کتاب ابوالهول جنایات گزارشی از نخستین قاتل زنجیره ای ایران

نام «اصغر قاتل» هیچگاه از حافظه جمعی ایرانیان - یا دست کم تهرانی ها - پاک نشد. این مرز و بوم و پایتختش تلخیها و داستانهای ترسناک به خود زیاد دیده است؛ برخی پاک فراموش شده و برخی فقط در ذهن سال خوردگان باقی مانده است. اما نام این قاتل بی رحم را بسیاری شنیده اند، بدون این که از جزئیات جنایاتش آگاه باشند. البته متخصصان روان شناسی جمعی باید پاسخ دقیقی به این پرسش بدهند که چرا چنین خاطره تلخی از ذهن جمعی ما پاک نشده است اما حتی افراد غیر متخصص هم می توانند حدس هایی بزنند؛ از جمله این که شاید بتوان گفت ماجرای اصغر قاتل روی روان جمعي ما تأثيرى روان زخم گونه (تروماتیک) داشته است و درمان و فراموشاندن تروما یکی از پیچیده ترین فرایندهای روانی است. همه ما فیلمهای ترسناک زیادی را در طول عمر خود دیده ایم، اما همه را فراموش کرده ایم اما اگر یک رخداد ترسناک واقعی در زندگی مان - حتی در دوران خردسالی - رخ داده باشد، یا هیچگاه فراموش نمیشود با همیشه تصویر کمرنگی از آن در ذهن مان میماند به هر حال تفاوتی میان ترسهای زیستی راستین و هیجانات کاذب سینمایی وجود دارد. اما در مورد ماندگاری خاطره هولناک اصغر قاتل مسئله صرفاً «وحشت» نبوده است؛ هر قدر هم که این وحشت به دلیل شناعت بی سابقه نهفته در کردار این مرد جانی، می تواند به شش گوشه حافظه چنگ بزند. در اینجا یک عنصر دیگر نیز دخیل است: «رسانه». ماجرای دستگیری، محاکمه و اعدام اصغر قاتل در دورانی رخ داد که روزنامه و خبرگزاری و خبرنویسی روزنامه نگارانه شعاع نفوذ چشم گیری در ایران یافته بود.

به محض دستگیری اصغر و اعترافات اولیه او خبرش مثل بمب در شهر صدا میکند، در تمام محافل در سر هر گذر هر قهوه خانه پشت میز هر مهمان خانه، در هر تجارتخانه و در گوشه هر اتاق و عمارتی که چند نفر به هم میرسند حرفی جز علی اصغر و جنایاتش بر زبان نمی آورند. آنان که کوره سوادی دارند آن چه در روزنامه ها خوانده اند را هر کدام چندین مرتبه برای همدیگر تکرار می کنند آن دسته هم که سواد ندارند با ولع مطالب را از زبان گروه قبلی می شنوند و با آب و تاب برای دیگری تعریف میکند.

آن مردی که در روز سان میدان جلالیه اصغر را دیده و دلش به حالش سوخته بود همین که چشمش به عکس او در روزنامه میافتد مثل مجسمه در جایش خشک می شود.

مات و مبهوت به آن روز فکر میکند و مدام با خودش درگیر است که چه آدم خطرناکی بود در زیر این قیافه نجیب و افتاده صحبتهایش با اصغر را که در جلالیه به خاطر می آورد مو بر اندامش سیخ میشود: «این مرد جنایتکار چند روز قبل در همان جا قتل کرده بود و آن روز سان هم با ظاهر آرام و ساکت خود نان و بامیه میفروخت اصلا بعید نیست به خاطر ایرادی که از نانهایش گرفتم کمر به قتل من هم بسته باشد چقدر خدا به من رحم کرد! تهرانی ها به قدری در جزئیات اعترافاتی که اصغر با کمال خون سردی بیان کرده دقیق شده اند که هر کدام آن را به شیوه ی خود تفسیر میکنند شماری هم واقعا و هم برشان داشته که با یک افسانه عجیب و غریب چون افسانه زندگانی دیوان و اهریمنان مواجه اند؛

چیزی که باید مورد توجه باشد قساوت فوق العاده منهم است که او را باید ابوالهول جنایات گفت. بنده در مدت عمر خود هیچکس را ندیدم که اینقدر مرتکب آدمکشی و خونریزی شود و مسلم است که یک چنین جنایاتی تاثیر سوئی در افکار و اذهان مردم می کنند و اساساً اگر عملیاتش بی مجازات بماند ممکن است هر کس برای هوا و هوس شخصی خودش مرتکب قتل گردد و اطمینان داشته باشد که آنها را مجازات نخواهند کرد. در دنیا تاکنون هیچ گونه مجازاتی برای این قبیل جنایات فوق العاده وضع نگردیده زیرا یک چنین جنایاتی سابقه نداشته است که مجازاتهایی برای آن وضع شود به این جهت آمده اند و اشد مجازات را اعدام تشخیص داده اند. و من اگر مجازاتی شدیدتر از اعدام در قانون سراغ داشتم همان را تقاضا می کردم و چون از اعدام مجازاتی شدیدتر در قانون نیست به این جهت تقاضای مجازات اعدام او را می نمایم.