کتاب چگونه کارها را انجام دهیم

«چگونه کارها را انجام دهیم» با زیرعنوانِ الگوهای فکری‌تان را بشناسید، گذشته‌تان را التیام بخشید و خودتان را از نو بسازید، کتابی است به قلم نیکول لپرا که انتشارات ابوعطا آن را به چاپ رسانده است. دکتر نیکول لپرا، روان‌شناس، که از محدودیت‌های درمان‌های سنتی ناراضی بود و می‌خواست به خود و بیمارانش بیشتر کمک کند، سفری را به منظور بهبود ذهنی، جسمی و روحی آغاز کرد تا بتواند ابزار لازم برای خوددرمانی را در اختیار افراد قرار دهد. او پس از آنکه خودش تأثیر این تغییرات را در زندگی‌اش تجربه کرد، آموخته‌هایش را با دیگران سهیم شد و خیلی زود روان‌شناسی کل‌نگر پا به عرصه‌ی وجود گذاشت.

لپرا در این کتاب اصول خوددرمانی را عنوان کرده و به خواننده کمک می‌کند زندگی بهتر و شادتری داشته باشد. او براساس تحقیقات و یافته‌های علمی جدید به ما کمک می‌کند دریابیم که چطور تجربیات و تروماهای دوران کودکی در ما زنده می‌ماند و بر جسم‌مان تأثیر می‌گذارد. این اختلالات می‌تواند در جسم‌مان ماندگار شده و باعث شود احساس ناراحتی و بیماری کنیم. دکتر لپرا در این کتاب ابزارهایی در اختیار خواننده قرار می‌دهد تا بتواند از رفتارهای مخرب رهایی یابد و زندگی‌اش را دوباره بسازد.

این کتاب براساس رویکرد بنیادین سلامت ذهنی، جسمی و روحی به نام روان‌شناسی کل‌نگر است. این رویکرد از شما می‌خواهد برای شکستن الگوهای فکری منفی، رها شدن از گذشته و ساختن خودآگاهتان هر روز تمرین کنید و قوی‌تر از قبل شوید.

روان‌شناسی کل‌نگر از طریق برقراری دوباره‌ی تعادل میان جسم و سیستم عصبی و درمان تروماهای احساسی بر ذهن، جسم و روح تمرکز می‌کند. این کار به شما قدرت می‌دهد تا همانی شوید که سال‌هاست در وجودتان پنهان مانده. روان‌شناسی کل‌نگر داستانی تازه و جذاب تعریف می‌کند. در این داستان، علائم جسمانی و روان‌شناسی نوعی پیام تلقی می‌شوند؛ نه تشخیص‌هایی که فقط بتوان مدیریتشان کرد. این شکل از روان‌شناسی داستانی است که به ریشه‌های درد، استرس، خستگی، اضطراب، مشکلات گوارشی و عدم تعادل سیستم عصبی که در طب غربی نادیده گرفته می‌شده، توجه دارد. همچنین به ما کمک می‌کند بفهمیم چرا بیشتر ما احساس می‌کنیم گیر افتاده‌ایم، جدا شده یا گم شده‌ایم. علاوه بر این ابزارهایی کاربردی ارائه می‌دهد که شما را قادر می‌سازد برای خودتان عادت‌های تازه‌ای خلق کنید، رفتارهای دیگران را بفهمید و این فکر را از سرتان بیرون کنید که هرکس یا هر چیزی جز خودتان تعیین‌کننده‌ی ارزش شماست. اگر خودتان را متعهد کنید که تمرین‌های این کتاب را هر روز تکرار کنید، زمانی خواهد رسید که وقتی به آینه نگاه می‌کنید، خودتان را نمی‌شناسید.

