کتاب به خودتان داستان های بهتری بگویید

همه آدمها داستانی برای گفتن دارند تجربه سی سال کار به عنوان درمانگر و مواجهه با افراد مختلف از سلبریتیهای مشهور تا ورزشکاران حرفه ای و کارآفرین ها به من فهماند که آنچه مردم به عنوان داستان زندگی خودشان به سایرین میگویند در واقع مهمترین بخش زندگی آنها نیست. سالهای سال افراد مختلف به دیدن من میآمدند و ماجراهای عجیب و غیر قابل باوری درباره خودشان نقل میکردند راجع به این که تمام عمر درگیر اعتیاد بوده اند خرید بی رویه آخرین داراییشان را از چنگشان درآورده یا این که به رغم رسیدن به تمام خواسته ها و اهداف هنوز هم احساس بدبختی میکنند. آنها برایم توضیح می دادند که به خاطر خیانت قادر به حفظ روابطشان نیستند به خاطر نقص عقیم بودن عواطفشان جریحه دار شده یا این که توانایی آنها برای برقراری روابط دوستانه یا عاشقانه تحت تأثیر اختلالات روانی و رفتاری قرار گرفته.

برای آن افراد این داستانها کاملاً واقعی به نظر می رسیدند. در واقع حتی اسم داستان هم روی آن نمی گذاشتند و از نظر خودشان بخشی از حقیقت دردناک زندگی شان بود. شاید بتوانیم بگوییم داستانهایی که مردم راجع به اگر به خودشان می سازند، مشتی دروغ یا لااقل پوسته ظاهری آن ماجر است. اگربه این باور برسیم که می توانیم در داستان هایی که به خودمان می گوییم، تغییر ایجاد کنیم، زندگیمان متحول می شود همه چیز مربوط به همین داستان ها است؛ آنها موجودیت ثابت یا معینی ندارند.

همه ما می دانیم که حقیقت غیر قابل تغییر است؛ اما شیوه تنظیم و بیان حقیقت را می توان تغییر داد. برای مثال جمله «مرد وارد خانه شد.» می تواند یک حقیقت باشد؛ اما اگر انگیزه مرد در وارد شدن به خانه را به جمله اضافه کنید.

می توانید خلاصه ای از افکاری را ارائه بدهید که او در لحظه ورود داشته و یا حتی چشم انداز کاری که بعد از خروج از خانه انجام داده نشان دهید. به این ترتیب شما یک داستان می سازید.

ما این داستان ها را در طول زندگی فرامی گیریم تمایل به ریشه دار کردن داستان ها از دوران کودکی در روان ما ایجاد می شود. در اعماق این داستان ها اساسی ترین اعتقادات و باورها راجع به هویت و توانایی های ما نهفته است. متأسفانه این اعتقادات اگر در اثر تجربه ناخوشایند خود ما شکل گرفته یا از طریق دیگران به ما تلقین شده باشند، می توانند تبدیل به یک بحران غیر قابل حل شوند. یکی از مهم ترین باورهایی که بارها و بارها در مواجهه با بیماران مختلف مشاهده کردم این است که فرد فکر می کند دوست داشتنی و کافی نیست. وقتی چنین باور مخربی در ضمیر انسان ریشه بگیرد آن فرد حتی به صورت ناخودآگاه این عقیده را در تمام روابط و تعاملاتش در سرتاسر زندگی لحاظ می کند. پس اگر این باور غلط زدوده نشود، نیاز برای دریافت عشق و حسن کافی بودن تمام زندگی انسان را تحت الشعاع قرار می دهد. همین اعتقادات بنیادین هستند که به شکل داستان در می آیند و فرد در تمام طول زندگی راجع به آنها به خودش دروغ میگوید یک نفر میگوید هر بار که من با کسی یک رابطه جدی برقرار میکنم آن فرد بعد از مدتی رابطه را ترک می کند.

همه ی آدم های داستان هایی برای گفتن دارند، اما شاید بتوان گفت تمام داستان هایی که مردم راجع به خودشان می سازند، مشتی دروغ یا الاقل پوسته ی ظاهر آن ماجراست. اگر باور کنیم که می توانیم در داستان هایی که به خودمان می گوییم، تغییر ایجاد کنیم، زندگی مان متحول می شود. تنها کاری که باید انجام بدهیم، این است که بخواهیم این کار را انجام بدهیم. به عبارت دیگر تمایل داشته باشیم «دروغ بهتری به خودمان بگوییم»