کتاب ایرانیت ملیت قومیت 2

یکی از اقدامات عملی فرقه در این جهت شرکت آن در «جبهه مؤتلفه احزاب آزادی خواه» در ۷ آبان ماه ۱۳۲۵ بود که با شرکت حزب توده، حزب ایران، حزب دموکرات کردستان و حزب جنگل تشکیل شده بود. این جبهه، آن طور که در رهبر ۲۵/۴/۹ آمده است در اوایل تیرماه ۱۳۲۵ ابتدا بین حزب توده و حزب ایران تشکیل شد و هدفهای خود را طی اطلاعیه ای به آگاهی مردم رساند: سرکوب نیروهای ارتجاع، محو استعمار و تقویت جبهه آزادی خواهان، استقلال سیاسی و اقتصادی کشور، تقویت روابط حسنه با کلیه دولت هایی که موافق با هدف های مترقی و آزادی خواهانه ملت ایران هستند جبهه، ضمن تأکید بر لزوم اتحاد کارگران برای تأمین رفاه و آزادی آنان شورای متحده مرکزی کارگران و زحمتکشان را تنها تشکیلات رسمی کارگران ایرانی تصدیق و اعلام کرد که همکاری احزاب جمعیت ها، مطبوعات و عناصر آزادی خواه را پس از تصویب جلسه مشترک می پذیرد.

شعار فرقه در روزهایی که تصمیم دولت مرکزی برای اعزام ارتش به آذربایجان قطعی میشد این بود در صورت حمله تهران اسلحه را برای آزادی سرتاسر ایران به دست خواهیم گرفت پیشه وری در مصاحبه با روزنامه آذربایجان گفت: «ما ابتدا هم گفته ایم آزادی آذربایجان وقتی محفوظ می تواند بماند که در تمام ایران آزادی حکومت کند ۱۱۲ میتینگی که در روز ۱۲ آذر ۱۳۲۵ در تبریز برگزار شد گفت: «تاریخ وظیفه سنگینی به گردن ما نهاده است و آن وظیفه همو در تأمین آزادی سراسر ایران است.

اعلامیه ای که کمیته مرکزی فرقه در ۱۶ آذر ۲۵، یعنی پنج روز پیش از سركوب حکومت فرقه دموکرات در روزنامه آذربایجان منتشر کرد با شعارهای «زنده باد آزادی و استقلال ایران و تأکید بر نقش پیشاهنگی آذربایجان در نهضت آزادی ایران خاتمه می یابد. ۱۱۳ در همین شماره سخنرانی پیشه وری در کمیته مرکزی فرقه منتشر شده است. او در اینجا از جمله میگوید: «تاریخ بر دوش ما وظیفه سنگینی را محول کرده است و آن تأمین آزادی برای مردم ایران است ١١٤ موضوع نوع ششم بیانات فرقه تهدید به جدایی از ایران بود که با درجات مختلف صراحت گاه به گاه ابراز میشد ما در اینجا چند نمونه آن را نقل میکنیم. پیشه وری در شماره اول روزنامه آذربایجان (۲۴/۶/۱۴) نوشت: «چنانچه حقه بازان تهران در اثر الهاماتی که از لندن کسب میکنند به محو آزادی ادامه دهند ما مجبوریم یک گام فراتر نهاده و از آنجا کاملاً قطع رابطه کنیم [...] چنانچه تهران راه

یکی از اقدامات عملی فرقه در این جهت شرکت آن در «جبهه مؤتلفه احزاب آزادی خواه» در ۷ آبان ماه ۱۳۲۵ بود که با شرکت حزب توده، حزب ایران، حزب دموکرات کردستان و حزب جنگل تشکیل شده بود. این جبهه، آن طور که در رهبر ۲۵/۴/۹ آمده است در اوایل تیرماه ۱۳۲۵ ابتدا بین حزب توده و حزب ایران تشکیل شد و هدفهای خود را طی اطلاعیه ای به آگاهی مردم رساند: سرکوب نیروهای ارتجاع، محو استعمار و تقویت جبهه آزادی خواهان، استقلال سیاسی و اقتصادی کشور، تقویت روابط حسنه با کلیه دولت هایی که موافق با هدف های مترقی و آزادی خواهانه ملت ایران هستند جبهه، ضمن تأکید بر لزوم اتحاد کارگران برای تأمین رفاه و آزادی آنان شورای متحده مرکزی کارگران و زحمتکشان را تنها تشکیلات رسمی کارگران ایرانی تصدیق و اعلام کرد که همکاری احزاب جمعیت ها، مطبوعات و عناصر آزادی خواه را پس از تصویب جلسه مشترک می پذیرد.

