کتاب ارتش ایران هخامنشی

امپراتوری ایران در روزگار هخامنشی به مدت تقریباً دویست سال از نیمه سده ششم تا نیمه سده چهارم پ.م بر خاور نزدیک و مدیترانه خاوری تسلط داشت. این بزرگترین امپراتوری ای بود که جهان تا بدان روزگار به خود دیده بود و از بسیاری جهات موفق ترین نیز به شمار میرفت ما برای مدتی طولانی تنها از دریچه چشم یونانیان باستان به ایران نگریسته ایم مورخان یونانی منبع اساسی اطلاعات درباره ایرانیان بوده اند. و حتی امروزه نیز چنینند این چشم انداز بدین معنی بود که ایران از دیرباز با دیدگاهی خصمانه نگریسته میشد؛ و چون اتحادیه ای از دولتشهرهای یونانی مانع از گسترش این امپراتوری در باختر زمین گردید و حمله یونان نیز سرانجام این امپراتوری را سرنگون ساخت از دید غربیها ایرانیان دشمنانی شکست خورده هستند، دیدگاهی که ممکن است به سادگی هر چه تمام تر همه دستاوردهای نظامی آنان را پنهان سازد. خوشبختانه منابع دیگر به گونه ای فزاینده در دسترس قرار میگیرند تا این دیدگاه متعصبانه یونانی ها را تصحیح کنند و ایجاد و ترسیم تصویر درستی از سازمان نظامی هخامنشی ها ممکن شده است تصویری که با وجود این هنوز هم به گونه ای گریز ناپذیر به شدت وابسته به منابع یونانی است

کلاهی دارد اما دنباله روان وی از نوع دوم استفاده میکنند. این همانی است که هرودوت آن را تیارا می نامد. این کلاه دارای تارکی رو به جلو و افتاده است و برخی اوقات دارای دوختهایی است با سه قسمت دارد این کلاه دارای سه لبه آویخته است که یکی گردن و دوتای دیگر دو جانب سر] را میپوشانند پیشکش آوران مادی و خدمتکاران این کلاه را که در زیر چانه تا شده است و دهان ایشان را می پوشاند به سر میکنند اما گروهی با پوششی مشابه که ارمنی تشخیص داده شده اند دارای کلاهی با دو لبه آویخته هستند که به بالا کشیده شده و در پشت سر بسته شده اند. این نوع دوم کلاه به مراتب معمول ترین پوشش سر پارسیان در هنر یونانی و حتی هنر امپراتوری هخامنشی در خارج از تخت جمشید است. نوک کلاه اغلب به جای جلو به یک جانب افتاده است نگاه کنید به گردونه ران داریوش در تصویر ٣ یا ٤ب این کلاه برخی اوقات با لبه های آویخته جانبی تصویر شده است که در زیر چانه بسته شده یا دهان را می پوشاند و برخی اوقات آزاد است. هنرمندان یونانی برخی اوقات بیش از سه لبه آویخته را نشان میدهند اما ممکن است این کار خطا باشد.

بالاپوشی آستین دار به نام کاندوس را گاه با جامه های مادی به تن می کردند. این بالاپوش اغلب در حالی دیده میشود که مانند ردا روی شانه ها انداخته شده و آستینهای خالی آن آویخته است. گزنفون در تربیت کوروش میگوید که سواران پارسی هنگام سرکشی شاه دستانشان را در آستین کاندوسهای خود قرار میدادند. برخی نویسندگان عقیده دارند که واژه کاندوس به معنی ردای پارسی است اما گزنفون آشکارا میگوید که آن را با پیراهنهای مادی به تن میکرده اند؛ مثلاً او از همراهان کوروش کوچک یاد میکند که کاندوس ها را به دور افکندند و تنها پیراهن و شلوارهای قلاب دوزی شده به تن داشتند.