کتاب دختر آگاممنون نشر نیماژ

در طول سال های رو به زوال کمونیسم، یک کارگر جوان برای آژانس رسانه ای تحت کنترل دولت آلبانی داستان عشق شوم خود به دختر یکی از مقامات عالی رتبه را روایت می کند. این کاگر شاهد تصویر شبح سای آگاممنون است که دختر خود را در طول جشن اول ماه مه قربانی کرد، به فداکاری همه جانبه ی خود شک می کند و ...

«دختر آگاممنون» کاری می کند بار سنگین ستم را روی دوش حس کنید چون راوی که شاهد تسلط دیکتاتوری بر همه جنبه های زندگی است( آن خود کامگی ای که از سال ها پیش هر جنبه ی فیزیکی کشور را در اختیار  گرفته و اکنون می خواهد واپسین عناصر فکر آزاد را از میان مردم بزداید) از درمانگی نمی تواند دست به هیچ کنشی بزند. اسماعیل کاداره در این رمان رژیم دیکتاتوریرا تقبیح می کند و ما را به ریشه های باستانی تمدن غربی و استبداد می کشاند.

برگرفته از نشر نیماژ

احساس کردم بر پیشانی‌ام عرق سرد نشسته است. دیگر دو جوان بارانی‌پوش و مرد نمونه‌ی خانواده را با دو دختربچه‌ی روبان سرخ و آبی به سر ندیدم. در میان غریبه‌هایی پیش می‌رفتم که بی‌شرم و حیا به آن‌ها حمله‌ور شده بودم و گل‌وشل به آن‌ها می‌پاشیدم، بی‌اینکه دمی فکر کنم که هیچ‌چیز آن‌ها را از این کار نسبت به من بازنمی‌دارد.

بولوار بزرگ دیگر چندان دور نبود. از خودم پرسیدم آیا چیزی روی وجدانت سنگینی نمی‌کند؟ شش ماه پیش که به سین جیم حزب محلی جواب می‌دادم و اتهاماتی را که به ما وارد شده بود می‌شنیدم، برای اولین‌بار این سؤال را از خودم کرده بودم. حالا که باز این سؤال برایم مطرح شد، سر بالا انداختم. نه، این‌جور وصله‌ها به من نمی‌چسبید! هرچند به‌طور غیرعمد سبب شده بودم دو تا همکار اداری‌ام به جای پرت‌افتاده‌ای تبعید شوند، گناهکار نبودم.

کاملاً برعکس: می‌شد گفت حماقت آن‌ها خیلی نزدیک بود کار مرا هم خراب کند. شما در جلسه‌ی کمیته‌ی حزب هستید و باید بدانید که در جلسه‌ی کمیته‌ی حزب دروغ ممنوع است! دبیر حزب که به چشم‌های ما زل زده بود، این حرف را زد. بعد، به من اشاره کرد و گفت: تو! کجا این شایعات مغرضانه را شنیدی، آن مزخرفات بی‌سروتهی را که در مورد قائد سر زبان‌ها انداخته بودند تا عناصر خرده‌بورژوازی در ذهن مردم القا کنند که ساخته‌وپرداخته‌ی خود دولت است -یعنی بنا بر روایت تو، یک اتاق فکر آن را به‌منظور خاصی رواج می‌دهد تا راه را برای سقوط قائد فراهم آورد؟

در تمام عمرم هیچ‌وقت این‌قدر ناراحت نبودم. همکارم در اداره، که در طرف دیگر اتاق دهانش از تعجب باز مانده بود، این خبر را به من داده بود؛ اما آنچه نمی‌دانستم این بود که چطور خودش به این‌ها اعتراف کرده. با اطمینان غریبی که گذاشتم مدتی طول بکشد، جواب دادم که مطلب را در کتابی درباره‌ی چکسلواکی پس از تهاجم شوروی خوانده‌ام. چشم‌های دبیر حزب یک‌راست به چشمانم دوخته شده بود؛ اما من ضمن گفتن به خودم قبولانده بودم که واقعاً آن را در کتابی خوانده‌ام. آنچه در نمایش ظاهراً صادقانه کمکم کرده بود، این بود که به‌تازگی کتابی درباره‌ی چکسلواکی خوانده بودم.

نمی‌دانم دبیر حزب از چه‌چیز پاسخم خوشش آمد. اگر روایت همکارم را قبول می‌کرد، منصفانه‌تر به نظر می‌رسید؛ چون او خطر عریان‌کردن خود را پذیرفته بود؛ بنابراین، باید به حرف من شک می‌کرد؛ اما قضیه برعکس شد. دبیر حزب بی‌آنکه مجال بدهد حرف‌هاشان را اصلاح کنند همکاران اداری‌ام را متهم کرد که وراج‌های خطرناک، احمق‌های نحس، دروغگو و خود بزرگ‌بین‌اند که خیال می‌کنند از سیاست سر درمی‌آورند؛ حال آنکه بیق بیق‌اند! شایعات بی‌پایه را که فاقد هر حس مسئولیتی است و هر چه را که کشورهای بورژوا قلب ماهیت می‌کنند و حقایق هولناکی از شیوه‌ی زندگی سالم سوسیالیستی ما ارائه می‌دهند دهان به دهان می‌کنند و الی آخر. در صورتی که من یکی از انتقادهایی را به زبان آورده بودم که بیشتر ستایش است. به عبارت دیگر، من باید احتیاط فراوان می‌کردم تا موضوعاتی را که سبب اشتباه با وضع کنونی می‌شود دستچین کنم که هیچ خلط مبحثی در چنین گفت‌وگوهایی پیش نیاید؛ به‌خصوص اگر این چیزها به گوش این چلغوزهای بی‌کله برسد که از لحاظ سیاسی مثل دو همکارم گیج و گول بودند.