفته اند او برای این که بتواند با حفظ جایگاه خود در میان مکیان از پیامبر و دین وی دفاع کند، اسلام خود را پنهان می داشته است. در حکایت مؤمن آل فرعون در قرآن وی با آن که به حضرت موسی ایمان آورده است اما برای این که بتواند از درون دستگاه قدرت پیامبر عصر خود را حمایت کند؛ از اظهار ایمان خود پرهیز می کند. حتی ابو طالب را با ا حضرت حض ابراهیم (ع) که چندی ایمان خود را پنهان میداشت مقایسه میکنند. 
 پس از آن که درباره ابو طالب سخن گفتیم نوبت آن است که درباره مادر حضرت نیز مطالبی را که در منابع معتبر آمده است بیان کنیم. فاطمه بنت اسد بن هاشم مانند ابوطالب از بنی هاشم بود و چنان که در بحث ولادت امام علی (ع) گفته شد به آیین حنیف ابراهیمی معتقد و مؤمن بود و از یکتاپرستان محسوب میشد او کسی بود که در شب تولد حضرت محمد (ص) در کنار آمنه بنت وهب حضور داشت و شاهد عجایب واقع شده در آن شب بود. وی پس از آن که کفالت محمد (ص) به ابوطالب رسید بیشترین توجهات را به پیامبر نمود و حتی ایشان را نسبت به خود و فرزندان مقدم میداشت. از این بانوی بزرگوار نقل شده که ابوطالب توجه خاص به محمد (ص) را به من گوشزد کرد و من در جواب گفتم: توصینی فی ولدی محمد و انه احب الى من نفسی و اولادی سفارش فرزندم محمد را به من کنی در حالی که او را از جانم و فرزندانم بیشتر دوست دارم منابع تاریخی...