کتاب تبار مورچگان

به نظرم هنریتا دارد نقشه‌ی قتلم را می‌کشد. بهش حق می‌دهم. من شخصیت محبوب واحد کفش هستم، ضمن اینکه مشغله‌های دیگری هم دارم، از جمله کتابم درباره‌ی اینگو که به‌زودی همه‌ی خاطراتش را به یاد می‌آورم، بعد می‌نویسمش، منتشرش می‌کنم و آخر سر هم تصمیم دارم فیلم اینگو را با بازیگران زنده بازسازی کنم. هنریتا چشم دیدن این‌ها را ندارد و در دستشویی زنانه وقتی توی توالت قایم شده بودم، شنیدم که یواشکی به یکی از همکاران می‌گفت از وقتی یک الف‌بچه بوده دوست داشته توی کار کفش باشد. دقیقا گفت «یک الف بچه». بهتم برده بود. من یکی که هرگز هوس چنین شغلی به سرم نزده بود، تا اینکه وسط خیال‌بافی‌هایم، خودم را کفش‌فروش و مشغول پوشاندن یک جفت کفش تنگِ قرمزِ به پای تسای تصور کردم. آه خدای من. تسای! وسط همه‌ی این عوامل مزاحم در بخش جدید داشت یادم می‌رفت چرا اینجا هستم. هنریتا و دوستش به‌قدری لفتش می‌دهند که نزدیک است فریاد بکشم و از توی توالت بپرم بیرون. ولی این کار را نمی‌کنم. به خودم مسلطم. موقع انتظار توی توالت، در یک روزنامه‌ی باطله ماجرای مردی بخت‌برگشته را می‌خوانم که وحشیانه کشته شده؛ یادم نیست کجا. ماجرای تلخی است و آدم نمی‌داند بعد از خواندن چنین داستانی چطور می‌توان در این زندگی دوام آورد. ولی خب دوام می‌آورد دیگر، مگر نه؟ شاید اصلاً آدم به خاطر او، همان مردی که وحشیانه کشته شده، به زندگی ادامه می‌دهد؛ مردی که مسلماً خانواده‌ای داشته یا در آرزوی داشتنش بوده. عجب قاتل نامردی که حتی به تأثیر ناگوار این قتل وحشیانه بر خانواده‌ی این مرد، یا خانواده‌ی آینده‌اش فکر نکرده؟ شقه‌شقه شدن جهان با این اقدام رذیلانه، از فهم و درک آدمی خارج است، با این همه به هر زحمتی شده از درکش ناگزیریم. این است دینی که باید به این مرد ادا کرد. تنها خدمتی که می‌توان در حق او کرد همین است، نه کمتر و نه بیشتر. در مسیر مطب باراسینی، پسری جوان همراه سگش از کنارم می‌گذرند و از صدای خِرخِر موجود پشمالوی متحرک خشکم می‌زند. الحق صحنه‌ای است لاوکرفتی. مطمئنم خوابم را بدل به کابوس خواهد کرد. امکان تجربه‌ی آرامش حقیقی در این دنیا، ادعایی است دروغین. استادان ذن در اشتباه‌اند. در بیمارستان، دوباره مری را می‌بینم که سیگار دود می‌کند و به آن سوی پنجره چشم دوخته. تکه‌ای توتون از روی زبانش برمی‌دارد. پاتی برای مالویِ بیهوش کتاب می‌خواند. «آرام باش روح من، آرام؛ دستانی که به دوش می‌کشی شکننده‌اند/ زمین و سپهر بلند دیرزمانی است آرام گرفته و نیک ریشه دوانده‌اند… وای، این جمله از خانم نویسنده نبود چیک. باید توضیح بدم چی بود. این قسمت ابتدایی بود، قبل از شروع کتاب. در واقع… اَه، بهش چی می‌گن؟ قسمتی که یه نقل‌قول قبل از شروع کتاب می‌آد؟» مری می‌گوید: مدخل.