- روان‌شناسی زبان از تلاقی دو رشتة زبان‌شناسی و روان‌شناسی پدید آمده و در واقع علمی است که پدیده‌های زبان‌شناختی را با رویکردهای روان‌شناختی توصیف و تبیین می‌کند. این علم ماهیتی کاملاً میان‌رشته‌ای دارد و با علوم عصب‌شناسی، زبان‌شناسی، فلسفة ذهن، روان‌شناسی، آسیب‌شناسی زبان و گفتاردرمانی ارتباط مستقیم دارد. روان‌شناسی زبان قدمت چندانی ندارد و تأسیس آن به قرن بیستم باز می‌گردد، اما به دلیل تحت پوشش قرار دادن رشته‌های مختلف از جمله فلسفه، زبان‌شناسی، روان‌شناسی و حتی علوم کامپیوتر و پزشکی مورد علاقة بسیاری از پژوهشگران قرار گرفته است. چامسکی به عنوان پایه‌گذار روان‌شناسی زبان پیچیده‌ترین و شاید جاه‌طلبانه‌ترین سؤالات بشر قرن جدید را مطرح و درصدد پاسخ به آنها بر آمده است. این سؤالات به قرار زیر است: 1- منشأ دانش زبانی چیست؟ 2- درک زبان چگونه شکل می‌گیرد؟ 3- انسان‌ها چگونه زبان را فرا می‌گیرند و تولید می‌کنند؟ کتاب حاضر در 6 فصل ارائه می‌گردد. فصل اول، به دو بخش تقسیم شده است، در بخش نخست دیدگاههای فلسفی از یونان باستان تا قرون 18 و 19 میلادی در مورد زبان معرفی گردیده. در بخش دوم هم آرای فلاسفة اسلامی در باب ذهن و زبان بیان شده است. فصل دوم، به نحوة فراگیری زبان توسط کودک می‌پردازد. در فصل سوم، سعی شده تا تعریف جامع و کاملی از هوش، ویژگی‌ها و عوامل مؤثر بر آن، ارتباط آن با نژاد و ژن و همچنین رابطة زبان و هوش ارائه گردد. در فصل چهارم، سعی شده علاوه بر معرفی دیدگاهها و نظریات پیاژه، اسکنیر و برونر به معرفی آرای ویگوتسکی و اشترن بپردازد که شاید در زبان‌شناسی کمتر بدان توجه شده است. فصل پنجم با عنوان مغز و آسیب‌های زبانی، پژوهشگر به بررسی رفتار زبانی افرادی می‌پردازد که دچار ضایعة مغزی شده‌اند و یا به صورت مادرزادی و اکتسابی در تولید، درک، خواندن و نوشتن زبان اختلال دارند. از این‌رو، گفتاردرمانی با آسیب‌شناسی زبان همپوشی دارد. در فصل ششم به تعریف مفاهیم کلیدی در روان‌شناسی زبان مانند ساخت‌گرایی، کارکردگرایی، رفتارگرایی، گشتالت‌گرایی، شناخت و فراشناخت و ... پرداخته شده است.
