کتاب هی زن گریه نکن

گوشه ای از کتاب

همان مقدار دلار اندکی که از دلاور با خود آورده بودم ظرف چند هفته به پایان رسید، چون مجبور بودم دوباره به کورتز بروم و برای بچه‌ها دو تخت و یک کمد لباس اضافه بخرم. انگار با بازگشتم به خانه زمان به عقب برگشته بود. دوباره با نان بخور و نمیر زندگی می‌کردیم، هیچ کداممان کار نمی‌کردیم و حق تألیف‌های جاد هم به صفر نزدیک بودند. هیچ چیزی عوض نشده بود و فقط بر حجم بدبختی‌هایمان افزوده شده بود.

باب وقتی بعد از کار مربوط به جاد از لندن برگشت گفت: «خب، یه مردی به اسم کریس بلک ول قراره بیاد جامائیکا. ریتا، به زودی می‌بینی‌ش و همه چیز درست میشه. ممکنه بتونیم یه قرارداد ببندیم.»

و چیزهایی در این خصوص می‌گفت، اما از دید من، این فقط یک احتمال بود و چیزی از این کریس نمی‌دانستم. در هر صورت پولی در کار نبود.

این روزها، کریس بلک‌وِل بسیار معروف شده، چون کمپانی‌اش، آیلند رکوردز، موسیقی جامائیکا را به سایر جهان شناسانده. کریس در جامائیکا بزرگ شده و خانواده‌اش آنگلوجامائیکایی‌اند و در آن زمان که باب به دفترش در لندن رفته بود، بیش از یک دهه بود که داشت موسیقی کارائیب را در جهان مطرح می‌کرد. قبلا در جامائیکا یک شرکت ضبط موسیقی به نام کوهستان آبی/ آیلند تأسیس کرده بود و در سال ۱۹۶۲ که به لندن رفت، شروع کرد به ضبط و تنظیم آثار هنرمندانی همچون میلی اسمال، جیمی کلیف و اسکاتالایتز. کریس حتی بعضی از آثار اولیه‌ی ویلرز با کاکسون را هم، که با نام ویلینگ ویلرز درآمده بود، دوباره منتشر کرد. همین باعث شده بود گروه ویلرز در لندن بماند و دنبال او بگردد. همین علاقه‌ی کریس به ویلرز و کلا موسیقی جامائیکایی و وعده‌های او بود که باب، بانی و پیتر را با هواپیما روانه‌ی خانه کرد: برای من یک آلبوم بیاورید و آن وقت می‌بینیم من چه کار می‌توانم بکنم.

مدت زیادی نبود از دلاور برگشته بودم و درست وقتی تردید داشتم اتفاقی بیفتد کریس به ویلرز پیشنهاد داد. کریس بر خلاف تمام مشاوره‌هایی که به او دادند با ویلرز کار کرد، به او گفته بودند که حتی قرارداد بستن با ویلرز کار احمقانه‌ای است و نمی‌شود به آنها اعتماد کرد و بی‌شک او را از بین می‌برند.

« پولت رو حروم این‌ها نکن! این پسرها خشن و تربیت نشده‌ن! دزدن. بهشون پول بدی دیگه نمی‌بینیشون.»

اما کریس قبل‌تر تجربه‌ی خوبی از همکاری با راستافارین‌ها داشت که باعث شد به این کار علاقه‌مند بشود، او واقعا انگشت روی نبض قلب تپنده‌ی موسیقی جامائیکایی گذاشته بود، فکر می‌کنم واکنشش شبیه به واکنش من در اولین دیدارم با ویلرز بود: من چیزی در آنها دیده بودم که در میان پسرهای بد ترنچ‌تاون معمول نبود، نوعی وقار و آینده‌ای روشن. کریس گفت «چیزی در آن‌ها» دیده بود که باعث شد حس کند می‌تواند به آن‌ها اعتماد کند. شاید روشی بود که خودشان را ابراز می‌کردند. و حالا خودشان را ابراز کرده بودند. پس تصمیم گرفت به آن‌ها پول بدهد تا برای ضبط کارشان به استودیو بروند.