شعار فرقه در روزهایی که تصمیم دولت مرکزی برای اعزام ارتش به آذربایجان قطعی میشد این بود در صورت حمله تهران اسلحه را برای آزادی سرتاسر ایران به دست خواهیم گرفت پیشه وری در مصاحبه با روزنامه آذربایجان گفت: «ما ابتدا هم گفته ایم آزادی آذربایجان وقتی محفوظ می تواند بماند که در تمام ایران آزادی حکومت کند ۱۱۲ میتینگی که در روز ۱۲ آذر ۱۳۲۵ در تبریز برگزار شد گفت: «تاریخ وظیفه سنگینی به گردن ما نهاده است و آن وظیفه همو در تأمین آزادی سراسر ایران است.

اعلامیه ای که کمیته مرکزی فرقه در ۱۶ آذر ۲۵، یعنی پنج روز پیش از سركوب حکومت فرقه دموکرات در روزنامه آذربایجان منتشر کرد با شعارهای «زنده باد آزادی و استقلال ایران و تأکید بر نقش پیشاهنگی آذربایجان در نهضت آزادی ایران خاتمه می یابد. ۱۱۳ در همین شماره سخنرانی پیشه وری در کمیته مرکزی فرقه منتشر شده است. او در اینجا از جمله میگوید: «تاریخ بر دوش ما وظیفه سنگینی را محول کرده است و آن تأمین آزادی برای مردم ایران است ١١٤ موضوع نوع ششم بیانات فرقه تهدید به جدایی از ایران بود که با درجات مختلف صراحت گاه به گاه ابراز میشد ما در اینجا چند نمونه آن را نقل میکنیم.

در جلد نخست کتاب ایرانیت ملیت قومیت گفتمان ملت سازی در ایران از نیمه دوم قرن سیزدهم شمسی (ربع آخر قرن نوزدهم میلادی تا پایان حکومت رضاشاه بررسی و مشکلات و موانع آن شرح داده شد. نارضایتی هایی که در اثر استبداد حاکم بر ایران مجال بروز چندانی نداشتند. به مجرد سقوط استبداد رضاشاهی سرباز کردند و با وسعت و شدت بیشتر به صورت تجدید جنبش های ناسیونالیستی قومی مرکز گریز به خصوص در آذربایجان و منطقه کردنشین مکری سر در آوردند. موضوع این کتاب بررسی این دو جنبش در نیمه اول سال های ۲۰ هجری شمسی و فرآیند و فروکش دو حکومت مرکز گریز در آذربایجان و کردستان مکری و ادامه آنها تا سال ۱۳۵۷ است. این بررسی در ارتباط تنگاتنگ با ادامه روند ملت سازی و ملت گرایی در مرکز انجام میگیرد که از جمله و ناگزیر بعضاً به شکل کنش و واکنش متقابل با ملت گرایی های قومی پیرامونی نیز در آمده است.

این کتاب از دو بخش و ده فصل تشکیل شده است. بخش اول که مشتمل بر فصل های اول تا هفتم است از یک طرف به بررسی وقایعی کلی می پردازد که در اثر جنگ دوم جهانی و اشغال ایران توسط نیروهای متفق شوروی بریتانیا و آمریکا رخ دادند و در طرف دیگر به پیدایش و فروکش جنبش قوم گرایانه آذربایجان به رهبری فرقه دموکرات آذربایجان بخش دوم یا فصلهای هشتم تا دهم به بررسی جنبش کردگرایانه (کردایتانه) به رهبری حزب دموکرات کردستان اختصاص دارد ولی این کار در بستر همان محیط سیاسی ای انجام میگیرد که در فصل های اول تا پنجم بررسی شده اند.