این روش‌های کل‌نگر -تمرین‌هایی که قدرت‌های جسمانی (با تمرین تنفس و فعالیت بدنی)، قدرت روانی (با تغییر نوع ارتباط شما با افکار و تحربیات گذشته‌تان) و قدرت روحی (با برقراری ارتباط با خود واقعی‌تان) بسیار مؤثرند؛ زیرا جسم و ذهن و روح با هم مرتبط هستند. این تمرین‌ها مؤثرند؛ زیرا براساس علم ژنتیک و این واقعیت استوارند که بیش از آنچه فکرش را بکنیم بر سلامت ذهنمان تأثیر دارند. بهبودی فرآیندی آگاهانه است که با تغییر عادت‌ها و الگوهایمان حاصل شود.

همه‌ی ما می‌دانیم که سیستم عصبی خودمختارمان، خودکار است (عملکرد آن خارج از آگاهی ماست) اما بخشی از سیستم‌های بدن تحت کنترل آگاهانه‌ی ماست. ما نمی‌توانیم به قلبمان بگوییم کندتر بزند یا از کبدمان بخواهیم بدنمان را سریع‌تر سم‌زدایی کند، اما می‌توانیم تنفسمان را کندتر و عمیق‌تر کنیم و در نتیجه ضربان قلبمان را پایین بیاوریم و ذهنمان را آرام کنیم. می‌توانیم نفس عمیق‌تری بکشیم و کمک کنیم هوای بیشتری به ریه‌ها و همه‌ی بدنمان برسد و به همه‌ی سلول‌هایمان اکسیژن‌رسانی کنیم. همچنین می‌توانیم خلاف این را انجام دهیم و با کشیدن نفس‌های تند و کوتاه، واکنش سمپاتیکمان را برانگیزیم. ما می‌توانیم همه‌ی این کارها را با قدرت تنفسمان انجام دهیم.

تمرین تنفس، سیستم عصبی خودمختار را درگیر می‌کند؛ مثل این است که برای عصب واگوس‌تان پلانک می‌زنید. همان‌طور که می‌دانیم، عصب واگوس یک بزرگراه اطلاعاتی دوطرفه است که نه‌تنها مغز و روده را با هم مرتبط می‌کند، بلکه بخش‌های مختلف بدن، از جمله ریه‌ها، قلب و کبد را نیز با یکدیگر مرتبط می‌سازد. وقتی از طریق تنفس، سیستم انگیختگی‌مان را مهار کنیم، به مغزمان این پیام را می‌دهیم که ما در شرایطی امن قرار داریم؛ پیامی که با دیگر سیستم‌های بدن نیز به اشتراک گذاشته می‌شود. این در پلی‌واگال، یک رویکرد پایین به بالا به شمار می‌آید.

مطالعات انجام‌شده ارتباط میان تمرین تنفس روزانه و افزایش طول عمر را نشان می‌دهد. براساس این نظریه، با مدیریت واکنش استرسمان در حقیقت واکنش التهابی‌مان را کاهش می‌دهیم و هورمون‌هایی را تنظیم می‌کنیم که حافظ بخشی از کروموزوم‌های تعیین‌کننده‌ی طول عمر (به نام تلومرها) هستند. جیمز نستور نویسنده‌ی کتاب علم جدید از هنر گمشده می‌نویسد دو دهه تحقیقات بر روی ۲۵۰۰ نفر نشان داد که مهم‌ترین عامل تعیین‌کننده‌ی طول عمر برخلاف باور بسیاری از افراد، نه ژنتیک، نه رژیم غذایی و نه ورزش روزانه است… بلکه ظرفیت ریه است… ریه‌های بزرگ‌تر برابر است با طول عمر بیشتر؛ زیرا ریه‌های بزرگ به شما این امکان را می‌دهند که با تنفس‌های کمتر، هوای بیشتری وارد بدن کنید. تنفس سطحی (به‌ویژه تنفس از دهان) می‌تواند عامل بسیاری از بیماری‌ها و تشدیدکننده‌ی برخی دیگر، از فشار خون گرفته تا اختلال کم‌توجهی_بیش‌فعالی باشد. به این ترتیب بدن از مواد غذایی ضروری محروم و اسکلت بدن ضعیف می‌شود.