کتاب سقوط آزاد

گوشه ای از کتاب

در هوایی خاکستری‌رنگ، در دامنه‌های بی‌درخت تپه‌ها قدم می‌زدیم و من توشه استعدادهایم را در حضور او حسابی تکان دادم و خالی کردم. خودم تحت تأثیر قرار گرفتم. وقتی محرک و جبر درونی‌ای که من را به سوی نقاشی کردن سوق داد توصیف می‌کردم، احساس می‌کردم نبوغم تمام وجودم را لبریز کرده است. اما مسلماً از نظر بیئتریس، من داشتم بیماری‌ای را توصیف می‌کردم که میان من و آینده‌ای احترام‌برانگیز و قرین با موفقیت فاصله انداخته بود. یا دست‌کم، من این‌طور فکر می‌کنم، چون این‌ها همه حدس و گمان‌اند. یک بخش از واقعیت زندگی من این است که درکش نمی‌کنم. به علاوه، او هیچ چیز را ساده نمی‌کرد، چون خیلی به‌ندرت حرف می‌زد. تنها چیزی که می‌دانم این است که به حتم موفق شده‌ام از درونی متلاطم و آشفته، تصویری خوب و درست به او ارائه دهم. درون موجودی هراسناک و رقت‌انگیز.

اما حقیقت مقیاسی بسیار خردتر داشت و جراحت نیز چندان تراژیک نبود و عجبا که با دشواری‌ بیشتری بهبود می‌یافت.

«خب، چی فکر می‌کنی؟»

سکوت؛ صورتی برگشت و طرح نیم‌رخش نمودار شد. از پشته پایین می‌آمدیم، در مسیر بیشه‌ای خیس. در جایی که بیشه‌زار شروع می‌شد ایستادیم. ذره‌های احساس عزت نفس از وجودم پر کشید. اگر دل به دریا نزنید، موفقیتی عایدتان نمی‌شود.