کتاب زاد شعر

زیادی هستند که زندگی میکنند؛ یک زندگی مستقیم و گاه دوار اما به شدت وابسته وابستگی چیز بدی هم نیست نبود در طبیعت آدم که به ماه نمیکشید منقرض شدن نسل بشریت وابستگی چاقوی دولبه ای بود که میتوانست در دم آدم را بکشد. وکیل جان من نمی فهمید که علت شش سال میتوانست باشد؛ نه همه ی دلیل بلکه بخش کوچکی از این طول شش سال همیشه طول هر ماجرا پر است از کلی دلیل اما عرض اتفاق مهم است. هسته ی هر ماجرا در عرض آن نهفته است. کی به هم گفته ایم که به طول حضرت عالی میرسانم؟ وکیل عزیز حسی در درونم بسیار موافق بود با مردنم در آن تصادف وحشتناک کاش میمردم در کنار آن همه مجسمه البته چون موافق مردن بودم زیاد هم مشکلی نیست با فردا نهایتش مردن است دیگر نیست؟ کاش مردن بود اما مردنی در کار نیست افتاده ای در بد ماجرایی نتوانیم بی گناهی تو را ثابت کنیم کلی زندان برایت میبرند بدبخت میشوی میفهمی؟ بد بخت زندان تو را یک دفعه که نخواهد کشت با حوصله ی تمام زنده زنده تمامت خواهد کرد زندان آن قدر زندان است که دیگر نمیفهمی داخل آن سرت چه خبر است و مثل حالایمان نخواهی توانست با فیگورهایت از روابط شاعر و نویسنده حرف بزنی حرفت خیلی واقعی به نظر میرسد اما طوری داری حرف میزنی که انگار به عدالت باور نداری و آرام ادامه دادم سالهاست به وجود عدالت باور دارم سال هاست در انتظار اجرا شدنش منتظرم سالهاست پله ها موفق تر از حبس خواهند بود. بالاخره اجرا خواهد شد عدالت هم مثل فرداست ما هیچ وقت در مورد خیلی چیزها خیلی چیزها به توافق نرسیده ایم و نخواهیم رسید. اگر میرسیدیم که تو وکیل من نبودی و من موكلت یادت باشد که ما قبل از این رابطه ی وکیل و موکلی دوستانی قدیمی هستیم این جمله اش بوی احترام دارد یادآوری ،دوستی همیشه احترام برانگیز بوده است برایم اما حالم خوب نیست حالشان خوب نیست. میخواهی نامه ی دوم را برایت بخوانم؟ نامه نامه ی دوم نویسنده ی محبوبم؟

فارغ از تعداد صداهایی که میتوانند در شیوه ی روایی هم قلم نویسی شنیده شوند وجود نوعی تساوی نگری یا دموکراسی در میان این صداها بیشتر باعث نزدیکی این شیوه به دیدگاه چند صدایی باختین میشود. همان گونه که پیشتر ذکر گردید هیچ گونه سلسله مراتب یا ترتیب گفتمانی میان صداهای شنیده شده در یک داستان باختینی وجود ندارد بلکه نوع گفتمان و تأثیر هر کدام از آنها بر روی قهرمان داستان است که از اهمیت برخوردار میباشد. با توجه به نوع روایت در هم قلم نویسی، تعداد تقدم و تاخر و میزان مشارکت نگارندگان در داستان تأثیری در فرآیند پیرنگ داستان ندارند و هم قلم نویسان بدون این که در محدودیت و الزام درباره ی میزان سهم خود در این فرآیند قرار بگیرند تنها بر اساس توانایی نوشتاری ادراک خود از بخشهای مربوط به دیگران و احساسی که نسبت به دیگر شخصیتها و اتفاقات در درونشان ایجاد میشود و نیز بر مبنای فهم خود از نشانه ها و گدهایی که میتوانند نقطه ی شروع بخش جدید روایت آنها را شکل دهند به نوشتن می پردازند. شاید نگارنده ای در یک بخش نوشتن بیش از یک بند را ضروری نداند و با نگارنده ای لازم بداند که چند صفحه به داستان اصلی بیفزاید.