کتاب جزیره شاتر

کتاب حاضر، رمانی آمریکایی از داستان یک شخصیت نظامی است که در پی کشف و اعتراض به اسرار نظامی امریکا، به جزیره‌ای دورافتاده تبعید می‌شود. یکی از ویژگی‌های برجستة این کتاب جدال میان «صدق» و «کذب» است و تفاوت‌هایی با نسخة اقتباس‌شدة آن دارد. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: ««دو سال از مرگ «دُلورِس» می‌گذشت، بااین‌حال هنوز هم شب‌ها در خواب به سراغ «تدی» می‌آمد. حضورش در رؤیاهای «تدی» چنان قوی بود که گاه صبح که از خواب برمی‌خاست برای چند دقیقه فکر می‌کرد دُلورِس در آشپزخانه است و یا روی ایوان آپارتمان‌شان در «باتن‌وود» ایستاده و قهوه می‌خورد. این البته حقه کثیف و سنگ‌دلانه‌ای از سوی ذهنش بود، بااین‌حال «تدی» خیلی وقت بود که منطق وجودی آن را پذیرفته بود. بیدار شدن از خواب، هر چه باشد، شباهت گریزناپذیری به تولد دوباره دارد».

سنگ‌ها را نیم مایلی که به سمت مرکز جزیره حرکت کردند ، زیر آسمانی که پشت ابرهای خاکستری مایل به آبی به سرعت رو به تاریکی می‌رفت پیدا کردند. سر راه‌شان از روی پرتگاه عمیقی عبور کردند که گیاهان دریایی روی دیواره‌ی آن دراز و کم پشت بودند. در تلاش برای باز کردن راه‌شان از میان درخت‌ها و صخره‌ها، سر تا پای‌شان را گل و لای پوشانده بود. کمی جلوتر دشت مسطح و کوچکی رو به روی‌شان ظاهر شد که کمابیش خالی و هموار بود. چند بوته‌ی پراکنده، برگ‌هایی که با وزش باد روی زمین پراکنده شده بودند و سنگ‌های کوچکی که تدی حدس می‌زد باد همراه با برگ درخت‌ها به این جا آورده. تدی در نیمه‌ی راهی که به لبه‌ی پرتگاه منتهی می‌شد توقف کرد و نگاهی دوباره به قلوه‌سنگ‌ها انداخت. سنگ‌ها در کپه‌های کوچک ولی فشرده در سطح دشت پراکنده بودند. فاصله‌ی میان هر کپه از سنگ‌ها با کپه‌ی دیگر کمتر از یک متر بود. تدی دستش را روی شانه‌ی چاک گذاشت و با دست دیگر به سنگ‌ها اشاره کرد. -به نظرت تعدادشون چندتاست؟ چاک که متوجه منظور تدی نشده بود گفت: تعداد چی؟ -اون سنگ‌ها. می‌بینی‌شون؟ -آره. -یکی اون سنگ‌ها رو روی زمین چیده. فکر می‌کنی تعدادشون چند تاست؟ چاک نگاه عاقل اندر سفیهی به تدی انداخت و گفت: این‌ها که فقط سنگ هستن! -من کاملا جدی میگم. چاک که هنوز از منظور تدی سر درنیاورده بود، کمی دیگر با نگاه مشکوکش به تدی خیره ماند، تا این که سرانجام سرش را برگرداند و توجهش را به دشت رو به رو معطوف کرد و بعد از چند لحظه گفت: من ده تا شمردم. -من هم همین‌طور. گل و لای لغزنده‌ی زیر پای‌شان باعث شد چاک برای لحظه‌ای سکندری بخورد. چیزی نمانده بود که با دست‌های باز از پشت به زمین بخورد که تدی با یک دست بازوی چاک را گرفت و کمک کرد تا دوباره تعادلش را به دست ‌آورد. چاک که پیدا بود حوصله‌اش سر رفته، نگاه اخم‌آلودی به تدی انداخت و گفت: حالا می‌تونیم بریم پایین؟ به سختی راه‌شان را به پایینِ دشت باز کردند. تدی به سوی کپه‌های سنگ رفت و متوجه شد سنگ‌ها در دو ردیف چیده شده‌اند، یکی در بالا و یکی در پایین. چند تا از کپه‌ها به مراتب کوچکتر از بقیه بودند، چند تایی تنها از سه یا چهار قلوه سنگ تشکیل شده بودند، و شماره برخی به ده و یا حتا بیست می‌رسید. تدی در میان دو ردیف سنگ‌ها قدم زد، بعد ایستاد و رو به چاک کرد و گفت: ما اشتباه شمردیم. -یعنی چی؟ تدی منتظر ماند تا چاک هم به او بپیوندد تا از نزدیک به او نشان دهد. میون این دو تا کپه رو نگاه نکن. یه سنگ این‌جا جدا افتاده. این خودش به تنهایی یک کپه‌ی مجزا رو تشکیل می‌ده. -توی این باد و بوران؟ گمون نکنم. شاید از روی یکی از کپه‌ها افتاده.