کتاب روان پزشکی سالمندان 1 سروش

در صبح یک روز دلپذیر دو آقای سالمند تصمیم گرفتند تا گلف بازی کنند. مرد جوان تر در آغاز بازی و پس از آن که به توپ ضربه ای زد و آن را پرتاب نمود رو به هم بازی خود کرده و از او پرسید: دیدی توپ من کجا رفت؟ چشمهای من دیگر نمی توانند مسیر توپ را به خوبی تشخیص دهند.

دوست مسن تر او پاسخ داد توپ را دیدم اما نمیتوانم بیاد آورم که کجا رفت!» پیر شدن فرایندی است که مؤید موفقیت فرد و جامعه در فائق آمدن بر مشکلات و سختی های مراحل اولیه زندگی است. بسیاری از ما آرزوی داشتن دوران پیری سرشار از سلامت جسمی و روحی داریم. در حالی که این مهم ممکن است برای تعداد قابل توجهی از افراد امکان پذیر باشد. اما نمی توان این حقیقت را نادیده گرفت که کاهش عملکرد و افزایش بیماری های مزمن و مخرب (degenerative) در سالمندی در مقایسه با دوره های قبلی شیوع بیشتری دارد. کاهش قوای شناختی از جمله تظاهرات شایع بالینی در اختلالات عصبی - اضمحلالی (neurodegenerative) و از عوامل اصلی از دست رفتن سالهای زندگی فعال به علت ناتوانی در سراسر جهان میباشد. در حالی که جمعیت جهان رو به پیری میرود جمعیت افراد مبتلا به اختلالات شناختی نیز به طور تصاعدی در سالهای آینده رو به افزایش خواهد گذاشت. نکته حائز اهمیت این است که ما در صورتی میتوانیم به حل چالشهای مربوط به جوامع در حال پیرشدن خود نایل آییم که قادر به ارزیابی تشخیص و درمان مناسب نیازهای این جمعیت رو به رشد باشیم. بنابراین پرواضح است که فهم مبانی عمل کرد شناختی و چگونگی ارزیابی آن اولین گام اساسی در این راستا می باشد. با این مقدمه اهمیت کتابی که اکنون در دست دارید به راحتی قابل درک است. در طی ده سال گذشته دکتر سمندری دریافته بود که گروه رو به رشدی از بیمارانش را افراد بزرگسال مبتلا به اختلالات روان پزشکی تشکیل میدهند که به درجاتی دچار اختلال شناختی نیز هستند.

میزان خطر داشتن سایکوپاتولوژی در بیماران مبتلا به آلزایمر در مقایسه با گروه گواه سه بار بیشتر گزارش شده است و افسردگی شایع ترین اختلال روان پزشکی همراه در این بیماران است. بیماران مبتلا به آلزایمر غالباً قبل از آن که تشخیص بیماری آنها قطعی گردد به وسیله ی روان پزشکان به خاطر علایم گوناگون روان پزشکی ویزیت شده اند. در حقیقت وجود دوره های افسردگی قبل از شروع بیماری آلزایمر، شناخته شده است و پژوهشگران به دنبال پاسخ گوئی به این سؤال اند که آیا این دوره ها مراحل اولیه ی بیماری آلزایمری است که باید تشخیص داده شود و به معنای دقیق کلمه نشانه ای بالینی از تغییرات پاتولوژیکی زمینه ای در مغزی است که به بیماری آلزایمر مبتلا شده است؟ با در نظر گرفتن نشانه های پنهان و اولیه اختلال، تشخیص بیماری آلزایمر غالباً تا مرحله ای از پیشرفت که نابسامانی های شناختی از جمله اشکال در یادآوری اطلاعات و یا بروز تغییرات شخصیتی آشکار گردد، به تأخیر می افتد. افسردگی در بیماری آلزایمر غالباً از نقطه نظر علایم با اختلالات افسردگی اولیه متفاوت است. با این حال تشخیص و معالجه ی زودهنگام آن از این نظر حائز اهمیت است، که تداوم افسردگی می تواند آثار منفی گسترده ای بر کیفیت زندگی بیماران و خانواده های آنها برجای گذاشته و تخریب شناختی بیمار را سرعت بخشد و یا این که موجب انتقال بیمار به خانه سالمندان گردد. افسردگی از جمله عوامل چهارگانه ی پیشگویی کننده ی سپردن بیماران به مراکز نگهداری طولانی مدت خانه های سالمندان است. میزان شیوع افسردگی در بیماری آلزایمر چه به صورت افسردگی اساسی و چه minor depression ۳۰۰ تا ۵۰ درصد برآورد شده است.

پیری نشان دهنده موفقیت فرد و جامعه در غلبه بر مشکلات و سختی های مراحل اولیه زندگی است. جمعیت جهان رو به پیری دارد و شمار افراد مبتلا به اختلالات شناختی نیز رشدی فراینده خواهد داشت. جواستی که در حال پیر شدن هستند با چالش های فراوانی روبه رو هستند. تنها با ارزیابی، تشخیص و درمان مناسب نیازهای این جمعیت رو به رشد می توانیم بر این مشکلات علیه کنیم. روشن است که نخستین گام اساسی در این راستا آگاهی از مبانی عملکرد شناختی و ارزیابی آن است. بنابر این اهمیت کتابی که اکنون در دست دارید به راحتی قابل درک است