کتاب یکی مثل همه

(داستانهای آمریکایی،قرن 20م،،برنده جایزه پولیتزر1997)

معرفی مختصر کتاب مرد از زمانی که به «نیوجرزی» آمده بود، زندگی خانوادگی و حرفه‌ای پرمشغله‌ای را گذرانده بود. او سه همسر اختیار کرده و همه به طلاق منجر شده بودند. او سالیان سال پی‌درپی در بیمارستان بستری بوده و در اواخر عمر فردی بیمار و خشمگین شده بود و ناامیدی‌اش را بر سر عزیزانش خالی می‌کرد. مرد دیگر قادر نبود خود را از بیماری کشنده‌اش نجات دهد. او در جدال با خود، فکر می‌کرد که آیا می‌تواند با آگاهی از تمام چیزهایی که پشت سر گذاشته دست بکشد یا نه. او خود را پدری ناموفق، برادری حسود و شوهری ریاکار تصور می‌کرد و دیگر امیدی به زندگی نداشت و چیزهایی را که دربارة مرگ شنیده بود، در قیاس با یورش گریزناپذیر مرگ هیچ می‌انگاشت که سرانجام خود را تسلیم مرگ کرد و زندگی را با تمام پیچ و خم‌هایش پشت‌سر گذاشت.

او اولین بیماری نبود که عاشق پرستارش می‌شود. حتی اولین کسی نبود که عاشق مورین می‌شود. مورین طی سال‌های گذشته با بیمارانش ماجراهای فراوانی داشت، حتی با بیمارانی که وضع‌شان از او هم خراب‌تر بود، ولی با کمک سرزندگی مورین کاملا درمان شده بودند.

استعداد خدادادی‌اش این بود که بیماران را به زندگی امیدوار کند، آن قدر که به جای این که چشمان‌شان را ببندند و تصویر دنیا را از ذهن‌شان پاک کنند، تا جایی که می‌شد بازشان کنند و وجود پرطراوتش را تماشا کنند تا احساس جوانی دوباره سراغ‌شان بیاید.

وقتی پدرش مرد، مورین همراه او به نیوجرزی رفت. هنوز اجازه‌ی رانندگی نداشت، پس مورین داوطلب شد و به هاوی کمک کرد تا با موسسه‌ی کفن و دفن کرایتزر صحبت کند و ترتیب مراسم کفن و دفن را در یونیون بدهد.

پدرش در ده سال آخر عمر مذهبی شده بود و بعد از اینکه بازنشسته شد و همسرش را از دست داد، دست کم روزی یک بار به کنیسه می‌رفت. مدت‌ها قبل از آخرین بیماری‌اش، از خاخامش خواست تمام مراسم تدفینش را طبق سنت به زبان عبری برگزار کند، انگار که یهودیت بیشتر از هر چیز دیگر با مرگ سازگاری داشت.

از نظر پسر کوچک‌تر پدر زبان عبری کاملا بی معنا بود. او از سیزده سالگی دیگر یهودیت را جدی نمی‌گرفت. هاوی هم همینطور. درست از یکشنبه‌ی بعد از شنبه‌ای که مراسم تکلیف سیزده سالگی را اجرا کرده بودند دیگر پا به کنیسه نگذاشته بود.

حتی بخش مربوط به مذهب را در پرسش‌نامه‌ی بیمارستان خالی گذاشته بود. چون می‌ترسید کلمه‌ی یهودی، یک خاخام به اتاقش بکشاند. بیاید و به همان شیوه‌ی ملال‌آور خاخام‌ها حرف بزند.

همان اوایل زندگی به این نتیجه رسیده بود که مذهب یک دروع است و تمام مذاهب به نظرش برخورنده می‌آمدند، حاشیه‌های خرافات آمیزشان به نظرش بی معنا و بچگانه بود و نمی‌توانست این عدم بلوغ تمام و کمال را تحمل کند-نوزاد سخنگو و پرهیزگاری و گوسفند و مومنان وفادار.

برای او تمام این مهملاتی که درباره‌ی خدا و مرگ به هم می‌بافتند و خیال‌پردازی‌های منسوخ درباره‌ی بهشت معنایی نداشت. تنها بدن‌هامان بودند که وجود داشتند، به دنیا آمده بودیم که زندگی کنیم و بمیریم، تحت همان شرایطی که پیشینیان‌مان زندگی کرده و مرده بودند.

فلسفه‌ی او در زندگی همین بود و خیلی هم زود هنگام و حسی به آن رسیده بود. اگر روزی قرار می‌شد یک خودزندگی‌نامه بنویسد اسمش را می‌گذاشت زندگی و مرگ یک جسم مذکر. ولی بعد از بازنشستگی که به جای نویسندگی نقاشی را شروع کرد، مجبور شد این اسم را روی یک سری از نقاشی‌های آبستره‌اش بگذارد.

ولی روزی که پدرش را در گورستان مخروبه‌ای کنار شاهراه جرزی به خاک سپردند، دیگر مهم نبود به چه چیز باور دارد یا ندارد.