کتاب پایان ناخرسندی ققنوس

تشدید لذت شخصی از زمان انتشار نسخه اصلی کتاب پایان ناخرسندی به زبان انگلیسی در سال ۲۰۰۴ گسترش فزاینده فرمان به لذت بردن فروکش نکرده است. فراخوان بازگشت به بازداری که در آن زمان شنیده میشد بر الزام به لذت بردن تفوق نیافته است بلکه انگیزه های لذت بسیار بیشتر از آن زمان رواج یافته هر چند در آن موقع هم تقریباً در همه جا فراگیر بودند در یک و نیم دهه گذشته همراه با ایجاد عرصه های جدید برای لذت پایگاههای بیشتری به وجود آمده که به لذت فرمان میدهند. به عبارت دیگر وضعیت بدتر شده که بهتر نشده با در نظر داشتن این مخمصه ها، ضمن این که مایلم بگویم خوشحالم که ترجمه فارسی این کتاب اکنون در حال چاپ است اما این رویدادی است که بیش از تجلیل جای تأمل و تأسف دارد چون حاکی از این است که قانون فرمان به لذت بردن هر چه بیشتر به بسط خود ادامه میدهد. این فرمان صرفاً مانعی بر سر راه رهایی سیاسی ما نیست. این امر اکنون ادامه حیات جامعه بشری بر کره زمین را تهدید میکند.

روایت مربوط به ،رمان، حتی هنگامی که با این ساختارها بازی میکند به منطق علت و معلولی و تعامل سوژه و ابژه متکی است. اما ایماژ منطقی متفاوت را تعریف می کند که اساساً روایت نمادین را به حاشیه میبرد همان طور که ژان بودریار اشاره می کند به دلیل غلبه ایماژ این کل جهان سنتی علیت است که زیر سؤال میرود چشم انداز حالت جبرگرایانه، فعال، وجه انتقادی، وجه تحلیلی، تمیز بین علت و معلول فعال و منفعل، سوژه و ابژه هدف و وسیله». ) روایتی که با کلمات شکل می گیرد ضرورتاً به این جهان سنتی علیت متکی است اما روایت وابسته به ایماژ ـ اگر بتوان همچنان آن را روایت نامید - این جهان را ترک میکند. به گفته میچل استیونز رسانه های وابسته به ایماژ مانند ویدئو به زودی در مقیاسی گسترده روایت را به کل ترک خواهند کرد. اما ویدئو به ادعای استیونز، «وقتی میپذیرد داستانهایی نقل کند، می خواهد آنها را از چشم اندازهای پرشماری بگوید (۹) اگر چه این افراط برای تبلیغات تلویزیونی مناسب است هنگامی که به ساختار روایی رمانی مانند آمریکانا راه مییابد تأثیرات مخربی بر جای می گذارد.

بعد از این که دیوید شروع به ساختن فیلمش میکند روایت رمان ناگهان متوقف میشود او همچنان در فورت کورتیس به فیلمسازی می پردازد، ولی به نظرش نمیرسد فعالیتش نتیجه ای در پی داشته باشد. در یک آن دیوید تصمیم میگیرد آنجا را ترک کند و در نهایت به پرسه زدن در سراسر کشور مشغول می شود. صحنه پایانی رمان دیوید را حین عیاشی وحشیانه با مردان و روسپی های عجیب به تصویر میکشد اما این صحنه نیز مانند صحنه های فیلم دیوید از دیگر وقایع رمان پیروی نمیکند بلکه نمایانگر گسستی از ساختار روایی رمان است. دلیلو ایماژهایی را تولید می کند همچون صحنه پایانی مذکور که هیچ ربط آشکاری با آنچه پیش تر اتفاق افتاده ندارد.

تاد مک گوان در واکاوی ظهور فرمان اجتماعی به لذت بردن اثر خود را بر دستگاه فکری نظریه پردازانی چون ژاک لکان اسلاوی ژیژک و یوان کوپیک بنا مینهد و نتیجه میگیرد که ما در میانه دگرگونی گسترده ای هستیم یعنی گذر از جامعه ای مبتنی بر بازداری که در آن فرد نمی تواند هر کاری که او را خشنود میسازد انجام دهد به جامعه ای مبتنی بر لذت مک گوان بسیاری از ملالتهای اجتماعی فرهنگ معاصر آمریکایی را به عنوان سمپتومهای این دگرگونی شناسایی میکند احساس انفصال افزایش پرخاشگری و خشونت بدبینی فراگیر بی تفاوتی سیاسی رفتار غیرمدنی و فقدان معنا او حین بحث در باب این سمپتوم های مختلف به بررسی انتقادی قلمروهای گوناگونی از قبیل فیلم سیاست ادبیات فرهنگ عامه و زندگی روزمره می پردازد